We volgen de oostkust door de Hawke's Bay tot Napier en nemen dan highway 5 die het binnenland inleidt. Het is een prachtige route door de bergen naar Lake Taupo en Ans en ik wisselen beurten met rijden af en onderweg lunchen we op een mooie picknickplaats. Aan het einde van de middag komen we aan bij de freedomcamping, direct aan het meer gelegen. Het is een gigantisch meer en het is zo glad als een spiegel omdat er geen zuchtje wind is. We willen graag de zonsondergang zien maar helaas is het een beetje bewolkt dus besluiten we lekker te gaan koken en ons bed klaar te maken. Zoals gewoonlijk liggen we weer vroeg in bed, meestal rond half 9. De volgende ochtend worden we wakker en het zonnetje schijnt, de lucht is blauw en het meer ligt verleidelijk naar ons te lonken. Dus we trekken onze bikini aan en gaan nog voor het ontbijt voor een ochtendzwem in het heldere frisse water. Het is zo helder en omdat het water zoet is kun je gewoon onderwater met je ogen open zwemmen. Het meer is echt heel mooi gelegen met op de achtergrond het vulkanische gebergte van het Tongariro nationale park. We besluiten één van de bergen de beklimmen in de hoop om vanaf boven een mooi uitzicht op het meer en de omgeving te hebben maar als we na zo'n 1,5 uur puffen en klauteren boven aankomen pakken ineens de wolken samen en zien we geen 5 meter meer voor ons. Halverwege de klim zijn we de Canadees Lean tegengekomen dus hij loopt gezellig met ons mee. Ach.. we hebben onze beweging weer gehad. De volgende dag gaan we 's ochtends nog even langs natuurlijke warmwaterpoelen waar we heerlijk relaxen in het warme water wat door een rivier vanuit het vulkanische gebergte aangevoerd wordt. Na de lunch starten we onze tocht naar het bekende surfdorpje Raglan aan de westkust. We komen er tegen de avond aan maar het is al te donker om nog te surfen. Dus zet ik mijn wekker om 06.00 de volgende ochtend en nog in het donker hobbel en slinger ik naar Whale bay waar een prachtige swell op de pointbreak aankomt. Terwijl Angela nog ligt te slapen stap ik al bibberend in het donker in mijn koude wetsuit en tippel ik op mijn blote voeten de trap af naar de kleine baai. Maar de volgende vraag is.. hoe ga ik die baai inkomen met mijn surfplank zonder te pletter te slaan want hij ligt vol met rotsen waar zeker 2 meter hoge golven opslaan. Ik probeer het linksom, geen succes. Rechtsom, geen succes. Dan maar gewoon tandjesbijten en rechtdoor, ik wordt door het witte schuim opgepakt en teruggekwakt op de met oesters bedekte rotsen waardoor diepe sneden in mijn voeten gelijk hard beginnen te bloeden. De volgende golf komt er alweer aan en ziet er gevaarlijk hoog uit dus ik krabbel zo snel mogelijk terug op de rotsen terwijl mijn surfplank met harde knallen tegen de rotsen geslagen. Aiiiii. Hier sta ik dan, half 7 in de ochtend. Er komt een local aan en hij ziet me met een wanhopige blik in mijn ogen staan. 'Gewoon rechtdoor meid', zegt hij. 'Je moet alleen even het juiste moment afwachten'. Hij loopt een grote uitstekende rots op, kijkt even, wacht even en springt dan het schuimende water in met zijn surfplank vooruit. Een grote golf komt en slaat om, de man duckdived maar wordt met het kolkende water meegesleurd de rotsen op. Hij verliest bijna zijn surfplank als hij omslaat, positioneert zichzelf opnieuw en begint verwoed te peddelen. Hij ontkomt maar net aan de volgende golf. Ik sta met grote ogen te kijken en eigenlijk durf ik niet van die rots te springen. Maar toch wil ik zo graag het water in. Na een uur heen en weer te drentelen heb ik nog steeds geen succesvolle tewaterlating gehad en ben ik het zat. Ik loop naar dezelfde steen als de man en kijk naar beneden. Ik zál surfen. Ik wacht de manshoge set af die te pletter slaat op de rotsen. Als de laatste golf te pletter slaat en het witte water kolkend weggezogen wordt door een nieuwe golf die er in de verte aankomt neem ik een aanloop en spring zo ver mogelijk met mijn surfplank vooruit. Het witte water zuigt zo hard weg dat ik gelijk meegetrokken word en ik gebruik deze energie (jaaa koppiekoppie hè😎), peddel zo hard als ik kan weg van de rotsen, duckdive de eerste golf die boven op mijn hoofd dreigt te breken en maak het uit de impactzone waar ik opgelucht ademhaal en terugkijk naar de rotsen. Nu moet ik er ook nog uit natuurlijk maar dat is een zorg voor later. Ik pak een paar golven maar het surfen wil gewoonweg niet lukken. Ik krijg mezelf niet op mijn voeten omdat ik mezelf niet opgedrukt krijg met mijn arm. De breuk is officieel genezen maar mijn arm staat nog zo krom als een hoepel. Ik probeer hem iedere dag te stretchen maar het zet nog geen zoden aan de dijk. Dus ik val keer op keer genadeloos omlaag van de golf, sla over de kop en wordt de wasmachine ingeslingerd. Weer moet ik terugpeddelen uit de impactzone, een grote golf komt en ik moet diep duckdiven. Het opzuigende water trekt ruw mijn surfplank weg van mijn lichaam en pijnlijke steken gaan door mijn elleboog. Ik kan wel janken maar ik probeer mezelf te laten genieten van het simpele feit in het water te zijn en zo de dag beginnen. Zonder succes keer ik een paar uur later terug nadat ik mijn voeten weer tot bloedens toe opengehaald heb aan de rotsen. Ik besluit het de rest van de dag rustig aan te doen. Karsten, de Duitser die we in Gisborne hebben leren kennen is ook in Raglan gearriveerd. Ook Christina, die we in december al in Auckland hebben leren kennen is in Raglan, zo ook de Braziliaanse Raquel die we in Mount Manganoui hebben leren kennen. We gaan die avond lekker een drankje doen in de Isobar met de hele groep en zo leert iedereen elkaar kennen. Het is altijd zo leuk om te zien hoe makkelijk vriendschappen ontstaan tussen reizigers, iedereen heeft maar één doel; een leuke tijd met elkaar hebben!

De volgende dag kan ik het toch weer niet laten en ik zet mijn wekker wederom om 06.00 uur. Maar deze keer kom ik niet eens in het water terecht, en dat is niet omdat ik niet van de rots af durf te springen. Wederom sta ik nog in het donker op het parkeerplekje van Whale bay om mezelf klaar te maken voor het surfen. Als ik net weg wil lopen om nog even naar de wc te gaan komt ook Ans de camper uit want ze moet ook naar de wc. Ze trekt de deur achter zich dicht en we lopen richting de wc..als ik Angela aankijk en vraag 'heb jij het knopje ingedrukt toen je de deur dichttrok?' Ja zegt ze, hoezo? 'Dan hebben we een probleempje denk ik want ik heb de voorkant ook dichtgetrokken en de sleutel ligt nog binnen'😬 Daar staan we dan, half 7 's ochtends, in het donker, Ans nog in haar pyjama met een duffe kop, in de middle of nowhere want de baai is zo'n 10 km van het dorpje Raglan. En weet je..dit is niet de eerste keer. Want 2 weken terug hebben we precies hetzelfde gehad in Gisborne 🙈 We hadden bedacht om een reservesleutel ergens aan de buitenkant te verstoppen maar dat hadden we natúúrlijk nog net niet gedaan. Het volgende probleem is..: onze telefoons liggen natuurlijk ook nog binnen dus we kunnen niet eens iemand bellen voor hulp. Wanhopig morrelen en wrikken we aan ramen en deuren maar geen succes. Als er ineens een andere surfer langsloopt schiet ik op hem af en vraag of we even zijn telefoon mogen gebruiken. Maar hij heeft geen bereik, de baai is te afgelegen. Als we iets later en stuk van de heuvel oplopen hebben we een streepje bereik en bel ik vol schaamte voor de 2e keer in 2 weken tijd de wegenwacht op. 'Ja hallo, we hebben ons wederom buitengesloten'. 2 uur later komt er een mannetje die Jingles binnen 2 seconden opengewrikt heeft.

Het is inmiddels over 09.00 uur dus we besluiten naar Manu bay te rijden om daar te ontbijten. Angela besluit om een longboard te huren, dat is een grote surfplank om op te leren surfen. Ik geef haar les, dat heb ik in Gisborne ook gedaan en ze heeft de smaak te pakken. We oefenen in het witte water van de golven die verder achterin al gebroken zijn op het grote strand van Raglan. Ik duw haar en geef haar het sein om op te staan waarna ze de een na de andere golf naar het strand surft. Vervolgens valt ze eraf waarna ze uitgebreid hoestend en proestend eerst haar neus moet legen en water uit haar ogen wrijven tot de volgende golf er weer is en ze meegetrokken wordt door de stroming en 500 meter verder weer boven water komt waarna het hele hoestenproestenogenuitwrijvenproces weer opnieuw begint. Maar verder gaat het heel goed, ik moet er alleen af en toe maar eens om lachen. Tussen de lessen door, wanneer Ans even op het strand ligt uit te puffen pak ik het longboard mee en peddel verder de zee in waar de grote golven breken. Er zijn veel mensen in de line-up dus ik moet even zien hoe het werkt in de rangorde maar als ik een grote setgolf door zie komen die niemand pakt grijp ik mijn kans. Ik peddel met al mij kracht, voel hoe de golf het grote board oppakt, stretch mijn armen zodat ik mijn linkervoet ertussen kan zwaaien en ja hoor... ein-de-lijk! Omdat deze plank zo groot is heb ik veel meer tijd en veel meer drijfvermogen dus veel meer balans. Eindelijk sta ik na bijna 3 maanden ploeteren op mijn voeten en zie ik de golf naast me omhoog komen. Ik heb het gevoel dat ik vlieg en ik surf de hele golf terug naar het strand. Helemaal in de wolken ren ik terug het strand op, het beste gevoel van de wereld!

De rest van het weekend spenderen we met het longboard op het strand. Ik wissel zelf surfen af met Angela les geven. 's Avonds gaan we lekker uit eten maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Het kost Ans ruim 4 volle dagen om uit te kiezen waar we gaan eten want ze vergelijkt alle menukaarten van ieder restaurant in Raglan. Als uiteindelijk na veel wikken en wegen de keuze gevallen is voor Rock it kitchen omdat ze daar de lekkerste toetjes hebben blijkt bij aankomst het restaurant vol te zitten. Daarna, na wederom veel wikken en wegen, valt de keuze op George's want daar hebben ze de knapste barman. Gelukkig hebben we daar meer succes en als we na het eten ineens twee gratis Gin tonics toegereikt krijgen kan onze avond niet meer stuk. De Gin tonics blijken van een groepje Fransozen te komen die vanaf de andere kant van het restaurant naar ons zitten te lonken, en te wenken. Na een poosje de kat uit de boom te kijken gaan we uiteindelijk even dank je wel zeggen. Zo worden we uitgenodigd voor club Yot waar dj's draaien omdat het weekend is. We vragen of Karsten en Christina ook komen en we verliezen de Franse mannen al snel uit het oog. We leren veel mensen kennen, dansen en hebben veel lol. De volgende dag gaan we met Raquel, haar huisgenoot, Karsten en Christina nog een keer dansen. Aangezien het uitgaansleven in Nieuw-Zeeland zo slecht is moeten we het er maar van nemen als het kan.

Dinsdag vertrekken we richting New Plymouth. Ik besluit mijn surfplank te koop te zetten, hij is te klein voor me op dit moment en ik beleef er geen plezier aan. Als ik hem verkoop kan ik een grotere plank terugkopen. Ik kijk al vanaf mijn aankomst in Nieuw-Zeeland uit kijk naar de route van New Plymouth naar Wellington want dit is de zogenaamde surfhighway die om de grote vulkaan Mount Taranaki heenloopt. Maarja, met mijn huidige fysieke gesteldheid kan ik er helaas niet veel doen. In New Plymouth krijgen we de eerste verschijnselen van het Corona virus te zien. Aangezien we geen internet en geen tv hebben in de camper zijn we totaal niet op de hoogte van wat er aan de hand is. Natuurlijk hebben we het woord Corona wel eens voorbij horen komen maar tot nu toe dachten we dat ze het over bier hadden. Anyways, we zijn boodschappen aan het doen en het valt ons op dat het een enorme bende in de supermarkt is. Veel schappen zijn geplunderd en als we bij de broodafdeling aankomen blijkt die tot onze grote verbazing helemaal leeg te zijn! Op hoge poten stappen we op een vakkenvuller af om hem erop te wijzen dat hij zijn werk niet echt bepaald goed heeft uitgevoerd. Tja, zegt de jongen zijn schouders hulpeloos ophalend, we kunnen het niet helpen dat de mensen ineens aan het hamsteren zijn geslagen om hun voorraden aan te leggen. Oooh reageren we verbaasd, 'we wisten niet dat die Nieuw-Zeelandse winters zó zwaar zijn'! Maar het blijkt niet de naderende winter te zijn die de Kiwi's laat hamsteren maar een naderende pandemie.
Nog steeds maken we ons niet erg druk over deze naderende dreiging. Jingles is ons tiny house en we kunnen wonen waar we willen. Meestal is dat op het strand of op een berg waar het risico dat we met camper en al wegwaaien groter is dan dat we besmet worden met Corona. Het enige moment dat we in aanmerking komen met mensen is als we boodschappen moeten doen. Dat hebben we dus bij deze gedaan en daarna rijden we op het gemakje naar een strand met goeie surf, net iets ten zuiden van New Plymouth. We slapen pal aan het strand met het geluid van de oceaan. De volgende ochtend ga ik gelijk voor een surf en twee succesloze uurtjes verder dribbel ik weer terug om lekker te ontbijten. De swell zakt weg dus er zijn geen golven meer om te surfen. Ans wil graag een grote bergwandeling doen om de Mount Taranaki maar het is berekoud en ik voel meer voor een dagje rustig aan doen en wat tijd aan mezelf besteden. Dus ik lig de hele ochtend in Jingles een boekje te lezen, muziek te luisteren, in mijn dagboek te schrijven tot ik rond de middag eens besluit om mijn pyjama te verwisselen voor iets waarmee ik in het openbaar kan komen. Ik besluit om een trail te gaan doen maar dan harlopend dus ik ren 9 km door de bossen en de bergen en iets minder dan een uurtje later ben ik weer terug. Ik rij naar het punt waar ik Ans aan het einde van de middag op moet halen, ik wil haar eigenlijk een stuk tegemoet wandelen maar als er een vieze druilerige miezer begint te vallen besluit ik dat ik te lamlendig ben en ga ik terug naar bed.

Het begint echt al herfstig koud te worden, in de nacht zakt de temperatuur onder de 10 graden. Maar de zon heeft nog veel kracht dus als overdag de zon doorkomt warmt het weer aardig op. We rijden in één dag de hele surfhighway af tot het plaatsje Opunake. Aangezien er bijna geen swell is, de wind onshore waait en mijn arm er aftands bijhangt na het weekendje surfen in Raglan leg ik mezelf er maar bij neer dat het niet voor me is weggelegd op dit moment. We slapen in Opunake en ik ga een lekkere ronde hardlopen om mijn surfeloosheid te compenseren. Toch kan ik het niet laten om de volgende ochtend vroeg nog even uit te peddelen, we zijn immers op de surfhighway! Maar het is echt niks dus ik ben rond 9 uur weer terug maar ik heb vanaf het water wel prachtig de zon op zien komen boven de grote vulkaan Taranaki. Die dag rijden we helemaal tot Wellington waar we het weekend willen spenderen. We kijken al een tijdje uit om naar de stad te gaan en wat culturele dingen te doen, wat te winkelen en lekker uit eten te gaan (we gaan echt niet veel uit eten hoor, nog maar 4 keer😏).

In Wellington gaan we eerst naar het zwembad voor een heerlijke warme douche, die zijn namelijk niet zo vanzelfsprekend voor ons. De volgende dag gaan we lekker ontbijten bij de bakker met een chocoladebroodje en een cappucinotje 😆 daarna gaan we shoppen want we hebben nieuwe kleren nodig voor onze nieuwe job! Jaja, we zijn aangenomen bij restaurant 'Fleurs place' in Moeraki. Een heel bekend visrestaurant in het zuiden van het zuidereiland. We hebben nog een week om daar te geraken, daarom is het plan om maandag de ferry naar het zuidereiland te nemen. We kopen mooie zwarte broeken, een zwart shirt en allebei een warme trui voor de naderende winter. We gaan gelijk terug naar Jingles om onze nieuwe kleren aan te trekken. Zo trots als een pauw flanneer ik de rest van de dag door Wellington. Ik heb namelijk de afgelopen 2 jaren geen nieuwe kleren gekocht dus ik voel me chiquedefriemel 😇 we gaan naar een bar omdat ik al een maand loop te zeuren dat ik zo graag naar live jazz wil en in deze bar zou 's avonds een jazzband spelen. Helaas krijgen we te horen dat het concert niet doorgaat vanwege het Corona-virus. Dus geven we ons zuurverdiende kiwiplukgeld uit aan en lekker Itliaans dinertje met heeeeerlijke Chianti wijn! 🍷

Maandagochtend nemen we nietsvermoedend de ferry naar het zuidereiland. Het is een prachtige tocht van 4,5 uur door de fjorden. De fjorden van het zuidereiland zijn nog mooier dan die van het noordereiland! Eenmaal gearriveerd lunchen we in de jachthaven, repareren we de kapotte kraan van de camper en maken we koers naar Nelson. We willen namelijk het beroemde Abel Tasmanpark nog bezoeken voordat we definitief afzakken naar het zuiden. Onderweg zijn er wegwerkzaamheden, er staat een man langs de weg met een stopbordje te zwaaien. We zetten de camper stil en de man komt op ons afgelopen. 'Hebben jullie al gehoord dat jullie binnen 48 uur een plek gevonden moeten hebben waar jullie voor minimaal een maand kunnen verblijven?', vraagt hij. We reageren stomverbaasd en ontkennend. 'Nieuw-Zeeland gaat in Alert fase level 4, totale lock down. Er mag niet meer gereisd worden, alle openbare toiletten en douches gaan dicht. Dus jullie kunnen maar beter een hotel of een airbnb zoeken waar jullie binnen kunnen verblijven met de winter in aantocht'. We bedanken de man vriendelijk en vervolgen onze reis, helemaal van de wap door deze onverwachte aankondiging. Dus... geen baan meer in het restaurant want dat moet dicht, niet meer naar het Abel Tasmanpark, maar in plaats daarvan zo snel mogelijk een onderkomen zoeken. Ik opper nog om gewoon ergens op het strand te crashen en alleen te reizen voor onze boodschappen maar langzaam dringt de ernst van de situatie tot ons door. Vanaf morgen kunnen we niet meer in Jingles wonen want we mogen niet meer op straat komen en we mogen ook niet meer op het strand komen. Bovendien worden de nachten steeds kouder en gaat het steeds meer regenen, en straks wellicht zelfs sneeuwen. Dus in plaats van het veelbelovende vooruitzicht van veel geld verdienen in het restaurant en van dat geld over het zuidereiland rond te reizen, misschien naar Indonesië te gaan en ik later naar Australië te gaan moeten we waarschijnlijk nu heel veel geld uit gaan geven aan accomodatie voor de komende tijd. Een beetje een hotelkamer kost hier minimaal 70 dollar per nacht en dan moeten we ook nog eten en drinken. We besluiten om een aantal verzoeken op facebook te zetten, één op een pagina voor Nederlanders in Nieuw Zeeland en één op een Wwoof pagina (vrijwilligerswerk voor kost en inwoning). We zetten erbij dat we allebei veel ervaring hebben met paarden. We krijgen heel veel reacties. Uiteindelijk bellen we met Pip. Ze woont met haar gezin op een boerderij in de Marlborough Sounds en ze kan wel wat hulp gebruiken met het trainen van haar paarden. In ruil daarvoor kunnen we gewoon bij de familie in huis wonen gedurende de hele quarantaine en krijgen we eten en drinken. Zo hoeven we in ieder geval geen geld uit te geven. We besluiten er dezelfde dag nog naartoe te gaan.

We komen aan op de boerderij die gelegen is in een prachtige met wijngaarden bezaaide vallei. De Marlborough Sounds staan namelijk bekend om de productie van uitstekende wijnen. De vallei is omringd door bergen. Het gezin bestaat uit Pip, haar vriend Shanon en de twee kinderen Taylor(13) en Kate(9). Ze hebben zes eigen paarden, 4 honden, 2 kittens, 2 lammetjes en een schaap, 5 kalfjes, geit Diego en op het terrein staan ook nog vijf pensionpaarden. Ze beschikken over een eigen ruime rijbak en een round penn, alles ziet er heel netjes uit. We krijgen gelijk ons 'eigen' paard toegewezen die we moeten trainen, we moeten iedere dag de paddock schoonmaken, de paarden voeren en dekens op- en afdoen en hier en daar wat helpen met random boerderijklusjes. Het idee is dat we 4 uur per dag werken voor kost en inwoning. We voelen ons al snel thuis op de boerderij. We hebben iedere dag een warme douche en een heerlijk warm bedje, wat ook wel nodig is want het wordt 's nachts ijzig koud in de vallei. De kinderen zijn wel leuk maar ook best verwend waar ik soms wel een beetje moeite mee heb. Vooral de 13-jarige Taylor kan ik af en toe wel iets aandoen maar ik hou wijselijk mij mond. Gelukkig gaan de kinderen na 1,5e week naar hun vader zodat het heerlijk rustig is op de boerderij. Ans en ik vinden al snel onze routine. We rijden allebei iedere dag 2 a 3 paarden, gaan met Pip en Shanon mee houthakken en ik kook 's avonds vaak voor de familie. We vervelen ons tot nu toe geen seconde en we zijn hele dagen buiten bezig in de zon. En dat is maar goed ook want Pip houdt van bakken dus onze billen groeien gestaag.
Het is ook echt heel leuk om na 2 jaar weer met paarden bezig te zijn. Het voelt gewoon zo natuurlijk, maar ik rij dan ook al paard sinds ik een kind ben. Ik heb de eerste dagen wel wat stramme beenspieren maar al snel rijd ik weer als vanouds. En ik voel me ook erg blij van het hele dagen buiten bezig zijn. De hele wereld is in rep en roer maar hier hebben we het gevoel dat we in een bubbel zitten. We staan 's ochtends op met het fluiten van de vogeltjes, vrolijk springende honden, rond het huis drentelende lammetjes, ontsnappende kalfjes, hinnikende paarden en 2 jonge katten die in de gordijnen hangen. We praten niet hele dagen over Corona, we denken eigenlijk helemaal nooit aan Corona..alleen 's avonds zetten we soms de televisie aan om de realiteit onder ogen te zien.

Lieve lezers, ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat en dat jullie gezond zijn. Zorg goed voor jezelf, neem de quarantaine serieus dan zijn we er hopelijk 'snel' vanaf. Met ons gaat het in ieder geval heel goed. We hebben een goede veilige plek en we leven het leven gewoon met de dag. Als Nieuw-Zeeland voor een langere tijd in lockdown gaat dan blijven we hier gewoon langer, we hadden ons geen betere plek kunnen treffen. Na de lockdown kunnen we in ieder geval gelijk bij het restaurant aan het werk en dus geld verdienen. Mijn plan om in juni naar Australië te gaan zal wellicht niet lukken maar ik kan met mijn visum nog tot november het land in. En hier in Nieuw-Zeeland, deze eilanden in een uithoek van de oceaan en ver weg van de rest van de wereld, voelen we ons best veilig. 🌏

Geschreven door Marjolein.op.pad