Thuis... wat is de definitie van thuis? Als je een nomadisch bestaan leidt zoals ik momenteel doe veranderd deze definitie. De afgelopen 5 maanden heb ik in Pipa gewoond. Comfortabel, in een huis, mijn kleren in een kledingkast, een volle koelkast met gezonde dingen, goede eet- en slaaproutines, een groep lieve vrienden om me heen, mijn favoriete supermarkt, mijn favoriete bar waar ik op vrijdagavond een biertje gaat doen met mijn vrienden en waar ik veel bekenden tegenkom om een praatje mee te maken. Als ik door de straten naar het centrum loop kom ik bekenden tegen die naar me lachen en zwaaien, goeiemorgen Maria alles goed? De surfers steken hun hand op en wensen me goeie golven. Ik hou van mijn reizende bestaan, vol met avonturen. Maar je moet het thuisgevoel niet onderschatten. Ik leer kleine dingen te waarderen, ik leer het normale te waarderen. En ik voel me thuis hier in Pipa, in de Nordeste van Brazilië. Schoenen dragen we hier niet, die liggen al 5 maanden ongebruikt onder mijn bed. Ik slaap zelfs in mijn bikini, het enige wat ik doe als ik 's ochtends uit bed kom is een shortje aantrekken. Make-up? Kranten? Televisie? Nee Pipa is een klein dorp, een gekke bubbel afgezonderd van de echte grote boze wereld. Hier zijn geen grote supermarkten, bioscopen en schreeuwende reclameborden. In Pipa is het leven heerlijk eenvoudig.

In de laatste week voor mijn vertrek hebben we leuke dingen gedaan, Effie en ik. We hebben zoveel mogelijk tijd samen doorgebracht. We zijn uit eten geweest in een fancy restaurantje, we hebben de zonsondergang gekeken met een ijskoud Acai-wodkadrankje, we zijn uit kamperen geweest met de beste vrienden, met flessen wijn en gitaren zingend rond een kampvuur kijkend naar de opkomst van de volle maan en de sterrenhemel met duizenden sterren, we zijn naar de rivier geweest met een groep waar we volleybal hebben gespeeld, vis hebben gegeten en koud bier hebben gedronken en de dag voorafgaand aan mijn vertrek heb ik een bbq gehouden bij mij thuis voor alle Lagartos en mijn surfvrienden van Pipa.
Dan is het tijd om te gaan, met een lach en een traan zeg ik gedag. Gedag tegen mensen waar mijn hart voor overloopt van liefde en ik niet weet wanneer ik ze weer zal zien. Toch draai ik me om en loop weg, mijn rugzak op mijn rug, mijn surfboards aan mijn schouder. De wereld ligt aan mijn voeten, klaar om verder ontdekt te worden. Het vliegtuig stijgt op. Ik sta er weer alleen voor, ik haal opgelucht adem. Wederom thuisgekomen. Want dat is het een beetje, na lange tijd reizen is de definitie van thuis voor mij veranderd. Het thuis zijn zit voornamelijk in mezelf, ik ben thuis in mezelf. Alle bedden, douches, keukens om te koken en ook alle vriendschappen wisselen voortdurend. Alles is tijdelijk. Ik kan mezelf thuis maken op iedere plek, met iedereen maar uiteindelijk blijf ik weer met mezelf over. Kom ik met mezelf op een nieuwe plek, met nieuwe mensen, een nieuw bed, een nieuwe douche en een nieuwe keuken om te koken. Maar ik ben in ieder geval met mezelf.

Na een lange reis en een nacht op het vliegveld kom ik uitgeput aan in Costa Rica. Ik neem een Uber naar het busstation waar ik met mijn backpack, mijn daypack en mijn gigantische boardbag met 2 surfboards naar de balie strompel om de eerstvolgende bus naar het kuststadje Jaco te nemen. Ik wil niet in deze gevaarlijke smoezelige stad blijven maar gelijk door naar de kust. 'Nee mevrouw, u kunt hier niet met pinpas betalen alleen met cash. Is er een pinautomaat in de buurt? Ja, om de hoek. Pinautomaat is leeg, ik terug naar de balie. Nee mevrouw, geen idee hoe u anders kunt betalen. Meneer ziet u mij, hier buiten het bustation is het erg gevaarlijk voor mij.. ik ben blond, meisje alleen, met al mijn bezittingen bij me. Kwetsbaar, geen goed idee midden in de stad. Hoe moet ik nu naar Jaco?' De meneer haalt zijn schouders op. Dus ik sta met een wanhopig gezicht naar hem te kijken als er een jongen aankomt. Wil je de bus naar Jaco, vraagt hij? Ja zeg ik, maar ik kan niet betalen met pinpas en de bank geeft me geen cash. Hij loopt naar de balie en koopt een buskaartje voor me voor de bus van 3 uur. Waauwww ik ben zo opgelucht, 'geef me je telefoonnummer want ik wil het zo snel mogelijk terugbetalen', zeg ik. Hij haalt zijn schouders op en zegt 'maak je geen zorgen, pura vida'. Welkom in Costa Rica!

Pura Vida, wat letterlijk puur leven betekend, is het slogan van Costa Rica. Mensen gebruiken het als groet, als een soort van proost, of als een antwoord op een vraag. Mijn oorspronkelijke idee was om het stadje Jaco slechts als tussenstop te gebruiken op mijn route naar het zuiden. Ik boek 1 nacht in een hostel waar ik de duitse jongens Leon, Jonas en René leer kennen. Ze hebben elkaar slechts een aantal dagen geleden ontmoet maar het plan gemaakt om fietsen te kopen, een trailer te bouwen en zo met hun surfboards en backpacks helemaal naar Guatemala te fietsen. Het hostel is heel relaxed, de jongens zijn heel relaxed dus ik voel me al snel thuis. Jaco is een surfstadje en staat bekend om zijn goeie golven. Als surfend ontmoet ik een surffamilie uit Florida, 3 generaties op een surfboard, opa, vader Raymond en de 11 jarige zoon Justin. Ze zijn op een mannentripje naar Costa Rica, puur om te surfen. Ze nodigen me uit om mee te gaan naar een goeie lefthand pointbreak in Puntarenas, 1,5 uur rijden met de auto. Met 4 surfboards in de auto vertrekken we en we hebben de grootste lol. We sluiten de dag af met pizza en de daaropvolgende dagen ga ik regelmatig met hun op pad om te surfen op verschillende plekken. We gaan naar het bekende nationale park Manuel Antonio waar we papegaaien en apen zien, surfen alle bekende surfspots langs de kust en drinken biertjes in de avond. Jaco is een vreemd stadje. Ik krijg nooit zoveel mee van de nachten omdat ik rond een uurtje of 10 meestal uitgeteld op bed lig. Maar als ik op een avond laat de straat oversteek naar de nachtwinkel om wat te kopen zie ik dat er vreemde dingen gebeuren, op de hoeken van de straten staan prostituees en er wordt duidelijk drugs gedeald en gebruikt. Ik krijg al veel aandacht van de mannen hier maar op dit tijdstip wordt het alleen nog maar schunniger. Als ik het de volgende dag tegen Raymond vertel vraagt hij of ik wel eens van het casino heb gehoord. Ik haal mijn schouders op, geen idee waar je het over hebt. Oké, kom mee zegt hij, dan laat ik het je zien. Hij neemt me mee door een paar straten naar een groot en luxe uitziend casino/hotel. We moeten een bewaking door maar die werpen me goedkeurende blikken toe. Ik heb geen idee wat me te wachten staat. Ik zie een zwembad met een bar en daaromheen talloze hotelkamers. Maar als ik goed kijk zie ik dat alle mensen rondom het zwembad en de bar vrouwen zijn. Honderden vrouwen, op hoge hakken, met teveel make-up, met te grote borsten. Mijn mond valt open van verbazing en ik weet me niet zo goed een houding te geven op mijn teenslippertjes en met mijn lange blonde haar. Honderden prostituees zijn het, het is één grote playboy-mansion. Raymond lacht om mijn verbaasde gezicht, kom mee zegt hij. Nu heb je het gezien, we kunnen weer gaan. Dit is Jaco. Op de terugweg krijg ik een knipoog van een vrouw, ze strijkt over mijn arm. Een hotelkamerdeur gaat open, er komt een oudere man uitlopen gevolgd door 4 vrouwen. Buiten op straat moet ik lachen. Ik heb wel eens over de wallen gelopen in Amsterdam, maar dít! Ik hou het bij het dagelijkse leven, als de zon schijnt. Jaco is te raar voor mij in de nacht.

Terzijde dat prostitutie legaal is in Costa Rica is het tevens een prachtig groen en weelderig land. Vol met jungle, vulkanen, zandstranden en veel wilde diersoorten. Dus na 1,5 week surfen in het ietwat toeristische en schimmige Jaco verruil ik deze plek voor een wat rustiger bestaan in de natuur. Ik neem de taxiboot naar het groene, idyllische Montezuma. Ik verblijf in een hostel direct aan zee. Tijdens mijn siëstadutje in een hangmat word ik in mijn zij geport. Als ik mijn ogen opendoe kijk ik in het grijnzende gezicht van Leon. Neeeee jullie ook hier! Hij verteld me dat de trailer op de 3e dag al gebroken is en dat het ontzettend zwaar was op de fiets met de trailer in de brandende zon en door de bergen. Ze hebben de fietsen verkocht en gaan al liftend naar Nicaragua. We blijven een aantal dagen met z'n 3en in Montezuma. We lopen door de jungle naar watervallen en samen met Jonas lift ik achterin pick-ups over hobbelige onverharde wegen naar omliggende paradijselijke stranden om te surfen. Ik besluit de kust naar het noorden te volgen en kom bij het surfplekje Santa Teresa uit. Het is een lange zandweg vol met hotels, restaurants en surfshops. Wederom probeer ik mijn kansen op de Costa Ricaanse golven maar het valt me niet mee. De golven zijn groot en krachtig en ik word voor lange tijden onder water gehouden. Soms breekt de paniek me uit als de golf me met veel kracht lange tijd onder water duwt en wil ik opgeven. Gewoon terug naar het strand paddelen en ijsjes eten in een hangmat. Maar ik ben en blijf een Baas dus ik bijt mijn tanden op elkaar en ik paddel terug naar de gevarenzone waar de golven onvergeefelijk omslaan. Ik zal leren surfen. Het probleem is alleen dat je gewoon nooit klaar bent. Om een beetje in staat te zijn dit soort golven te surfen heb je gewoon al 5 jaren nodig, alleen de basis. Ik overdrijf niet, het is ongeloofelijk moeilijk en complex en het vergt 200% doorzettingsvermogen en lef. En tijd, al je tijd. Ik besef dat ik deze sport in elke andere situatie in mijn leven nooit had kunnen leren. Tenzij als kind natuurlijk. Maar nu heb ik tijd, dus ik besteed die dan ook grotendeels aan surfen. Hier in Costa Rica is de beste surf vaak te vinden tegenover een riviermonding. In de rivieren zitten veel krokodillen en deze maken zo nu en dan een uitstapje langs de kust. In tegenstelling dat ik surfde met dolfijnen in Brazilië 🐳 surf ik nu dus met krokodillen in Costa Rica 🐊 en net als in Brazilië ook vaak met schildpadden 🐢

Costa Rica is groen. 50 tinten groen, met heuvels, bergen, rivieren, vulkanen. De wegen zijn hier in het noorden langs de kust ontzettend slecht. De jongens reizen al liftend maar daar ga ik niet aan beginnen. Ik vind het als meisje zijnde best riskand aangezien de Latino's behoorlijk seksualiserend zijn en ik heb me al vele malen heel oncomfortabel gevoeld heb alleen maar over straat lopend. Ik ben inmiddels wel gewend aan deze overvloedige aandacht en soms schunnige opmerkingen. Het zal even wennen zijn als ik in Nederland ben en ik wordt niet aangestaard alsof ik één of andere buitenaardse godin ben haha😅 Ook is het me duidelijk dat je hier met een man bijna niet iets kunt gaan doen zonder dat hij bijbedoelingen heeft. Dus ik betaal voor het comfort van een bus. Maar aagezien het regenseizoen is en de wegen onverhard en vol met gigantische kuilen zitten is het niet altijd gemakkelijk om van A naar B te komen.

In Santa Teresa nemen we weer met z'n 3en hetzelfde hostel. Maar de jongens vertrekken eerder dan mij naar Nicaragua. Costa Rica is duur. Ik kook iedere dag zelf maar ook de boodschappen zijn duur, dezelfde prijs of misschien wel duurder dan in Nederland. In Santa Teresa ontmoet ik wat andere Duitse jongens waar ik mee optrek. Andreas en ik worden iedere ochtend om 5 uur wakker gemaakt door de brulapen waarna we onze ogen uitwrijven, ons surfboard pakken en voor een ochtendsessie gaan. We komen rond een uurtje of 8 terug, nemen een koude douche en schuiven aan voor het ontbijt wat bestaat uit rijst, bonen (gallo pinto), gebakken banaan en eieren. En grote bakken koffie want de koffie hier in Costa Rica is heerlijk. De beste koffie die ik tot nu toe geproeft heb op dit continent. Na het ontbijt doen we meestal wat boodschappen voor lunch en diner en doen we een dutje, koken we lunch en gaan we voor een 2e surfsessie tot de zonsondergang. We lijken wel een getrouwd stel, we doen alles samen en hebben de grootste lol. De Duitse jongens zijn zo lekker makkelijk in de omgang. In tegenstelling tot de Latino's seksualiseren ze helemaal niet. Dat is iets wat ik echt heel comfortabel vind van (noordelijke) Europeanen. Je kunt gewoon een goede vriendschap hebben tussen een man en een vrouw, zonder verdere bedoelingen. Andreas en ik kiezen een ander hostel en daar ontmoeten we Johannes. Hij blijkt ook in noordelijke richting te reizen. Andreas moet terug naar Panama voor zijn terugvlucht naar Duitsland dus we nemen afscheid. Samen met Johannes vertrek ik naar Nicaragua. We hebben 5 bussen en een ferry nodig en we reizen allebei met onze surfboards dus het is veel gezelliger om samen te reizen. 14 uur later komen we aan in ons hostel in San Juan del Sur waar we weer voor nieuwe surfavonturen gaan.
Ik denk dat ik er wel eens eerder over heb geschreven maar de vriendschappen die ik op reis opdoe zijn soms heel intens. Ik denk omdat de beide partijen weten dat het een soortje van tijdelijk en heel vrijblijvend is. Je kunt 100% jezelf zijn, je hoeft geen reputatie hoog te houden, je hoeft je niet anders voor te doen. Ontstaat de connectie niet van nature dan is het heel simpel, de één gaat links en de ander rechts en je hoeft elkaar nooit meer tegen te komen. Maar soms is die connectie er en beleef je de meest prachtige avonturen met die persoon. Vanaf het moment dat ik in Costa Rica ben aangekomen heb ik weer al zoveel mooie vriendschappen opgebouwd, zulke mooie mensen ontmoet. Johnnes en ik gaan dezelfde richting op, Nicaragua en El Salvador en we zijn allebei fanatieke surfers dus de mogelijkheid is aanwezig dat we veel samen op gaan trekken. Bovendien zijn El Salvador en Honduras niet de meest veilige landen dus het is fijn om met zijn 2en te zijn, en met een lange blonde Duitser aan mijn zijde krijg ik aanzienelijk minder aandacht van de lokale mannen. Maar misschien scheiden onze wegen, wie weet. Iedere dag opnieuw wacht ik welke verrassingen het leven me gaat brengen.

Geschreven door Marjolein.op.pad