In Christchurch spreek ik af voor een biertje met Alex en Toby, een leuk Engels stelletje die we in Gisborne hebben leren kennen. Het is erg gezellig om ze weer te zien en we spreken af om met z'n allen, inclusief Ans, te gaan snowboarden in Queenstown waar hun naartoe gaan voor de winter. Ik heb voor een habbekrats een klein huurautotje weten te regelen. Ik denk door de Corona dat het nog goedkoper dan normaal is. Als ik de volgende dag op het vliegveld aankom om hem op te halen zegt de vrouw achter de balie, weet je wat ik geef je wel een Suv mee voor dezelfde prijs want we hebben toch geen andere klanten. Ik bedank haar vriendelijk en loop met mijn sleutels naar de aangeweze parkeerplaats, niet wetende wat me te wachten staat. Mijn mond valt open van verbazing als het nieuwste model Mitshubishi Outlander gaat knipperen als ik op het kastje druk. Ik heb nog nooit in zo'n grote en luxe auto gereden. Enthousiast maar zenuwachtig start ik hem, 11.000 km op de teller! Spiksplinternieuw! 4x4 met alles erop en eraan. Als een koningin rijd ik de 4 uur durende rit naar Moeraki. Daar aangekomen ga ik direct naar Fleurs Place, het restaurant om me voor te stellen.
Ik rijd het kleine visserdorpje in precies als de zon ondergaat in de baai waarin het gelegen is. De roze lucht reflecteerd op het water en in het haventje zijn en de vissersmannen druk bezig om hun vangst van de bootjes af te halen. Het houten huisje van het restaurant staat midden in het haventje direct aan het water. Binnen branden lichtjes. Ik loop naar binnen en daar ontmoet ik de 81-jarige Fleur die al haar hele leven het restaurant runt. 'Goedenmiddag jongedame, welkom in Moeraki', roept ze enthousiast en ze loopt met ferme passen op me af.

Fleurs place. Het restaurant in het tegen de heuvels aangebouwde vissersdorpje Moeraki in een baai aan de ruige oostkust van het Zuidereiland. Hier vertrekken de vissersbootjes iedere morgen voor dag en dauw om bij de zonsondergang terug te komen met hun vangst. En dat is precies wat Fleur gebruikt voor de gerechten die we serveren in het restaurant. Samen met aardappelen en groenten van boeren uit de omgeving en heerlijke wijnen uit Marlborough en Central Otago, de bekendste wijnstreken van Nieuw-Zeeland.
Het restaurant ligt midden in het haventje naast de pier. Hoewel het klein het op een klein Hans en Grietje huisje lijkt trekt het iedere week honderden mensen vanuit heel Nieuw-Zeeland aan. Ik overdrijf niet, de mensen komen zelfs vanuit het Noordereiland om bij ons te eten. Fleurs place is een van de beste visrestaurants van Nieuw-Zeeland geworden. Ik zou bijna tegen jullie zeggen kom even overvliegen voor een lekkere pan mossels of een kabeljauwtje 😊
Ik ben helemaal op mijn plekje terecht gekomen. Mijn inner-foodie komt weer tot leven. Hoewel het heel hard werken is heb ik er plezier in. Samen met Mariebelle en Putere bedien ik het restaurant en adviseer ik de mensen welke wijn te kiezen bij hun gerecht. Echter Fleur is niet altijd de makkelijkste en ze verwacht erg veel van me voor het minimumsalaris wat ik per uur betaald krijg. Tegelijkertijd is ze ook een inspirerende vrouw. Fleur is 81 en nog iedere dag van de eerste tot de laatste minuut in haar restaurant te vinden. Ze heeft 2 boeken geschreven waarin de nadruk wordt gelegd op koken met eerlijke en lokale producten.
Ook het huis dat ik van haar mag huren voor een paar cent maakt veel goed. Het is tegen de heuvel aangebouwd op ongeveer 4 minuten rijden van het restaurant en het overziet de hele baai, de rotskust, het brede zandstrand en als het helder is de besneeuwde bergtoppen van Mount Hutt in de verte. Als ik 's ochtends wakker wordt heb ik letterlijk mijn hoofd maar op te tillen en ik zie de zon opkomen boven de oceaan. Ik heb een schitterende veranda waarop ik 's ochtends lekker mijn ontbijt eet en mijn yoga doe en vanuit daar steek ik zo de weg over en loop ik de heuvel af het grote zandstrand op. Ook zijn er regelmatig dolfijnen in de baai die ik gewoon vanuit mijn huis voorbij kan zien zwemmen. Ik zou hier wel voor altijd willen blijven wonen! De kust van Otago (de regio waar ik in woon) is prachtig en ruig. Met hoge rotskliffen die de zee instorten, groene liefelijke heuvels, koloniën zeeleeuwen en pinguins, gouden zandstranden en....uitstekende surf natuurlijk. Het dorpje Moeraki heeft zo'n 60 inwoners waarvan de gemiddelde leeftijd 75 is dus in mijn vrije dagen ben ik veel alleen. Maar dat vind ik niet erg. Ik toer in mijn 4x4 de kust af op zoek naar de beste surfspots, ik dagjes naar Dunedin het museum en kunstgalerijtjes bezoeken en lekker lunchen en ik lees veel. Het huis waarin ik woon is zeker 100 jaar oud en enorm koud dus ik spendeer een hele middag aan mijn houthok vol kruien en ik leer vuur maken zodat ik mezelf warm kan houden. En ik heb een bad! Dus als ik terugkom van surfen (de oceaan is 9 graden) maak ik mijn vuur terwijl ik het bad vol laat lopen met heet water. Als ik dan terugkom van mijn bad is de woonkamer lekker opgewarmt en ga ik met een kop thee lekker voor de open haart zitten lezen.

Omdat Ans eigenlijk eind juli terug naar NL zou gaan (ja je leest het goed, ze is er nog steeds) neem ik een weekend vrij zodat we een laatste tripje samen kunnen doen. We vertrekken maandagochtend naar de Catlins, het zuidelijke punt van het zuidereiland. Het is er heel groen en regenachtig met een hele ruige kust. We bezoeken een waterval en rijden via Invercargill de zuidelijkst gelegen stad, naar Te Anau wat in het prachtige Fiordland ligt. De natuur is echt heel indrukwekkend hier maar helaas is het ook hier heel grijs en regenachtig. Ik wil er zeker in het voorjaar nog eens terugkomen want je kunt er hele mooie wandelingen maken. Hierna rijden we naar Queenstown, de meest toeristische stad van Nieuw-Zeeland. Het is prachtig gelegen aan een groot bergmeer en er liggen 3 skigebieden vlakbij. Ondanks de Corona is het uitgaansleven hier nog steeds bruisend. We ontmoeten Hollie, een Engelse meid die net uit een langdurige relatie komt en even haar ei kwijtmoet. We gaan dagjes skiën, we gaan op stap en we toeren lekker rond in de bergen. Als ik terugga naar de kust om weer te werken besluit Ans om in Queenstown te blijven. Ze laat zelfs haar vlucht schieten en huurt nu samen met Hollie een kamer aan de rand van Queenstown.

Een aantal weken later ga ik weer voor een paar dagen naar Queenstown om Ans te bezoeken en een dagje te skiën. Ik vind het wel echt heel tof dat ik hier gewoon 's ochtends op de berg sta in de sneeuw en 's middags kan surfen in de oceaan. Het is ongeveer 3,5 uur rijden van mijn huis naar Ans.

Ik mag heel erg van geluk spreken dat ik op dit moment op deze plek ben en niet meer in Zuid-Amerika. Dankzij de strenge preventieve maatregelen die het land getroffen heeft is er van Corona bijna geen sprake. We kunnen vrijwel alles weer doen, ik heb werk en een huis, het voorjaar komt eraan en de natuur is onvoorstelbaar mooi.🙏 Als het goed is gaan de Australische grenzen binnenkort open voor Nieuw-Zeeland. Aangezien mijn visum in Nieuw-Zeeland in november verloopt en ik een visum heb voor Australië zou dat voor mij perfect uitkomen. Ik heb een vliegticket geboekt naar Sydney eind november. Ik werk in het restaurant tot begin november en dan heb ik nog een paar weken over om het Zuidereiland te bewonderen 😊

Geschreven door Marjolein.op.pad