Zachtjes komt de zon door de luiken heen, het is net 9 uur geworden en we hebben eigenlijk geen idee waar we ergens terecht zijn gekomen, behalve dat het hier donkerder dan donker is ergens (weer) op een berg. Voorzichtig stap ik uit een enorm oud bed uit en laat de zon binnen. Ik zie voorlopig alleen maar zon en bomen en hoor de vogels fluiten.

Want gisteren toen we hier aankwamen was het al donker. Na een lange dag rijden met veel oponthoud en files waren we 1,5 uur later dan gepland hier en hebben nog niets gezien.

Gisterochtend hebben we na het ontbijt afscheid genomen van de B&B Don Giovanni in Puglia, de onderste provincie van Italië. Het plan is om langs de Adriatische kust terug te rijden en dan tussen Bologna en Parma uit te komen. We hebben al wat geboekt dus zijn weer zeer benieuwd.

In de ochtend liep alles op rolletjes, rustige wegen, Puglia uit, Molise door en lunchen in Abruzzo aan de kust. In de bergen hier hebben we Arrosticini (vlees op stok) gegeten en als afscheid van Abruzzo willen we dat nog een keer doen en dan ook nog aan het strand. Want vandaag nemen we ook afscheid van de kustweg en duiken het binnenland in. Na de lekkere lunch in Alba Adriatica weer de snelweg op en door.

Net nadat we de snelweg draaien komen we in de file. Stilstaan, rijden en langzaam tunneltjes door tot 5 km verder de wegwerkzaamheden zijn. En dit was tevens het einde van de soepele reis van vandaag. Na nog meer files word het steeds later. We zouden eerst op 1830 bij de Accommodatie aankomen maar de navigatie schuift steeds verder op.

Alleen is er iemand tot 19.00 aanwezig, dus via whatsapp contact krijgen we netjes alle gegevens hoe we binnen moeten komen met codes en al, dus geen probleem. Navi geeft inmiddels bijna 20.00 aan.

Met begeleiding van mooie rode luchten en ondergaande zon doorkruisen we de laatste grotere stad en dan moeten we nog een kwartiertje door. Als de wegen steeds kleiner worden en het al donker is zien we de bordjes naar Parco di Montebello. Via whatsapp heb ik ook de codes doorgekregen maar als we uiteindelijk (denken we) voor het huis staan is er geen telefoonverbinding en laden de foto’s niet. Er is ook nog een weg naar boven toe, recht omhoog. Dan maar daarop. In z’n 1 komen we boven, openen de foto’s en zien dat we inderdaad beneden moesten zijn….

Dus terug de berg af, codes kloppen, sleutels en de fantastische kamer gevonden, spullen gedropt en eerst eten. Gelukkig hadden we al een adresje doorgekregen wat het dichtst in de buurt was dus daar hebben we in een soort creëer je eigen pizza-hut een pizza gescoord en terug de berg op vallen we als een blok in slaap. Benieuwd hoe het is als we wakker worden….

En wat is het hier mooi. Groen en heel stil in een prachtig statig huis. Kijk maar naar de fotos!

Na een bakje koffie en het plan voor vandaag gemaakt rijden we naar Bologna. Nu geen files op de snelweg en als eerste stop gaan we naar de Basilica Di San Luca, boven op de berg uitkijkend op Bologna. Je kan dit lopen, via een best wel steile weg ongeveer 5 kilometer omhoog. Leuk, maar dan moet je ook weer naar beneden en we willen ook nog de stad zien, dus ik zoek een weggetje op wat omhoog gaat, en doordat we bijna niemand daar zien vraag ik me af of het wel mag, maar goed, dan horen we het toch wel?

Als we helemaal boven aankomen zien we meer auto’s en mensen dus het zal wel goed komen. En daar is de erg mooie kerk. Even daar een rondje gelopen en nog eens 100 treden omhoog op het beste uitzicht over de stad te hebben. Super mooi plaatje met aan de ene kant alleen maar de kenmerkende rode daken van de stad en aan de andere kant het groen van de natuur.

Na de Basilica parkeren we aan de rand van de stad en lopen via de zuilen galerijen, en die heeft Bologna overal, naar de Piazza Maggiore, het grootste plein met de Sint Petronius basiliek. Er tegen over doen we een drankje en maken we het plan hoe we de stad gaan bekijken.

Van kerkje naar pleintjes, langs galerijen naar scheve torens slenteren we naar een klein restaurantje wat onder locals en studenten bekend staat. Hier eten we een pasta al ragù en een lasagna bolognese. En wat maken we er in Nederland toch altijd een ingewikkeld ding van, hier het zo simpel en lekker.

Tegen een uur of 5 begint Mir haar rug toch weer op te spelen en besluiten we terug te lopen naar de auto. Onderweg halen we bij een van de vele kleine etenstentjes een paar goed gevulde broodjes op. Want we zitten eigenlijk nog vol van de lunch.

Met weer de ondergaande zon erbij rijden we weer terug naar de berg om nog net het laatste reepje daglicht te zien bij ons boven op de berg. Wat hebben we weer een bijzonder plekje gevonden.

Addio, Leon

Geschreven door Mirjams.reisblog