Tsja, er is een tijd van komen, maar ook weer een tijd van gaan.

Na gisteren een laatste stranddag met weer heel veel golven, en een echt Portugees stoofpotje als allerlaatste maaltijd gaat dan toch echt vanmorgen om 04.00 de wekker....auw!

Het werd een letterlijke auw voor Léon, want na 14 dagen de onmogelijke trap beiden te hebben getrotseerd, besluit Léon, niet geheel vrijwillig vanmorgen de laatste twee treden al vallend te nemen.

Het mag een wonder heten dat het nu pas gebeurde want we hebben beide al een paar keer bijna op uitglijden gestaan.

Een snelle check en alles beweegt nog naar behoren, zij het met behoorlijke pijn in ribben, teen en hand.
Gelukkig maar, anders hadden we nog een paar dagen moeten blijven...
Wacht eens....
Zullen we?

Nee stiekem willen we ook wel naar huis.
De poezen hier voor de deur eten geven en kroeltjes is leuk, maar we missen die bolle en die blonde nu toch echt wel.

Laatste check in ons poppenhuisje en dan zijn we klaar voor vertrek.
Dag fijn plekje, we hebben het fantastisch gehad!

We kieperen de sleutels bij de receptie in het daarvoor bestemde bakje en we vertrekken richting Faro.

Ik denk dat we tijdens de autorit op de snelweg welgeteld 10 auto's zijn tegen gekomen en ik vraag me verwonderd af of ze hier ook files kennen?

Na een ritje van een uur komen we aan in Faro, auto ingeleverd en ingecheckt.

Een laatste kop koffie en een croissantje en net als de zon weer opkomt voor een stralende dag in de Algarve horen we de piloot zeggen, cabin crew, ready for take off.

Binnen no time zitten we weer hoog in lucht en zien we de kustlijn van Portugal langzaam achter ons verdwijnen.

De Algarve, voor mij de derde keer, voor Léon de tweede keer.
Je was weer geweldig.

Met je onverstaanbare taal, je heerlijke eten, je prachtige kustlijn en je vriendelijke bewoners.

We hebben je met andere ogen bekeken deze keer. Zou dit ons nieuwe thuis kunnen worden?
We denken van niet, we komen zeker nog een keer terug om heerlijk vakantie te vieren, maar permanent wonen zien we ons hier niet.

Waar dan wel?
Time will tell.
De wereld is groot, en we hebben er nog maar een speldeprikje van gezien samen.

Wat ik wel weet, is dat waar we het avontuur ook aangaan we het samen gaan doen.

Want mijn plek waar ter wereld ook, is zoveel leuker met Léon erbij.

Lieve lief dank je wel voor weer een heerlijke vakantie.
Op naar de volgende.

Maar nu eerst....hondjes knuffelen!

Mirjam.

Geschreven door Mirjams.reisblog