Daar gaan we dan hoor, een auto met familie de Leeuw en een auto met familie Baas. Aangekomen op het vliegveld van Brussel krijgen we te horen dat ons vliegtuig naar China vertraging heeft. Of eigenlijk..dat de hele vlucht gecanceld is en dat we daardoor alle 2 onze connecties naar Auckland missen. Nadat Angela en ik afscheid hebben genomen van onze familie worden we in het Sheraton hotel gedropt. De volgende dag hebben we een vlucht naar Shenzhen in China waar we 2 dagen moeten wachten op onze aansluiting naar Nieuw-Zeeland. Ach.. denken we, wij zijn avonturiers dus ons avontuur start nu gewoon in China, geen probleem! Maar voorbereid op China hadden we ons natuurlijk niet! Na een lange vlucht komen we vroeg in de morgen in Shenzhen aan. We krijgen te horen dat we opgehaald worden door een busje en naar ons hotel gebracht worden. Keurig geregeld, of we hier even willen wachten op de hoek wordt ons in het Chinees medegedeeld. De Chinese jongen die ons helpt gaat op een drafje terug naar binnen want hij vindt het koud. 1,5 uur later staan we nog steeds op dat hoekje, inmiddels ook koud, moe, hongerig en humeurig. Ik ga wel terug naar binnen om zo'n balie te zoeken moppert Angela. Wacht nog even dat ene busje af, misschien is die het opper ik. Maar nee hoor, niet ons busje. Angela vertrekt door de deuren van het gigantische vliegveld terug naar binnen als net ons busje de hoek om komt rijden. Tja....
Ik probeer de man uit te leggen dat we op mijn vriendin kwijt zijn en dat we op haar moeten wachten. Hij snapt er geen bal van want hij spreekt alleen maar Chinees. Hij komt aan met een vertaalapp. Aah, je vriendin ook mee? Ja graag! Na een kwartier wachten belt hij alle balies op het vliegveld op om Angela te zoeken, blond meisje met blauwe ogen tussen duizenden Chinezen. Niet zo lastig dus, 15 minuten later komt ze aangelopen.
In ons hotel aangekomen willen we eerst wel even wat eten. Er blijkt een Mc Donalds naast te zitten en die hebben ook ontbijtjes. Nadat we via plaatjes aanwijzen besteld hebben (want er wordt echt geen enkel woord Engels gesproken in Shenzhen) en we bij het betaalproces aankomen zwaai ik met mijn Visa creditcard. De vrouw achter de kassa kijkt er verbaast naar en schud haar hoofd, dat kennen we hier niet. Visa.... dat is toch wereldwijd bekend? Nee hoor, ze schuift me een of andere QR code toe.. je kunt met je telefoon betalen maar dan moet je wel een Chinese bankrekening hebben. Tja... puntje bij paaltje kunnen we dus niet betalen. Dan worden we ineens te hulp geschoten door de enige buitenlander die in Shenzhen te bekennen is, de Pool Maikel. Hij betaald ons eten met zijn telefoon en zo komen we erachter dat het gewoon echt niet mogelijk is hier om met Visa te betalen. Later komen we er ook achter dat Google, Facebook en Instagram in China geblokkeerd zijn. We moeten dus een Chinese zoekmachine gebruiken, Google maps werkt niet zodat we ook geen pinautomaat kunnen zoeken, ik kan geen contact opnemen met een Chinese vriend Chris die in Hongkong woont en niemand verstaat ons. Je hoort het dus al...avontuurlijker kan het bijna niet worden. De volgende dag slenteren we een beetje rond en gaan we naar een stadspark waar we zoveel trappen lopen dat we er 5 dagen spierpijn van hebben. Op de terugweg, nadat we bijna 15 kilometer hebben gelopen denken we dat het wel een ervaring zou zijn om een taxiscooter terug te nemen naar het hotel. Er staan tientallen mannetjes lang de kant van de weg dus we spreken er één aan, alhoewel... dat proberen we... In het Engels vragen we of hij ons terug kan brengen. Hij snapt er natuurlijk niks van. Er komt een meisje bij om ons te helpen. Ze kan ook geen woord Engels maar ze haalt er de vertaalapp bij. Ik zeg tegen Angs we moeten wel eerst een prijsafspraak maken want anders worden we afgezet waar we bij staan. Zover is het helaas nooit gekomen. Na 10 minuten duidelijk proberen te maken waar we naartoe willen en vragen hoeveel dat dan moet kosten besluiten we maar de blaren op onze voeten voor lief te nemen en de hele weg terug te lopen.

Als ik dan toch in China ben wil ik ook wel wat van de Chinese keuken uitproberen. Angela gaat het liefste alleen naar Domino's pizza en Mac Donalds, zeker nadat ik een keer voor de grap had gezegd dat ze in China wel van gestoofde kat houden. Dus als ik puntje bij paaltje boven een kommetje miesoep met ondefinieerbare stukjes vlees erin (Angs beweerde dat het varkensanusjes waren) zit ze met een opgetrokken neusje naar me te kijken. Ze weigert te eten dus belanden we even later in een Italiaans restaurant in China. We spreken nog af met Maikel en drinken een biertje in een bar met livemuziek. Het valt ons op dat alles in China digitaal gaat, je besteld je biertje met je telefoon en je betaald hem met je telefoon. Mensen kijken elkaar hier bijna niet aan. Wel zo gezellig!

Als we vrijdagnacht op het vliegveld in Shenzhen door de douanepoortjes het bordje te zien krijgen 'this is a one way, it is not possible to go back' zeg ik 'nou... dat is de grootste ramp nog niet. Het was een grappige ervaring maar nu is mijn geduld met die Chinezen op'.

Na een tweede lange vlucht komen we eindelijk in Auckland aan. Daar hadden we een hostel geboekt maar omdat we 2 dagen vertraging hebben opgelopen hebben we het moeten annuleren en nu is het volgeboekt. We moeten een ander hostel boeken. Nounou.. waar we terechkomen. Wat een bende! Het is een enorm groot en vies hostel met allemaal van die 18-jarige backpackers die hele nachten aan het feesten zijn en nergens om geven. Na 2 nachten houden we het dan ook voor gezien. Maar omdat we willen werken hebben we een Nieuw-Zeelands bankrekeningnummer en een belastingnummer nodig dus we moeten nog wel een paar dagen in Auckland blijven om dat te regelen. Ondertussen schaf ik ook een nieuwe surfplank aan want ik zit inmiddels wel te wippen. We boeken een Airbnb aan de rand van Auckland. Als we een beetje aan het uitzoeken zijn hoe we het beste rond kunnen reizen komen we erachter dat dit zonder eigen vervoer nog niet eens zo heel makkelijk is. De bussen stoppen alleen in grotere plaatsen of hele toeristische plaatsen en ook accomodatie is erg duur. We spreken af met Tom, een Nieuw Zeelandse vriend van mij waarmee ik heb samengereisd in Peru. Hij neemt ons mee naar een kerstdiner en pakjesavond op 4 december(?!) met zijn vriendengroep. Het is aan de buitenrand van Auckland in een heel mooi huis en we leren er gelijk wat kiwi's kennen.Tom verteld hij dat hij nog wel iemand kent die campervans verkoopt. Dus we besluiten om daar op af te gaan en ons eens te laten informeren.

Ik app Bjarne, de vriend van Tom, of we eens mogen komen kijken wat hij in de aanbieding hij heeft. Zo komen we aan onze prachtige rode Jingles. We spenderen ruim een week om Jingles helemaal naar onze zin te krijgen. Een keukentje erin met een 2-pitskookstel, een ruim bed voor z'n 2en zodat we niet lepeltje-lepeltje hoeven te liggen, mijn surfplank past erin en al onze spullen. Bjarne blijkt een hartstikke gezellige Duitser te zijn en hij helpt ons met onze van. We slapen met een hele groep op een parkeerplaats in Zuid-Auckland wat eigenlijk best gezellig is. Nadat we helemaal gesetteld zijn besluiten we om voor de kerst het noorden van het noordereiland te verkennen en dan terugkomen om kerst en oud&nieuw met Tom en Bjarne te vieren 🌲Voordat we vertrekken gaan we nog een wandeling met Tom maken. Hij neemt ons mee naar Piha, een plaatsje aan de kust en naar een park ten zuiden van Auckland. Dit is de eerste keer dat we uit de stad gaan en echt wat van Nieuw-Zeeland zien, even voorproeven 😆

Geschreven door Marjolein.op.pad