"Kijk nou toch hoe mooi! Hier zou ik nou toch best wel kunnen wonen!", hoor ik voor de 1500e keer naast me. Angs denkt altijd overal wel te willen wonen. Ze is ook gek van veranda's en Nieuw-Zeeland kent veel geschilderde houten huisjes met grote veranda's eromheen.

Nadat we Jingles hebben klaargemaakt voor vertrek zijn we aan onze reis begonnen. We willen eerst het noordelijke gedeelte van het noordereiland verkennen, kerst en oud&nieuw in Auckland vieren en daarna naar het zuiden rijden. Bjarne gaat het eerste stukje met ons mee, hij surft ook dus we willen een dagje in Muriwai aan de westkust gaan surfen. Manmanman dat gaat tekeer, ik was al gewaarschuwd dat de westkust erg ruig is. Ze hebben er zelfs een tvserie over, Piha Rescue (net als dat Bondi beach) omdat er iedere week mensen (niet-surfers) verdrinken door de sterke stromingen. Een uur nadat we de oceaan in zijn gepaddeld lig ik uitgeteld terug op het strand zonder daadwerkelijk gesurfd te hebben. Ik heb inmiddels ook ongeveer 3 maanden niet gesurfd omdat ik bij de duikschool in Honduras heb gewerkt dus ik ben helemaal uit vorm. En de nieuwe surfplank die ik heb gekocht is een stuk kleiner dan mijn Zuid-Amerikaanse dus alles is anders en veel moeilijker. Kortom, mijn Muriwaise surfervaring was een beetje een bummer. Later krijg ik te horen dat een aantal jaren geleden een man is opgegeten door zo'n witte mensenhaai op dit strand dus het had erger kunnen aflopen.

We nemen de vogende dag afscheid van Bjarne en we trekken er voor het eerst lekker met z'n 2en op uit met Jingles. Raampjes open, voetjes op de spiegel en de roadtripmuziek schettert naar buiten, we hebben er zin in!😎 We vinden een freedomcamping in Leigh waar we prachtig kunnen staan aan het strand in een mooie baai, gratis en voor niks, wc's en een (koude) douche aanwezig. We hebben een mooi kookstelletje aangeschaft en een koelkast dus we kunnen alles meenemen en koken wat we nodig hebben.
Mijn volgende surfpogingen zijn wederom niet echt succesvol en een beetje teneergeslagen kom ik terug bij Angela. Ik krijg mezelf gewoon niet op de voet. En dat stomme wetsuit hoef ik ook niet meer aan mopper ik tegen Angela. Maarja met 17 graden is de oceaan ongeveer de helft kouder dan in Zuid- en Centraal Amerika. Dus als ik in Oceanbeach uit paddel en als enige zonder wetsuit in de line-up aansluit kijkt iedereen me ietwat verbaasd aan. Heb je het nou niet koud, vragen mensen verbaasd. "Nee hoor, ik ben Nederlandse dus ik ben wel een koude zee gewend", doe ik nog een beetje stoer. Maar een uur later ren ik toch klappertanden en met blauwe lippen met mijn surfplankje onder mijn arm terug naar Angela en Jingles. Waar ik weer onder een koude douche kan natuurlijk. Maar ik geef zomaar niet op, in Sandy Bay gaat Angela een hike lopen en ik duik weer met mijn surfplankje de koude golven in. Ik vond ze al een beetje een raar kleurtje hebben maar als ik later mijn haar probeer uit te kammen zie ik dat het helemaal groen is. De zee zat vol met algen!
Zo reizen we helemaal op naar boven naar Cape Reinga, het noordelijkste puntje van het Noordereiland. Iedere dag rijden we een paar uurtjes over de kronkelige bergweggetjes van Northland die vol met haarspeldbochten zitten. En 's avonds slapen we op de mooiste plekken meestal recht aan zee, gratis en voor niks, met meestal en wc en een koude douche erbij. Over die koude douche hebben we nogal eens gepiept hoor want het is buiten ook nog niet altijd zo heel warm en het kan nogal behoorlijk waaien. Maar we mogen zeker niet klagen met de Nieuw-Zeelandse luxe.


Het noordereiland is heel groen en heuvelachtig. Maar ze heben er eigenlijk bijna geen echte bergen. Wel heel veel koeien en schapen. En stoffige gravelwegen. En Maori's. Je hebt dus Maori's en Polynesiërs. In de buitenwijken van Auckland aan de noordzijde van het noordereiland wonen er veel. Ze maken op ons een beetje een tokkie-achtige indruk (met alle respect). Ik denk dat zeker 90% van de mensen kampt met zwaar overgewicht en dat is ook niet gek, ze hangen hele dagen rond op straat alcohol te drinken in van die grijze joggingbroekjes of ze rijden rond in hun auto's met de muziek veel te hard aan. Je zult ook echt wel goede hebben er tussen maar het merendeel lijkt problematisch te zijn voor Nieuw-Zeeland.
Het tegenovergestelde zijn de kiwi's. Echt.. ik heb nog nooit zo'n sportief volk gezien. Het land leent zich er ook wel bijzonder goed maar mountainbiken, klimmen, kanoën, vissen, surfen, hardlopen, paardrijden, stand up paddelen zijn activiteiten die de kiwi's na hun werk doen. Op vrijdag vertrekken ze massaal uit de stad met de surfplanken en kano's op het dak van hun auto en alle welgestelde kiwi's hebben een buitenhuis ergens an de kust.

Het weer valt zeker in het begin wel een beetje tegen. Aangezien we met de camper het grootste deel van de dag buiten leven hebben we er ook veel mee te maken. De meeste avonden liggen we gewoon om half 9 al op bed en lezen we een boekje want als de zon ondergaat wordt het echt te koud. Ook de wind maakt het er in de eerste weken niet altijd makkelijker op. Het waait soms echt heel erg hard. Zeker als we naar Cape Reinga rijden moeten we echt met 2 handen ons stuur vasthouden en binnen eten en koken. Ook waait het te hard om te surfen of te zwemmen.

De dagen voor kerst komt Bjarne nog een paar dagen met me surfen in Pakiri. Ik krijg eindelijk de smaak een beetje te pakken met mijn nieuwe surfplank. Een beetje, het loopt nog niet over. We paddelen uit en eenmaal in de line-up zie ik een paar vinnen aan de horizon. 'Aaaah kijk dolfijnen', roep ik naar Bjarne! Hij ziet ze ook. Ik geniet van de groep dolfijnen die zeker 10 minuten voor ons blijven hangen. Al merk ik wel op dat ze bijzondere vinnen hebben voor dolfijnen, ik ken dit ras niet. Later die middag paddelen we weer uit voor en 2e surfsessie. Ik breek mijn leash (de lijn waarmee mijn surfplank aan mijn been vastzit) dus ik verlies mijn surfplank waardoor ik terug naar het strand moet zwemmen waar een oud mannetje al met mijn aangespoelde surfplank onder zijn arm staat te wachten. Bummer, gelukkig heb ik een reserveleash dus ik moet even teruglopen naar Jingles. Ik sta net naar Bjarne te seinen als ik weer een dier zie, dit keer zie ik een grote donkere rug. Hmmmm het lijkt geen dolfijn te zijn. Ik loop terug naar Jingles en onderweg kom ik een groepje jongens met hun surfplank onder hun arm tegen. 'Héé je gaat er ook uit voor de haai?', vraagt één van de jongens. 'Haai???', vraag ik met grote ogen! 'Ja, er zit een Hammerhead voor de kust..het is geen Great White maar we dachten we gaan er toch maar uit voor de zekerheid', zeggen de jongens. Aaaaaah dus dat is die grote rug die ik enkele tientallen meters voor me zag roep ik! Ik ren terug naar het strand en probeer met grote armgebaren naar Bjarne te seinen die nog nietsvermoedend op zijn plankje rond zit te dobberen. Hij ziet een golf, draait om om hem te surfen maar hij slaat over de kop dus ik zie alleen zijn plankje nog boven de witte schuimkoppen uitklapperen. Als hij me eindelijk in de gaten heeft komt hij op zijn dooie gemakje teruggepaddeld. Hij begint enthousiast te vertellen over de golf die hij gesurft heeft als ik aan hem vraag of hij niet opgemerkt heeft dat bijna alle surfers uit het water zijn gegaan. Ja verdorie je hebt gelijk zegt hij, met verbaasde ogen rond zich heen kijkend. 'Waarom zouden ze dat nu toch doen?' 'Voor de haai die hier langs het strand aan het zwemmen is', zeg ik. 'Haai?????????', roept hij. Zijn blauwe ogen vallen bijna uit zijn hoofd van de schrik. Ja zeg ik, ik sta een beetje te grinniken omdat ik het wel grappig vind om hem lekker op te naaien. Maar ik ga toch ook maar niet meer terug de ocean in want van de 100 surfers liggen er misschien nog 10 in het water.
Kennelijk dacht Bjarne toch dat ik hem voor de gek aan het houden was want de volgende ochtend komt hij met grote ogen met een krantenartikel op me afgestormd. Er was echt een haai, roept hij verbaasd. Ja dat zei ik toch, zeg ik. En wat jij zei over die dolfijnen roept hij, dat waren helemaal geen dolfijnen maar een groep Orka's. Kijk maar! En ja hoor.., het staat in de Nieuw-Zeelandse krant. Groep orka's en hammerhead op 1 dag voor de kust van Pakiri 🐋

We gaan terug naar Auckland om kerst en oud&nieuw te vieren met een groep vrienden. Helaas heb ik een ongelukje de dag voor oudejaarsdag. Ik ben aan het skaten als ik achterover val met een gestrekte arm om mezelf op te vangen en ik breek mijn elleboog. In eerste instantie dacht ik dat hij niet gebroken was, ik kon mijn vingers nog gewoon goed bewegen en met een beetje pijn en moeite strek en buig ik mijn arm. Het voelt natuurlijk niet prettig dus ik ga al vroeg naar bed maar ik kan mijn positie niet vinden om in slaap te vallen en iedere keer als ik beweeg schiet ik piepend van de pijn wakker. 'Ik denk dat we morgen toch even langs de dokter moeten gaan, dit voelt niet goed', piep ik midden in de nacht tegen Angela. De volgende dag worden er x-rays gemaakt en ja hoor, gebroken elleboog. We spenderen de hele dag in het ziekenhuis want ze besluiten dat er meer x-rays nodig zijn om te kijken of de botten goed tegen elkaar staan. Als dit niet het geval is moet ik geopereerd worden om er een metalen pin in te zetten. Gelukkig blijkt het een mooie breuk te zijn en er hoeft zelfs geen gips om, alleen een mitella. En 6 weken rust om te genezen, dat gooit natuurlijk wel een beetje roet in het eten. Maar ik mag niet klagen, het had erger gekund. De eerste dagen is het wel een beetje tobbelen en een weg vinden om alles met één arm te doen, zeker omdat ik mijn rechterarm gebroken heb terwijl ik rechts ben. Zo kan ik niet eens mijn haar wassen, bh dichtdoen en dat soort onbenullige dingen waar ik nu ineens Angela's hulp bij moet vragen. Na een weekje kan ik gelukkig de meeste dingen weer gewoon doen, ik mag alleen geen gewicht dragen en ik kan mijn arm niet strekken.

Nieuwjaarsnacht gaan we nog wel de stad in met een groep Duitsers. We kijken het vuurwerk vanaf een heuveltop en drinken een paar drankjes in de stad om onze ziekenhuisuren te vergeten. Na een aantal dagen rijden we zuidwaarts om op een baan bij een wijnbar te solliciteren. Ik moet aan het werk. Nieuw-Zeeland is duur, ik denk even duur als Nederland, dus mijn spaarrekening slinkt in een rap tempo. Onderweg spenderen we een paar dagen op de prachtige Coromandel-peninsula. Ik kan helaas ook 6 weken niet surfen met mijn arm maar wandelen kan ik gelukkig wel dus we maken een paar mooie hikes. We gaan naar New Plymouth maar de sollicitatie bij de wijnbar loopt op niks uit, ze zijn nog niet eens open maar druk in de verbouwing. We rijden weer terug naar Auckland omdat ik terug moet naar het ziekenhuis voor nieuwe x-rays. Ook hebben we sinds december contact met Andrew. Hij en zijn vrouw hebben een grote stal met 16 wedstrijd- en fokpaarden en we kunnen daar werken in ruil voor kost en inwoning. Als ik vertel dat ik mijn arm heb gebroken dus niet alles kan doen ziet hij daar geen probleem in. Dus vanaf half januari kunnen we in Helensville op de boerderij komen werken🐴

Geschreven door Marjolein.op.pad