Ik word wakker en draai me slaperig nog eens om. Ik kijk op mijn telefoon, 06.00 uur 's ochtends. Dan hoor ik het weer, kukelekuuuuuuuuu! Aaaah die rothaan, mopper ik in mezelf. Vanuit het niks begint een duizendkoppig koor vogels enorm enthouiast te fluiten. Ik zucht nog eens, nou slapen zit er niet meer in. Ik rol de deur van Jingles open en steek mijn hoofd naar buiten, een waterig zonnetje prikt door de nevelige lucht en levert een mooi kleurenspel op in de heuvels. Het gras is nat van de dauw, het veulentje van de witte merrie Jelly is ook net wakker en rent enthousiast bokkend door de wei op zijn wiebelige lange benen. Ik ben mijn gemopper op de haan en het vogelorkest snel vergeten en ik besef dat het toch heerlijk wakker worden is op de boerderij van Jane en Andrew die boven op een heuvel ligt waardoor je prachtig uitzicht hebt op het omligende heuvelachtige landschap. De woning, de stallen en een grote rijbak liggen bovenop de heuvel omringd door weien voor de paarden, mandarijnenbomen en avocadobomen waarvan de avocado's net rijp zijn..hmmmmm😛 Ik stap in mijn schoenen en loop naar de stallen om de paarden te voeren. Ik word begroet door een enthousiast gehinnik, ook goedemorgen! De honden Bella en Tobie rennen blij rond. Als ik terug bij het huis kom is en de grote woonkeuken inloop is het al één en al bedrijvigheid. Angela, de Amerikaanse Kyra, de Franse Lisa en de vrouw des huizes Jane zijn wakker en zitten rondom het kookeiland muesli en yoghurt in bakjes te roeren. Victor, één van Janes zonen staat koffie te zetten. Jane bakt eieren, Lisa kwettert er luidruchtig op los met haar Franse tongval..het hele huis is al in volle gang. Het is me een mooie boel hoor deze familie, waar alles maar dan ook alles bespreekbaar is en iedereen welkom is. Het is een ongeregeld zootje maar wel op een hele leuke manier. Het eigenlijke gezin bestaat uit Jane die zo gek is als een deur, de rustigere Andrew en hun 3 zonen Royce, Austin en Victor die ook allemaal zo gek zijn als een deur. Daarnaast hebben ze altijd 2 à 3 helpers in huis die op de boerderij meehelpen tegen kost en inwoning. Het is een gezellige bende, we ontbijten, lunchen en dineren altijd met zijn allen.
Omdat ik met mijn gebroken arm zit en niet alle boerderijklussen kan doen zorg ik regelmatig voor het avondeten voor de hele bende. We houden ons hele dagen bezig met klusjes in en rondom de stallen (schoonmaken, hooien, schilderen e.d.), we rijden paard en aangezien er een hittegolf is gaan we 's middags vaak wat leuks doen zoals naar het zwembad van kennissen uit het dorp. Ook gaan we in het weekend met z'n allen naar het Holi festival, een Indiaas religieus feest waar iedereen kleuren op elkaar gooit.

Na 2,5 week nemen we met pijn in ons hart maar hongerig naar nieuwe avonturen afscheid van Jane en Andrew. We hebben een hele leuke tijd gehad, ook wel intens omdat we hele dagen met een grote groep waren. We gaan op pad naar Tauranga, een stad in de Bay of Plenty. Daar aangekomen worden we aangenaam verrast door Mount Manganoui, het naastgelegen stadje vernoemd naar de berg(?!, heuveltje naar mijn mening) Manganoui wat heel mooi aan zee is gelegen. We zitten nog steeds in de hittegolf dus iedere dag is het boven de 30 graden. Het stadje is heel levendig met allerlei leuke terrasjes en restaurantjes, en echt eerlijk waar, zoveel mooie mannen als in dat stadje hebben we nog niet vaak bij elkaar gezien in ons leven. We hebben onze ogen natuurlijk niet in onze broekzakken dus als we voor het eerst het stadje inrijden zitten we ongeveer achterstevoren in Jingles.
Op de laatste controle in het ziekenhuis had ik gevraagd (..gesmeekt eigenlijk) of ik aaaaaalsjeblieft weer voorzichtig mag beginnen met paddelen. De zuster had twijfelend toegestemd en ik moest beloven dat ik onmiddelijk zou stoppen als het te pijnlijk zou worden. Dus in Mount Manganoui aangekomen haal ik dolblij mijn surfplankje weer uit zijn tas om na 5 weken eindelijk weer eens zout te worden. De golfjes in de Mount zijn heel klein maar dat is opzich maar goed ook want dan word ik niet in de verleiding gebracht om daadwerkelijk golven te gaan surfen. In mijn enthousiasme vergeet ik helemaal de tijd. Als ik terug aan wal kom en Angela aantref in Jingles kijkt ze me half kwaad half opgelucht aan. 'Daar ben je! Ik wou al naar de strandwacht gaan om te vragen wat ik moest doen want ik was doodongerust. Je bent 3 uur weg geweest met je gebroken arm! Ik dacht dat je afgedreven was ofzo en dat je niet meer terug kon paddelen, ik was je overal aan het zoeken'. Oepsss ik dacht echt dat ik maar een uurtje weg was geweest! Ik had geen wetsuit aangetrokken en op den duur voelde ik mijn vingers en tenen niet meer dus ik dacht nu is het toch tijd om eruit te gaan.

In het Mountje, zoals we Mount Manganoui noemen, hebben ze naast mooie jongens ook heerlijk ijs, mooie stranden en veel gezellige barretjes en restaurantjes waar we niet naartoe gaan omdat het eigenlijk te duur is. We leren José kennen, geboren in New York, getogen in San Fransisco en nu de wereld rond aan het zeilen met zijn zeilboot. Hij neemt ons een dagje mee zeilen en vissen en we vangen 3 grote vissen die we 's avonds lekker op de bbq leggen. We leren het Braziliaanse koppel Raquel en Rafael en de Canadees Marco kennen op de zeilboot en we hebben een superleuke dag. Ondertussen solliciteren we ons suf in de restaurantjes en barretjes maar niemand wil ons hebben omdat we maar een korte tijd blijven. Daarom besluiten we na bijna een week naar Gisborne, oftewel Gizzy, af te reizen. Dit stadje aan de oostkust van het Noordereiland staat bekend om zijn appelboomgaarden, kiwiboomgaarden en goeie golven. We arriveren in het op het eerste opzicht niet zo levendige Gizzy. Maar hé, we zijn hier natuurlijk voor het grote geld en in ons bestaan moeten daar vele uren voor gedraaid worden. We worden direct aangenomen en starten die maandag nog met kiwibomen snijden, kiwi's planten en maïs plukken. Het valt niet altijd mee, het is bloedheet en ineens gaat onze wekker 6 dagen per week om 05.45 😴😨 er wordt dus nogal eens wat gesteund en gekreund. Ook is het best wel heel saai werk dus we hebben veel tijd om over ons leven na te denken wat we dan 's avonds weer met elkaar bespreken. Maar we leren wel heel veel leuke backpackers kennen en al snel vormen we een supergezellige groep met Fransen, Duitsers, Ozzy's, Engelsen. We gaan vaak 's middags met z'n allen zwemmen na een dag hard bloed, zweet en tranen in de zon, koken gezamenlijk en slapen vaak met een groep campervannetjes bij elkaar.
Gizzy blijkt ook een rauw randje te hebben. Twee gangs, Black Power en Mangomops, domineren het dorpje. Er wonen veel Maori's en er schijnt een groot Crystal Methprobleem te zijn. Dat is ook wel te zien, ik vroeg me al meerdere keren af waar de tanden van het grootste gedeelte van de jongens van onze groep in de boomgaard gebleven zijn. De meeste mensen zijn helemaal volgetatoeerd en sommigens zelfs in het gezicht. Een jongen bij ons in de boomgaard heeft met grote letters Black Power op zijn voorhoofd en wangen getatoeerd, dat in combinatie met een schamele 3 tanden in zijn mond niet een al te fraai hoofdje dus. Ook zijn het niet altijd moeders slimste, zo werd me al gevraagd of wij in Nederland ijsberen hebben? Nadat ik eerst toch een beetje in de lach schoot heb ik de arme jongen uitgelegd dat er op maar heel weinig plekken op deze wereld ijsberen rondlopen en dat we in Nederland toch wel ietwat vreemd op zouden kijken als er ineens een ijsbeer om de hoek komt lopen.

Ik ga een weekend op surftrip naar het noorden met een Karsten (Duitser), Will en Nicky (Kiwi's) en Corey (Ozzy) en Angela blijft in Gizzy. Na 2 dagen kom ik terug en ik zeg nou Ans ik heb je gewoon gemist! 'Gohh ja ik jou ook Mar ik heb zoveel te vertellen', zegt ze. We grinniken er eens om. Het gaat echt bewonderingswaardig goed tussen ons, ondanks of misschien juist dankzij dat we allebei zo ontzettend verschillend van elkaar zijn. Al ruim 3 maanden zijn we 24 uur per dag bij elkaar, we doen echt alles samen: we werken samen, we koken samen, we slapen in één bed, we doen boodschappen samen, we poetsen onze tanden zelfs samen. We lijken wel een getrouwd stel! En we hebben nog nooit ruzie gehad! Natuurlijk hebben we allebei wel eens een momentje dat we even een dip hebben of even chagerijnig zijn maar we weten inmiddels allebei hoe we daar het beste mee om kunnen gaan. We helpen elkaar, vullen elkaar aan, alles is bespreekbaar, we sluiten op een natuurlijke wijze compromissen en gunnen elkaar heel veel, geven elkaar de ruimte om te doen wat we als individu graag willen doen, we lachen ontzettend veel en soms zijn we uren stil en in gedachten verzonken maar soms liggen we 's avonds in het donker nog uren te kleppen op bed. We zijn echt als zussen en ik denk dat dit toch wel heel bijzonder is. Ik ben echt heel blij om mijn Nieuw-Zeeland avontuur met Angela in een camper te beleven, ik had me geen betere reisgenoot voor kunnen stellen!

Na 4 weken ontzettend hard werken in Gizzy besluiten we dat onze Nieuw-Zeelandse bankrekening vol genoeg is en scheuren we weer verder. Met toch wel pijn in ons hart nemen we afscheid van Gisborne. We hebben een leuke en hechte vriendengroep opgebouwd. De Engelse stellen Alex & Tobie, Tom & Steph en Ozzy waar we veel avonden samen mee gekookt en gegeten hebben waarna we met z'n allen met de campers gingen slapen in de duinen. Fonsi en Mario, de 2 Spaanse jongens waar we heel veel mee gelachen en gesurfd hebben. Karsten, Corey, Nicky en Will waar we een aantal keren mee op surftrip geweest zijn. Felix & Marie waar we samen mee werkten. We nemen van iedereen afscheid met een dikke knuffel en met een knoop in onze maag rijden we Gisborne uit, alle mooie herinneringen in ons hoofd en hart.

We gaan naar Lake Taupo wat op het midden van het eiland ligt. Ans wilt daar graag wat hikes te doen, het schijnt er prachtig te zijn. Daarna gaan we naar Raglan, een surfplekje aan de westkust. Vanuit daar willen we via de kust naar het zuidelijkste puntje van het Noordereiland rijden waar we de boot pakken naar het Zuidereiland.

Geschreven door Marjolein.op.pad