We staan vroeg op. Ons ontbijt, die eigenlijk niet in de prijs was begrepen, wordt opgediend en daarna is het wachten. Busje komt zo...? En ja hoor, zelfs de dame van de receptie juicht vrolijk mee. Na anderhalf uur rijden langs ondermeer rijstvelden komen we aan in de busterminal van Kanchanaburi. We gaan even een koffietje drinken om met de wifi wat verder te plannen. We wandelen tot de rivier. Het was even een plan om een ticket te kopen voor de Skywalk. Deze is nog maar een paar maanden open en blijkbaar nog niet helemaal afgewerkt. Het lijkt ons geen meerwaarde hier geld voor te geven dus volgen we de rivier zover we kunnen om dan via enkele, echte winkelstraten kun je het niet noemen, te arriveren op de plaats waar we voor gekomen zijn, de Bridge over the river Kwai. De brug over de rivier de Kwai is de spoorbrug die gebouwd is bij de Thaise plaats Kanchanaburi als onderdeel van de Dodenspoorlijn, 323 meter lang en slechts 3 meter breed. Bij de constructie van de spoorweg lieten veel westerse krijgsgevangenen het leven, onder wie ook veel Nederlanders uit toenmalig Nederlands-Indië. Echter, bij de constructie van de brug zelf vielen relatief weinig doden (negen). De huidige brug is het originele exemplaar, de hulpbrug werd eerst ongeveer 200 meter stroomafwaarts gebouwd en was een houten constructie die voor aanvoer van materiaal diende. De huidige brug werd een aantal keren gebombardeerd, wat te zien is aan de gedeeltes met rechthoekige boogconstructies in plaats van de originele ronde. De ronde boogdelen waren in 1942 door de Japanners uit Java meegenomen. De rechthoekige komen uit Tokio. De Japanners hebben de brug na de Tweede Wereldoorlog hersteld.
Na een wat Westerse lunch houden we een man met een triporteurtje tegen voor een lift naar het busstation. Marnix noemt hem Mad Max. Wat een crazy man zeg maar de vriendelijkheid zelve. Daarna is het wachten tot de stadsbus richting Sai Yok. Alle ramen open, de deur gaat niet toe, opstappen onderweg moet vlug gaan als de bus wat vaart geminderd heeft, het dient ook als pakjesdienst maar die pakjes worden soms langs de kant van de weg gedropt... En wij dus ook aan een aarden zijweg. Een man met een brommertje belt een maat op en na 5 minuten klimmen we een pick up in. Nog 5 minuten later staan we aan de pier en daar moeten we de long-tail boot in tot aan de pier van het hotel. Een makkelijke manier om er te geraken is het niet. Het resort is echt wel wow. We vullen de rest van de dag met wat relaxen aan het zwembad en een pikante maaltijd in het restaurant.

Geschreven door Opwegmetfons