Quarantaine op een boerderij in Nieuw-Zeeland: hele dagen buiten paardrijden in de zon. Dat is dus wat wij doen! We hebben 4 volle weken in level 4, totale lockdown, gezeten. We zijn letterlijk 4 weken het terrein niet afgeweest. Pip, de vrouw des huizes, doet één keer per week boodschappen. Shannon, Pips vriend, gaat niet naar zijn werk en de kinderen gaan niet naar school. Dus zitten we hele dagen, 24 uur per dag, op elkaars lip. Gelukkig hebben we ruimte zat. En we hebben ook genoeg dingen te doen want de klusjes op een boerderij zijn nooit op. We werken 4 uren per dag voor Pip voor kost en inwoning, we rijden haar paarden, maken de paddocks en stallen schoon, voeren, doen de dekens en ik kook iedere avond voor de familie. De tijd gaat snel en voor we het weten zijn de 4 weken voorbij. Ik moet zeggen dat ik respect heb voor de Nieuw-Zeelandse prime minister want ze pakt het goed aan. Iedere week dalen de besmettingscijfers gestaag en als we rond het aantal van 50 zitten (landelijk!) zakken we terug naar level 3. Eindelijk, ik mag weer surfen! Ik pak de van en ga op een surftrip naar Nelson. Na een zeer avontuurlijke rit, eerst helemaal door de bergen en daarna nog ruim 30 minuten over een onverharde kronkellige bergweg kom ik helemaal bovenin de peninsula. Ik denk dat er in de 10 km omtrek rond mij heen geen levende ziel te bekennen is. Ik vind het zelfs een beetje eng want het onverharde weggetje gaat langs diepe valleien, er zitten diepe putten in en het is erg modderig. De laatste 2 km kan ik niet meer verderkomen met Jingles dus stap ik uit en ga ik lopen. Ik moet de berg afklauteren om bij de baai te komen maar daar wacht me wel een verrassing. De baai zit vol met grotten en de zon gaat net onder dus het is echt prachtig. Omdat het laag water is kan ik helemaal over de rotsen klauteren en zo heb ik een mooi uitzicht op de dramatische rotskliffen die de zee uit reizen en zelfs op het gebergte van Abel Tasman aan de overkant van de peninsula. De zon gaat spectaculair onder en kleurt de lucht oranje en roze en de maan komt op. Helaas is er geen golf te bekennen, de zee is zo glad als een spiegel. De swell had niet de juiste invalshoek om de peninsula in te komen. Ik geniet te lang van de zonsondergang en de sterrenhemel die langzaam in de plaats komt dat ik in het aardedonker de berg weer op moet klimmen en Jingles moet zoeken. En dan bedoel ik echt aardedonker. En muisstil. Ik heb mezelf getrakteerd op een lekker flesje wijn uit de bekende Marlborough wijnregio dus ik schenk een glaasje in en ik geniet lang van de sterrenhemel die zonder lichtvervuiling en spectaculair is, je ziet de hele melkweg lopen en ik zie meerdere vallende sterren. Soms vraag ik me af wat ik nog meer kan wensen, misschien simpelweg om zo gezond en zo gelukkig als ik ben te blijven. Daarna kook ik mijn maaltje in Jingles en ga ik vroeg slapen want ik wil voor de zonsopkomst al opstaan. Als ik wakker word hoor ik aan het ruisen van de zee dat er helaas nog geen golven zijn maar toch sta ik op om de zonsopkomst te zien. Na mijn ontbijtje rij ik weer terug naar de 'bewoonde wereld', in ieder geval naar de geasfalteerde wegen. Ik besluit naar Havelock te rijden en de fjorden te bewonderen met het mooie weer nu er toch geen golven zijn. Het noordelijke topje van het Zuidereiland is namelijk bezaaid met prachtige fjorden van groene bergen met en prachtige blauwe zee ertussen.

De week daarop gaan Ans en ik samen naar Picton om daar een wandeling te maken in de fjorden. We kijken er ook de zonsondergang. Het Zuidereiland is echt net een sprookje, zo prachtig. Kijk de foto's maar, die beschrijven meer dan woorden. We zien zelfs een zeehond onderweg!
Wanneer Nieuw-Zeeland terugzakt naar level 2 kunnen we in principe weer gaan reizen. Maar we moeten eigenlijk eerst nog een beetje geld verdienen. Helaas ligt de banenmarkt helemaal op z'n gat en naar de baan in het restaurant, waar we eigenlijk naar op weg waren kunnen we ook wel fluiten. We maken het plan om paarden te gaan trainen voor andere mensen. Pip kent veel paardenmensen in de omgeving. Binnen de korste keren hebben we 12 paarden in training. Een hele dagtaak dat kan ik jullie vertellen. We werken ons een slag in de rondte en we verdienen 'wat' geld, tussen aanhalingstekens want het is niet echt om over naar huis te schrijven. Maar hé, we leven de droom: we verdienen ons geld met paardrijden. Ans en ik kennen elkaar immers van paardrijden. Toen we nog heel jong waren, 7 of 8, leerden we elkaar kennen en brachten we onze uren na schooltijd door tussen de paarden.

Het wordt inmiddels ook echt winter hier. De nachten zijn echt ontzettend koud en het houten ongeïsoleerde huisje waar we in wonen lijkt de kou eerder vast te houden dan de warmte. Er is geen centrale verwarming, enkel één open haart in de woonkamer. Onze slaapkamer ligt op de schaduwkant en 's nachts vriezen we echt ons bed uit, we liggen inmiddels onder 4 dekens. De dagen zijn dan weer wel heel zonnig met prachtige blauwe luchten en overdag kunnen we soms zelfs een paar uur in ons hempje werken omdat de zon vee kracht heeft.
Het is wel heel moeilijk uit bed komen hoor met die kou. Maar nu we het zo druk hebben moeten we er wel een beetje op tijd uit. Ans gaat dan eerst de paarden voeren en ik zet het ontbijt klaar. Dan bespreken we gelijk ons dagprogramma, wie welk paard rijdt en in welke volgorde. Ik probeer één keer per week op surftrip te gaan. Ik ga naar Kaikoura, gelegen aan de oostkust in zuidelijke richting. Ik rij 's avonds weg, slaap daar en sta voor zonsopkomst op om een ochtendsurf te doen. Er zijn maar twee andere surfers in het water als ik in het schemerdonker het ijskoude water instap en naar de line up peddel. Ik heb nog geen beeld van hoe mijn omgeving eruitziet, ik weet alleen dat het heel koud is. Dan komt de zon op die de lucht oranje, geel, roze en paars doet kleuren. Als een grote gouden bal verlicht ze de kustlijn en als ik me omdraai zie ik de besneeuwde bergtoppen aan de horizon. Het is echt zo mooi dat ik het bijna niet kan bevatten. Ik moet zeggen dat ik dat koudwatersurfen best kan waarderen, het heeft wel wat. Winterwetsuit, schoenen en handschoenen aan een gaan met die banaan. Na 3 uur in het water begin ik het toch wel aardig koud te krijgen maar op het strand hebben de surfers een vuurtje gestookt waar iedereen zich bij kan opwarmen die uit het water komt of die gewoon de surf komt checken. Ik wurm mezelf snel uit mijn natte wetsuit, trek een warme trainingsbroek en dikke trui aan, kook een pannetje water voor koffie en meng mezelf bij de andere surfers op het strand rond het vuur. Gezellig, zo leer ik eindelijk weer eens wat mensen kennen. Na een paar uur gaan we met een groepje voor een tweede surf, even tandjes bijten en het natte wetsuit weer aan en het water in. Ik pak best een paar mooie golven dus ik ben helemaal blij. Terug op het strand vraagt één van de jongens me met een knipoog, wil je een Corona? Ach waarom ook niet, die kan ik niet afslaan op zo'n mooie dag na zo'n lange quarantaine. Aan het einde van de middag rij ik de 2 uur durende rit weer terug naar de boerderij, helemaal happy 😆

Na 3,5 maand op de boerderij wordt het tijd voor iets anders. We werken ons letterlijk een slag in de rondte voor een habbekrats. We nemen ook veel risico's want de meeste paarden zijn jong en groen en/of zijn getraumatiseerd door hun verleden op de renbaan wat hier in Nieuw-Zeeland nog een belangrijke sport is. We ontmoeten ook bijna geen mensen want ja het dichtsbijzijndste dorpje is 15 minuten rijden en telt misschien 3000 inwoners. Na de quarantaine gaan we één keer met z'n allen naar de plaatselijke pub om een hapje te eten en een biertje te drinken. Bill en July die een stukje vererop wonen gaan ook gezellig mee.
Ik wil op zoek naar een baan voor een langere tijd aangezien voor mij Nieuw-Zeeland een onderdeel is van mijn wereldreis. Ik heb 1,5 jaar door Zuid- en Centraal Amerika gereisd waar ik voornamelijk geld gespendeerd heb en niet echt verdiend. Hier in Nieuw-Zeeland en Australië heb ik een werkvisum van een jaar en daar moet ik wel gebruik van maken en mijn spaarrekening een beetje oprkikken voor het vervolg van mijn reis. Tot noch toe hebben we niet heel veel gewerkt in Nieuw-Zeeland, enkel 5 weken in Gisborne. Eerst brak ik natuurlijk mijn arm en nu hebben we de hele Corona crisis overleefd. Ik solliciteer me een slag in de rondte maar de banenmarkt ligt samen met de economie helemaal op z'n gat. Er zijn ontzettend veel mensen werkloos en bedrijven failliet na de lockdown dus als er een vacature geplaatst wordt, solliciteren er honderden mensen op. De meeste bedrijven kiezen ervoor om Kiwi's aan te nemen in plaats van 'buitenlanders' en dat begrijp ik ook wel. Maar goed, ik heb ook geld nodig om te eten.
Dan krijg ik een berichtje van het restaurant in Moeraki dat ze één nieuw iemand willen aannemen. Ik besluit ervoor te gaan, ze hebben accomodatie voor personeel en ik kan de hele winter blijven werken totdat mijn visa verloopt. Angs besluit nog iets langer in het noorden te blijven waar ze bij Erin en Leo, die we kennen van de paarden, in huis kan. Ze gaat een paar weken in de wijngaarden werken waarna ze met Jingles naar mij naar beneden komt rijden. Onderweg gaat ze wat plaatsen bezoeken die ze nog wil zien voorat ze eind juli terug naar NL gaat. Ze komt dan naar mij in Moeraki en vanuit daar gaan we samen wat tripjes in het zuiden maken tijdens mijn vrije dagen.

Ik ben opgelucht dat ik een baan heb gevonden.. Ik neem de bus naar Christchurch en vanuit daar rij ik met een huurauto naar Moeraki. We hebben veel geluk gehad dat we tijdens de lockdown veilig en comfortabel op de boerderij konden zijn en het was een gaaf onderdeel van ons Nieuw-Zeelandavontuur. Nu is het tijd om weer stappen te nemen. In mijn geval dus geld verdienen!💰

Geschreven door Marjolein.op.pad