Het spijt me dat jullie zo lang niks van me gehoord hebben lieve mensen. Om eerlijk te zijn.. ik had het even moeilijk met mijn overstap van Nieuw-Zeeland naar Australië en ik had gewoonweg geen behoefte om te schrijven. Het is namelijk best een ingrijpend proces om weer van land te veranderen. Alles wat ik in Nieuw-Zeeland had opgebouwd moest weer weg. Onze geliefde camper Jingles moest verkocht worden, mijn surfplank en alle spullen die ik niet mee kon nemen naar Australië zoals mijn winterkleding. En bovenal, ik moest weer afscheid nemen van de mensen waar ik om geef. Vooral Angela, waar ik zo intens mee samen heb gereisd en zoveel avonturen mee heb beleefd. We hebben 6 maanden samen in een campervan gewoond. Het is vast en zeker te vergelijken met het leven van een getrouwd stel aangezien we alles moesten delen in een ruimte van zo'n 3 m2. Maar ook de mensen die we onderweg tegengekomen zijn en goed bevriend mee zijn geraakt zoal Alex, en Holly. Inmiddels ben ik in Australië, maar ik ga jullie even mee terugnemen naar Nieuw-Zeeland om jullie een beeld te geven.

Tot begin november heb ik in Fleurs restaurant aan de kust van het Zuidereiland gewerkt. Tot die tijd heb ik zoveel mogelijk gespaard. Alhoewel een restaurantbaan natuurlijk niet echt top betaald kon ik aardig wat opzij zetten omdat Fleur me de mogelijkheid gaf om één van haar woningen te huren tegen een hele lage prijs. Ik vermaakte me best daar, al was het soms ook best een beetje eenzaam. Moeraki is een héél klein vissersdorpje op een uur rijden van de dichtsbijzijndste stad. Alle jonge mensen vertrekken naar de steden aangezien daar veel meer werkgelegenheid is. Het dorpje krijgt wel heel veel bezoekers in de zomer maar in totaal wonen er zo'n 65 mensen, allemaal zeker boven de 60. Ik heb wel wat vrienden gemaakt, voornamelijk mensen die in het restaurant werkten. Maar zoals veel gebeurd in Nieuw-Zeeland, en ook in Australië heb ik al gemerkt, verdoen de meeste mensen hier graag hun vrije tijd met binge drinken en wiet roken. Aangezien dit niet tot mijn top-5 hobby's behoort sloot ik niet helemaal aan bij de groepjes, waardoor ik er uiteindelijk vaak toch weer maar alleen op uit trok om te gaan surfen of 's avonds op de bank een boek las.
Ik werkte 4 hele lange dagen per week en had 3 dagen weekend waarin ik vooral met mezelf op surftripjes ging. Soms ging ik ook Angela opzoeken in Queenstown om haar weer te zien, een weekendje onder de mensen te zijn en te skiën of uit te gaan. Maar meestal was ik zo versleten van die 4 lange dagen heen en weer rennen met borden, dat ik eerst een dag nodig had om bij te komen. Dan kon ik niet eens surfen omdat mijn lijf zo moe was. Ik vond het best leuke ervaring om in een restaurant te werken maar ja het is natuurlijk wel vrij geestdodend. En je bent continu naar een ander zijn pijpen aan het dansen om het iedereen maar naar z'n zin te maken. Voor een paar maandjes was het oké, maar ik was er op het einde wel hélemaal klaar mee.

Begin november nam ik afscheid van iedereen in Moeraki en vertrok ik met Jingles naar Queenstown. Ik had nog een aantal weken over en in die weken wou ik het Zuidereiland wat verder ontdekken en nog wat tijd met Angela doorbrengen. Ook zou ik 20 november 30 worden en Angela, Alex (onze Engelse vriendin) en ik hadden een huisje aan een prachtig meer gehuurd om het te vieren. In die weken moest ik ook alles verkopen wat ik niet mee naar Australië kon nemen.
De weken zijn snel voorbij gegaan. Ik heb de eerste weken met Angela, Holly en Alex in Queenstown doorgebracht. We hebben mooie wandelingen gemaakt, zijn een paar keer lekker uit eten gegaan. En als iedereen in Queenstown gewoon moest werken ging ik naar de Milford Sound en naar het uiterste Zuiden van Nieuw-Zeeland. Het Zuidereiland is absoluut prachtig, ik heb dat denk ik in mijn vorige verslag ook gezegd maar ik herhaal het weer. Echt prachtig, alsof het rechtstreeks uit een sprookje komt met alle met sneeuw bedekte bergtoppen, stille blauwe meren, steile fjorden en ruige kustlijnen.

In Milford Sound wou ik graag een hike doen. Ik kwam terecht bij de Gertrude Saddle. Ik had er al een beetje over gelezen en het scheen een hele mooie hike met een prachtig uitzicht te zijn, maar het zou ook een uitdagende wandeling zijn. Maar zoals jullie wel weten, ik ben normaal gesproken niet vies van een beetje uitdaging. Toen ik echter aankwam bij het begin van de track ging ik toch wel een beetje twijfelen. Aangezien het lente werd, was alle sneeuw boven in de bergen aan het smelten. Dit veroorzaakte veel lawines en sneeuwverschuivingen en watervallen kwamen langs alle kanten van de bergen naar beneden (wat heel spectaculair was). Het bord in het begin van de track waarschuwde dat je zeker alpine ervaring nodig had en ook navigatietechnieken moest kennen aangezien de track uitgewist kon zijn door lawine's en lagen sneeuw waardoor je gemakkelijk kunt verdwalen. Ik besloot het niet te doen, mede omdat ik alleen ben. Dus ik draaide om en reed weer weg. 20 minuten later.. herken je dat gevoel dat je iets niet los kunt laten. Ik wil het toch doen! Het is gevaarlijk, niet verstandig. Maar... ik zou het toch graag willen doen! Ik bleef een tijdje zo twijfelen en ik besloot om de track te starten en als ik op het punt zou komen dat de situatie me onverantwoord zou lijken zou ik weer omdraaien en dezelfde weg terug gaan.
Na een uur wandelen was ik de eerste vallei door en begon de klim naar de piek. Halverwege kwam ik het oudere stel Claus en Micha tegen. Ze waren de track begonnen met dezelfde gedachte als ik, we zien wel hoe ver we het verantwoordelijk vinden. Maar hun hadden wel degelijk alpine ervaring. Dus ik besloot me bij hun aan te sluiten. Met z'n drieën hebben we de piek gehaald, het was absoluut een uitdagende track. Met klimstukken en het oversteken van een smeltende gletsjer waar een rivier onderdoor liep, wat het navigeren erg moeilijk maakte. Maar de beloning was er, wat een uitzicht over de fjorden. Eén van de betere tracks die ik gelopen heb!

Voor mijn verjaardag hebben we een huisje gehuurd aan Lake Tekapo. Het meer is zo blauw dat je je ogen bijna niet kunt geloven en is omringd met besneeuwde bergtoppen. Omdat het lente was stonden de 'Loopings' in bloei en die zorgden voor een spectaculair kleurenpalet. We hadden een heel schattig huisje aan de rand van het meer via Airbnb en we hebben ons het hele weekend daar vermaakt. Ik heb allemaal leuke cadeautjes gekregen die natuurlijk wel in mijn rugzak mee naar Australië zijn gegaan.

Na het weekendje Tekapo had ik nog zo'n 7 dagen over tot mijn vlucht naar Sydney. Tijd om de laatste puntjes op de i te zetten en mijn vertrek voor te bereiden. Maandagochtend was het zover. Ik heb iedereen gedag gezegd en Alex heeft me naar het vliegveld van Queenstown gebracht . Via Auckland ben ik naar Sydney gevlogen.

Zoals ik in 2017, helemaal in het begin van mijn reis, citeerde:
''Pas als je de moed toont je eigen weg te gaan, toont de weg zich aan jou ~ Paulo Coelho''.. ik had heel sterk het gevoel dat mijn weg naar Australië leidde. Mijn Nieuw-Zeelandse visa verliep 30 november. De grenzen met Australië openden zich eind oktober aangezien Nieuw-Zeeland vrijwel helemaal Corona-vrij was en ik zag dat als het teken voor mij om naar Australië te gaan. Angela is in Nieuw-Zeeland gebleven, ze is daar nu nog steeds. Hopelijk komt ze me snel opzoeken:) In mijn volgende verslag zal ik over mijn eerste maanden in Australië schrijven.

Geschreven door Marjolein.op.pad