Veel mooie droge dagen hebben we nog niet gehad dus we zijn al tevreden met een beetje droog weer en zo vertrekken we voor een klein weekje richting d'Ardennen. Onze eerste stop is in het niet zo bekende Nismes, deelgemeente van Viroinval en ook het dorp van de drie valleien genoemd. Er is feest in het dorp, we vrezen even voor een vrij plaatsje op de camperplaats maar deze vrees was ongegrond. We staan er als eerste en krijgen al gauw gezelschap van twee grotere soortgenoten. Na het eten van een boterhammetje wandelen we naar een prachtig stukje natuur op slechts een kleine 2 kilometer wandelen. De Fondry des chien is een zinkgat in het natuurpark Viroin-Hermeton : het is een ravijnachtige put met grillig uitstekende rotspartijen door het weggespoelde kalkgesteente. We maken er nog een mooie wandeling en keren even voor een korte pauze terug naar de camper. Vandaar uit maken we nog een wandeling naar het nabijgelegen Jardin d'O, een mooi gerenoveerd kasteelpark, met heel wat waterpartijen. 's Avonds worden de plannen gesmeed voor de komende dagen.
De volgende ochtend maken we een valse start. Na het ontbijt worden de wandelschoenen aangetrokken, alsook de wandelstokken klaargezet, de gps rond de hals gehangen, tot zo ver gaat alles goed. Maar ik zie niet dat de wandelstok voor de schuifdeur staat , dus als ik die toegooi, zit hij er tussen en hangt de deur uit het hengsel. Pff hoe stom kan ik zijn. De stok krijgen we er van tussen, maar in de deur zit geen beweging. Even Apeldoorn bellen? De pechbijstand van VAB wordt geraadpleegd en er wordt een wegenwachter gestuurd. En dan is het natuurlijk wachten geblazen en wachten duurt lang. Na ongeveer 2,5 uur komt de man eraan en na 10 minuten zit de deur weer op zijn plaats. Oef, opgelost zou er iemand zeggen. Eindelijk kunnen we dan aan de wandeling beginnen, die start in het hoger gelegen Arboretum. Daarvoor moeten we eerst steil de helling op , maar eenmaal boven is het rustig en kunnen we aan een hele cachereeks beginnen in een mooi bos. Door de regen van de voorbije weken ligt het er wel heel slijkerig en glibberig bij. Als afsluiter nog een laatste effort om bij het Mariabeeld te geraken die uitkijkt over de stad, wat boodschappen, een spaghettie ,een spelletje en de dag die bewogen begon af te sluiten.
Na een stille nacht rijden we zo'n 100 kilometer verder om ons te installeren op camping des rochers de Glawan in Barvaux. We hebben geluk want vanaf de donderdag, die een feestdag is, is alles volboekt. De winkel is op wandelafstand en we slaan terug proviand in voor een paar dagen. Na een tikke-eitje als middageten stappen we richting centrum en maken dan een wandeling vandaar uit richting Bohon. Het is zeldzaamheid dat we dan eens een terrasje tegenkomen langs de baan maar hier hebben we wel geluk; bij het zwembad kunnen we een lekker ijsje veroberen en verkwikt onze trip verderzetten. Op woensdag gaan we de tegengestelde richting uit en volgen de Ourthe tot in Durbuy. Bij het doorgaan gaan we wat minder snel vooruit want zo ongeveer om de 200 meter stoppen we om een cache te zoeken, hier kunnen we weer onze lenigheidsoefeningen doen, want het is klimmen, dalen, strekken, reiken, buigen, knielen, wat een sportieve hobby hebben we toch. We bereiken Durbuy rond 13u45, tijd om een lekker belegd broodje te zoeken. We verkennen daarna dit kleine, drukke, toeristische, gezellige stadje en keren dan langs de zelfde weg terug, maar zo zonder zoeken gaan de 7 km sneller vooruit. Het wordt snel fris deze avond, ons wegwerpbbq tje krijgen we aan geen kanten aan de praat , maar eigenlijk zijn we wel blij dat het vlees in de pan kan, en wij in de warmte binnen kunnen eten.
Als afsluiter rijden we de volgende dag terug richting Nismes maar buigen af naar de Lac de l'eau dheure. Hier waren we reeds eerder maar water trekt steeds aan en de weerberichten beloven ons zonnige warme dagen. We proberen de camperplaats in Cerfontaine maar als we naderen is het er verdacht leeg. We draaien op, proberen een ticketje te bemachtigen maar de betaling lukt niet. Waarschijnlijk is deze defect en raakt er niemand op de parking. Jammer! Verder maar en zoeken naar een volgende plaats. Bij de ingang van vakantiepark Landal is een grote mix parking waar campers gedoogd worden. En ja, daar is er nog plaats genoeg om Fons tussen zijn grote broers te stallen. We halen even de stoeltjes eruit en genieten van de zon. Zalig, daar hebben we lang op gewacht. Natuurlijk moeten de benen daarna ook nog even gestrekt worden, door het bos, langs het meer en langs enkele landweggetjes. Rust roest , niet?
De volgende ochtend staan we op met een stralend blauwe hemel. We hebben een drukke dag voor de boeg, druk in de zin van een lange wandeling. Ook hier zijn heel wat geocaches verstopt en we plannen de combinatie van twee toeren. Heel eenvoudig is het weer niet, het wordt weer klauteren op hellingen, een omgevallen boom die het pad versperd overwinnen, de prikken van de netels er maar bij nemen, geen bankje vinden om onze lunch op te eten, ... We zijn al een heel eind op de terugweg als we dan toch bij het jetskicentrum een terrasje tegenkomen en even kunnen bekomen. Die laatste loodjes wegen zwaar maar stoppen is geen optie. Met 23 km in de benen komen we bij de camperplaats aan en we ploffen ons neer bij de nabije pizzeria. De cocktail en de pizza hebben we dubbel en dik verdiend, al zeg ik het zelf.
Ik val even later op de avond als een blok in slaap.
Rest er ons alleen nog de terugreis, die wat drukker loopt dan normaal door het verlengde weekend en het mooie weer.

Geschreven door Opwegmetfons