De bus vertrekt om 04.00 's ochtends want het is een behoorlijke reis, 16 uren ongeveer. Ik val gelijk in slaap en als ik 5 uren later wakker word omdat we bij de grens van Honduras zijn leer ik de 2 jongens Ty&Tingles kennen in de rij voor de douane. Ty komt van California en Tingles is een Ozzy. Ze gaan beiden net als ik richting Utila om een duikcursus te volgen dus we besluiten met z'n 3en te reizen. Wel zo gezellig en zo zie je maar, ik ben echt nooit alleen. Steeds weer opnieuw leer ik mensen kennen die net zo (prettig) gestoord zijn als ik, om weer opnieuw een schitterend avontuur mee te beleven.

Na een lange reisdag van 16 uren, 4 verschillende bussen/minibusjes, onze oren toeterend van de keiharde Reggaeton die in alle bussen wordt gedraaid komen Ty, Tingles, ik en mijn surfplank aan in La Ceiba waar we de ferry naar het eiland moeten nemen. Maar het is laat dus we nemen eerst een hostelletje op het vasteland, eten een hapje, drinken een koud biertje en de volgende dag nemen we de eerste ferry. Honduras voelt echt weer zo anders aan dan Guatemala. In Guatemala waren nog echt veel traditioneel inheems geklede vrouwen en kinderen te zien wat in Honduras veel minder is, wel zie ik op één dag meer geweren dan ik in mijn hele leven bij elkaar heb gezien. Langs de weg staan soort legerauto's met bemande machinegeweren op het dak, voor de banken staan mannen met grote geweren en in het busstation zit gewoon doodleuk een gewerenwinkel naast de Pizzahut. Zelfs voor de tankstation staan mannen met grote shot guns.

Op het eiland Utila is het allemaal anders. Op dit Caribisch eiland gaat alles op een Caribisch tempo. De leuke gekleurde huizen zijn allemaal op palen gebouwd en goed onderhouden. Er zijn bijna geen auto's en maar één verharde weg die door het dorpje loopt waar een aantal supermarktjes, een kerkje en wat duikscholen aan gevestigd zijn. Utila ligt naast Belize, op de rand van het tweede grootste barrier reef ter wereld (great barrier reef in Australië is het grootste). Veel mensen komen hier dan ook naartoe om de onderwaterwereld te bewonderen. Ik heb eerder gedoken op de Canarische eilanden en in Egypte maar ik heb nooit mijn duikbewijs behaald. Ik vond het toen wel helemaal fantastisch en daarom ben ik nu hier in Utila. Ik kom terecht in Alton's divecenter waar ik het eerste duikbewijs haal. Ik kan goed opschieten met Jess mijn instructrice, we raken goed bevriend. Ik besluit ook mijn advanced te doen zodat ik tot 30 meter mag duiken, we een nachtduik doen en op het 40 meter lange scheepswrak de Halli Burton duiken dat op de zeebodem ligt. Het is zo gaaf! Ik zie mezelf helemaal dit soort werk doen op de mooiste tropische bestemmingen op deze aardbol, ik voel me als een vis in het water 🐠 Maar om een professioneel duiker te kunnen zijn moet je eerst je certificaat voor reddingsduiker halen en daarna moet je je divemaster halen. Om tot dit niveau te komen moet je aan heel veel verschillende eisen voldoen, medisch goedgekeurd worden en heel veel theorie en duikuren doorstaan. Na een aantal gesprekken met Alton's divecenter komen we tot een overeenstemming dat ik voor hun duikschool mag werken om zo aan de benodigde ervaringsduiken te komen en aangezien ik naar Nieuw-Zeeland/Australië ga waar het behalen van dit certificaat ongeveer 3x zo duur is besluit ik ervoor te gaan. Omdat ik gelimiteerd ben in mijn tijd (6 november is mijn vlucht naar NL) moet ik wel echt alles op alles zetten om aan alle voorwaarden te kunnen voldoen binnen 2 maanden. Maar ik ben een tijger en als ik iets wil dan haal ik het ook, dus ik zet mijn tanden op elkaar en fiks het om in 2 maanden 75 duiken te maken waarvan ik ongeveer 35 duiken begeleid. Ik akker alle theorie door en maak de examens, word medisch goedgekeurd en ben dus nu een professioneel duiker. Het is echt hard werken, iedere dag ga ik op de ochtendboot, op de middagboot en soms ook nog op de nachtboot. Iedere ochtend sta ik om 6 uur op, ga op mijn fietsje naar de duikschool waar ik om 7 uur moet zijn om de zuurstofcylinders klaar te zetten, duikers te helpen met hun materiaal en de boot klaar te maken voor vertrek. Om 8 uur vertrekken we.. ik leer om de boot af te leggen en aan de meren, de duikers te briefen over de duik die we gaan maken, de duiksites te kiezen aan de hand van de stromingen en het zicht, duiken te begeleiden en mensen te leren duiken. Rond 12 uur kom ik terug aan wal en heb ik een half uurtje pauze waarna ik om 12.30 de middagboot moet gaan voorzien van zuurstofcylinders. Rond 17.00 ben ik weer terug aan wal maar ik moet tot 19.00 uur op de duikschool blijven omdat dan de avondferry arriveert die meestal nieuwe duikers naar de duikschool brengt. Lange dagen dus maar ik heb het enorm naar m'n zin!

Omdat Jess naar de States gaat voor de bruiloft van haar zus kan ik die tijd in haar huisje wonen en haar fiets gebruiken dus ik heb het dik voor elkaar. Haar houten cabin is net buiten het dorpje in de groene heuvels gelegen. Het enige nadeel aan Utila is dat er door het aankomende regenseizoen een ware muggenplaag is. Het is echt niet te doen, overdag maar vooral 's avonds rond zonsondergang wordt je echt aangevallen door de muggen. En ze zijn agressief! In wolken komen ze op je afgestormd en ze vallen je met 50 tegelijk aan, of je muggenspray op hebt of niet maakt geen verschil. Van mijn fiets tot mijn voordeur moet ik letterlijk rennen, ondertussen alle muggen van me afslaand. Ze kunnen Dengue, Chikungunya en andere tropische ziektes verspreiden. De kranten staan er bol van, er heerst een ware plaag en er wordt overal gewaarschuwt. Als je door 25 muggen in 1 minuut gebeten wordt loopt het risico best hoog op! Ik draag daarom rond zonsondergang lange broeken en longsleeves, ondanks dat het 35 graden is. En zelfs daar prikken ze nog doorheen. Een ander probleem is Tarantulas, ja.. je leest het goed. Mijn houten huisje is een beetje buitenaf in de heuvels gelegen en als het geregend heeft komen de Tarantula's uit hun holen om te jagen. Ik heb al meerdere keren bijna een hartstilstand gehad, zwarte spinnen ter grote van een hand. Overal! Ik heb er zelfs één in m'n bed gehad... om van de janken! Ik moest mijn buurman erbij halen en daarna het hele bed uitwassen want zelfs de haartjes van de Tarantula kunnen giftig zijn en daardoor uitslag geven op je huid.

Ondanks dat ik het enorm naar mijn zin heb op Utila moet ik er best een offer voor brengen om mijn divemaster te halen, namelijk Mexico. Al lange tijd kijk ik uit naar dit land..de cultuur, het eten, de golven. Maar omdat ik nu zo lang op Utila blijf kan ik niet lang in Mexico blijven. Ik zie het echter als een investering in mijn toekomst dus het is het waard, ik kan altijd nog terugkomen om Mexico te ontdekken en surfen ga ik in Nieuw-Zeeland en Australië ook genoeg kunnen doen. Nadat ik de ultieme test, de snorkeltest (waarin ze een fles rum door je snorkel gieten onder toezicht van de verklede eilandbewoners en alle duikscholen), heb doorstaan verlaat ik het eiland als een trotse divemaster.

Mij was ter ore gekomen dat het steeds onrustiger wordt op het vasteland en dat zelfs heel veel buschauffeurs ontslag nemen omdat de bussen overvallen worden. Het blijft toch lastig deze landen, veel onrust en onvrede over de politieke situaties en armoede.
Ik betaal dus maar wat extra en verlaat Honduras met het vliegtuig. Ik vlieg naar Mexico City. Daar aangekomen (het is inmiddels nacht) tref ik de straten vol met mensen die hun gezicht beschilderd hebben, muziek en enorme karbietknallen. Het blijkt dat ik midden in het jaarlijks traditionele feest 'dia de los muertes', oftewel dag van de doden, terecht ben gekomen. Tijdens dit feest wordt de dood gevierd van geliefden, familie, kinderen. Ik krijg er niet erg veel van mee behalve dat het erg belangrijk hier is. De volgende ochtend vroeg heb ik namelijk een vlucht naar Ixtapa, een kustplaatsje aan de Pacific. Ik kan het Zuid- en Centraal Amerikaanse continent natuurlijk niet verlaten zonder nog een paar dagen te surfen.

Aangekomen in het kleine plaatsje Troncones verbaas ik me hoe mooi en groen de Mexicaanse kust is. Ik probeer te liften aan de kant van de weg als een auto stopt en me een ritje aanbied naar het dorp waar ik boodschappen moet doen. Zo ontmoet ik Miles, een Californische surfer die hier voor een dag of 10 op vakantie is om de warme Mexicaanse golven te surfen. Hij gaat de volgende dag naar El Rancho, een bekende golf zo'n uurtje rijden vanaf Troncones. Of ik mee wil? Natuurlijk wil ik mee! Dus sta ik de daaropvolgende dagen wederom om 05.30 in de morgen op om Mexico's golven te surfen met Miles en het heerlijke Mexicaanse eten te eten. De dag dat ik vertrek gaan we nog even 's ochtends vroeg voor een paar uurtjes. Er is niet veel swell deze dagen dus de golven zijn vrij klein. Maar in de laatste 10 minuten van mijn laatste sessie levert de Pacific me nog een paar prachtige overhead golven in de set. Ik peddel voor een van deze golven, ik pak hem, rip de hele golf terug naar het strand zodat ik ongeveer vanaf mijn surfboard het strand op kan lopen. Ik verlaat de Pacific als een koningin 😇 ongeloofelijk hoeveel uren ik hierin gespendeerd hebt het afgelopen jaar! Vanaf nul begonnen, zoveel op m'n bek gegaan, zoveel geleerd en zoveel plezier gehad!

Het zit er bijna op, mijn Latijns-Amerikaanse avontuur. Het is niet altijd makkelijk geweest om hier als vrouw alleen te reizen, het is niet altijd even comfortabel geweest, ik heb prachtige dingen meegemaakt, prachtige en bijzondere mensen ontmoet en voor hete vuren gestaan..maar ik heb geen seconde spijt gehad. Iedere dag, iedere minuut heb ik genoten. Ik heb ervaringen opgedaan, zoveel geleerd en vrienden gemaakt voor het leven. Ik kan niet zeggen welk land mijn favoriet is, want ze hebben allemaal hun schoonheden en minder mooie kanten. Ik heb veel armoede en ellende gezien, maar ik heb ook gezien hoe mensen heel gelukkig kunnen zijn met heel weinig. Ik heb beseft hoe enorm bevoorrecht we zijn in Nederland geboren te zijn en zulk goed onderwijs te hebben. Naar mijn mening geeft dit onderwijs me de vrijheid om te reizen zoals ik nu doe, om mijn eigen pad te kiezen. Met ons Nederlandse paspoort en de kennis die we hebben kunnen we overal terecht. En dat is niet vanzelfsprekend.

48 uur reizen later en 30 graden verschil in temperatuur, ik ben terug in ons koude kikkerlandje. Ik heb het er absoluut voor over om jullie weer even te zien. Deze 2,5 week in Nederland ga ik lekker met vrienden en familie besteden 😊

Geschreven door Marjolein.op.pad