Uitgeslapen, ineens was het bijna half negen! We klutsen als ontbijt eitjes van ons kippenquartet over de restjes van de champignons van gisteren. Vervolgens spannen we onze fietsen in: het is markt in het dorp! Ondanks de bewolking is het gezellig druk op de markt. Het aanbod groenten is heel gevarieerd, ook veel 'vergeten' groenten. Uiteraard zijn er verschillende kramen met vis en oesters. Honing, handwerkjes, juweeltjes zijn ook steeds een vaste waarde op de Franse regionale marktjes. Hier komt daar nog ZOUT bij. Ze scheppen het 'gewoon' op in de Marais Salants de Guérande. Uiteraard komt er wel wat kunde, kennis en chance met de weersomstandigheden kijken om goed zout te oogsten. Ze verkopen hier gewoon grof zeezout, maar ook zakjes gemengd met allerlei kruiden en fleur de sel, dat is een zeer wit zout met zeer fijne kristalstructuur. Het is schaarser door de speciale winning en door de hoge vochtigheidsgraad lost het niet op als je het over je gerechten strooit. Het is vrij duur en draagt dus bij aan 'het oog wil ook wat' bij het serveren van gerechten.
Na nog wat rondkuieren, gingen we bij de dienst toerisme fietsroutes vragen. Paul zou in de namiddag een lus gaan rijden ... Ze hebben hier een aantal circuits bewegwijzerd en zo kan je langs de zoutbekkens of naar de Atlantische kust fietsen.
Aangezien we al goed gepositioneerd waren om door te rijden, besloten we 'gewoon' voort te rijden! Paul met zijn koersvlo, Nala in haar karretje achter mijn 1VK-fiets (= één vrouw kracht). Al vrij snel bleek ik het hele gamma versnellingen nodig te hebben! Bergaf duwt er dik 20 kilo en bergop moet ik diezelfde massa stoempen. Maar superleuk om samen te rijden! De bewegwijzerde Vélocéan (zoiets als met de vlo bij de oceaan fietsen!) bracht ons langs de zoutwinning, langs kleine dorpjes en zo bij onze eerste aanblik van de Bretoense kust in Piriac. Op de afgelegen verkeersvrije stukken mocht Nala naast de fietsen rennen. Een nieuwe ervaring voor alle drie! Hoe leuk vond ze dit weer! En steeds omkijken of we wel volgden! Het weer was bewolkt en af en toe was er wat motregen.
In Piriac hadden we met 26 km op de teller een pannenkoek verdiend! Hoewel het pannenkoeken huisje, de crêperie, bijna ging sluiten, werden we met open armen ontvangen en de bazen namen nog de tijd om Nala te bestoefen! Zonde dat hun zoon er niet was: hij was zot van honden!
Ondertussen was de zon door de wolken gebroken. Bij een 'strandje' mocht Nala nog even rennen, van de zee krijgt ze steevast de kolder! Voor de terugweg kozen we de kustweg. Windop! En dat heb ik geweten... Bobijntje op! Maar toch trots en zielsgelukkig met deze dag van bijna 50 km! Terug bij onze host betalen we met plezier een nacht extra. De douche doet zo goed! En mijn Soeke kookt de heerlijkste spaghetti ever, terwijl boven ons hoofd een zanglijster en een roodborstje een duet brengen.

Geschreven door PaulImelda