Ik heb er flink tempo inzitten momenteel maar ja, 6 november gaat mijn vlucht van Mexico-stad naar Brussel dus ik heb nog maar 1,5 maand over.

El Salvador is kort maar intens. In plaats van naar het populaire en toeristische kustplaatsje El Tunco te gaan ga ik naar het een aantal kilometers verderop gelegen El Zonte. Waar op wat surfers na eigenlijk geen toeristen komen. Ik vind een hostel direct aan het strand gelegen wat gerund wordt door de Zweedse Bea en de lokale Juan. Bea kwam 3 jaren geleden al reizend in El Zonte terecht en onmoette Juan, ze werden verliefd en hebben nu een zoon genaamd Rio en een hostel. Ik kom eind van de middag aan en nadat ik mijn backpack in mijn kamer heb gedropt ga ik op het kleine strandje zitten om te zien hoe de golven en de stromingen zijn. Terwijl ik daar zit komt er een lokale jongen naast me zitten. Hij stelt zich voor als Eduardo en vraagt me wie ik ben, waar ik vandaan kom en wat ik in El Zonte kom doen. Net zoals de meeste lokale jongens hier is hij ook een surfer. De zon staat al laag en hij stelt voor om de zonsondergang vanaf het andere strand te zien, waar je veel beter zicht hebt op de dramatische rotskust waaraan het kleine dorpje is gelegen. Onderweg komen we de lokale Peche tegen en ook hij gaat mee de zonsondergang kijken. Langs zijn huis lopend haalt hij gelijk wat koude biertjes uit de koelkast en onderweg sluiten nog meer lokale surfers zich bij ons aan. Terwijl we op het strand zitten en een biertje drinken vraagt één van de jongens of ik al Poupousas, een traditioneel Salvadoriaans gerecht, heb geproeft. Ehhhh nee, ik ben ongeveer 1,5 uur geleden aangekomen in El Salvador. Nog nooit gehoord van Poupousas. 'Die MOET je echt geproefd hebben, hier in El Zonte hebben we de beste Poupousas van El Salvador', roepen de jongens. Zo zit ik 2 uur na mijn aankomst met het halve dorp El Zonte aan een tafel Poupousas te eten, heb ik al een rondleiding gehad door het dorp en 3 uur later kent het hele dorp me. Welkom in El Salvador!

De daarop volgende dagen surf ik iedere dag. Ik ben wederom de enige meid in de line-up die vooral bestaat uit de lokale jongens die ik de eerste dag al ontmoet hebt. Ze geven me golven, moedigen me aan en ik krijg tips en adviezen vanuit alle hoeken. 'S avonds komen ze allemaal in mijn hostel biertjes drinken want het zijn allemaal vrienden van Juan en Bea. Ik krijg een stoomcursus over het verleden van El Salvador, het ontstaan van de gangs, de recente burgeroorlog, de politieke situatie en waarom het dodencijfer door geweld hier zo hoog ligt. Het is ook echt bizar. Wanneer je geboren wordt in El Salvador wordt je vaak al geboren in een gang, een criminele organisatie. Dit is niet altijd een keuze, dit is gerelateerd aan de familie en het gebied waarin je geboren wordt. Je hoort nou eenmaal bij die gang, of niet. Als je geboren wordt in gang 1 kun je nooit zomaar het territorium van gang 2 binnenwandelen want dan wordt je direct doodgeschoten. Kijk, ik ben een toerist dus ik heb helemaal niks met die gangs te maken. Ik loop hier aan de kust geen/weinig gevaar, voornamelijk ook omdat er strikte regels binnen de gangs gelden over het omgaan met toeristen (die niet bij een gang horen). Het is zelfs zo dat ik beschermd wordt door de jongens die behoren bij de gang van het territorium El Zonte. Maar ik ga niet naar de stad San Salvador, ik ga de ellende niet opzoeken. Ik wil er vooral )niet teveel mee te maken hebben. Al ben ik ben hier om te surfen en de mooie kanten van het land te zien maar de realiteit is natuurlijk dat er ook veel minder mooie kanten zijn en ik wil mijn ogen daar niet voor sluiten.
Het valt me wel op dat drank- en drugsgebruik ook hier behoorlijk hoog liggen. Ik had al in een eerder blog geschreven over het wiet roken hier in Zuid- en Centraal Amerika. Nou..dat is hier niet veel anders, het is echt bizar gewoon. Ze staan hier 's ochtends op en het eerste wat ze doen is wiet roken. Wake & bake noemen ze dat. En iedereen ook, vaders zitten om 7 uur 's ochtends wiet te roken waar de kinderen gewoon bij zijn. Ze vragen natuurlijk ook of ik wil, want ja ik kom uit Nederland en de hele wereld ziet dat als het walhalla van de marihuana en denkt dat wij hele dagen zo stoned als een kanarie zijn. Ik bedank ze vriendelijk, ik hou het bij een koffietje en mijn bananenpannekoeken. Ik begrijp het ook niet echt. Ik bedoel, kom laten we gewoon eerlijk zijn hier.. ik denk dat iedereen wel eens een jointje heeft gerookt of het in ieder geval geprobeerd. Nou...dat maakt je toch gewoon zo lui als een varken. In ieder geval mij wel, dus ik zit daar helemaal niet op te wachten. Ik heb liever gewoon mijn energie om van de dag te genieten, te surfen en dingen te zien. Ik snap dus ook wel waarom de mensen hier zo langzaam zijn en alles zo verschrikkelijk lang duurt, dat is niet alleen omdat het zo warm is 😝

Ik ga met diverse mensen golven in de omgeving surfen. Josh de Ozzy (Australiër) neemt me mee in zijn campervan naar k59, Peche en zijn vriend nemen me mee naar Sunzal met de Beatle waar we de surfplanken gewoon op het dak binden. We halen verse garnalen en tonijn van de vismarkt. Na een weekje heb ik het wel gezien en neem ik de bus naar Guatemala. Pulpito, mijn 13-jarige vriend, loopt met me mee met de altijd naakte Rio op zijn arm naar de bushalte om me uit te zwaaien. Onderweg kom ik één van de lokale surfers tegen. Hij geeft me een hand en zegt: tu es un buena onda Maria. Mi playa es tu playa, mi olas son tu olas. Siempre bienviendo Maria. (Vertaling: mijn strand is jouw strand, mijn golven zijn jouw golven. Je bent altijd welkom).
Ik ga ze missen, die gekke maar goeie locals van El Zonte in El Salvador. Ik mis dan misschien best wel wat toeristische hoogtepunten van de landen die ik bezoek door mijn surfverslaving, maar ik kom wel op de meest authentieke plaatsen en ik kom echt in aanraking met de lokale levenswijze.

Ik heb nog nooit zo'n gestoorde buschauffeur gehad in mijn hele reis dan de buschauffeur die me van El Zonte naar Antigua in Guatemala rijdt. Hij geeft continu plankgas over de kustweg die vol met scherpe bochten zit, snijdt de bochten af waar soms omgevallen bomen of rotsblokken aan de kant van de weg liggen, haalt in op plaatsen waar je 0% zicht hebt. Ik knijp de stoelleuningen fijn en hou mijn adem regelmatig in en geloof me, ik ben echt geen aansteller. Tot ik het beu ben, opsta en naar voren loop. 'Amigo, ik weet niet hoe het met jou zit maar ik heb het momenteel best naar mijn zin in mijn leven en ik denk de rest van de mensen in de bus ook wel. Kun je een beetje rustiger rijden, por favor!' Hij kijkt me aan alsof ik een Europees trutje ben maar hij dimt wat in. Gelukkig kom ik heelhuids aan in Antigua, wat echt een superleuk stadje blijkt te zijn. Ik kom hier eigenlijk om de actieve vulkaan Acatenango te beklimmen, en om even rust te nemen van surfen. Het blijkt echt een superleuke culturele stad te zijn, met een heerlijk lente-achtig klimaat door de hoogte en het voelt heel rustig en veilig aan. Ik neem een rustig boetiekhostel en dat is de beste keuze die ik heb kunnen maken. Ik leer de Antwerpse madam Evi kennen en we kunnen vanaf begin af aan goed met elkaar opschieten. Zij wil ook de vulkaanbeklimming doen dus we besluiten het samen te boeken zodat we het leed kunnen delen. We worden 's ochtends opgehaald en naar het basiskamp gebracht waar we alle spullen en onze backpack kunnen voorbereiden, het is erg koud namelijk boven want de top is 4000 meter hoogte en daar gaan we slapen. We blijken een superleuke groep te hebben bestaande uit 2 Ozzy's, een Slowaak, een Kiwi (Nieuw-Zeeland) en nog 2 Belgische madammen. Ik word aangewezen als de vertaler van de groep dus ik moet de hele tijd Spaans, Engels en Nederlands door elkaar spreken. Ik moet eerlijk toegeven dat mijn Nederlands vrij slecht is momenteel omdat ik al 1,5 jaar vrijwel geen Nederlands spreek. Onderweg naar boven hebben we veel regen maar eenmaal boven in ons kamp aangekomen worden we beloond met één van de indrukwekkendste dingen die ik in mijn leven gezien hebt. De vulkaan Fuego blijkt enorm actief te zijn en barst recht voor onze ogen continu uit. Ik kan het niet met woorden beschrijven maar het geluid, een diep grommend geluid als onweer, de dikke rookwolk en daarna de enorme straal met Lava die metershoog de lucht in spuit en vervolgens in stroompjes van de vulkaan naar benedenloopt. Het is zo ongeloofelijk indrukwekkend, door middel van de foto's kan ik niet eens de helft duidelijk maken. Vorig jaar is er een grote uitbarsting geweest en zijn er meer dan 1000 mensen in het dorp onder aan de berg gestorven, maar wij zitten op een vrij veilig punt. Het is echt echt heel indrukwekkend. We maken ons kamp recht voor de vulkaan en maken een vuur voor de kou. We koken en drinken een glas wijn met uitzicht op de uitbarstende vulkaan en iedere keer als iemand midden in een zin is en de vulkaan met een diep gebulder nog meer lava uitspuugt vallen onze monden open en hoor je alleen maar 'oohs' en 'aahs'. Naast het uitzicht op de lavaspugende vulkaan hebben we een schitterend uitzicht over valleien en een aantal andere vulkanen in de verte. Guatemala is zó mooi, het is net een sprookje! De zon gaat onder en de lucht kleurt oranje en roze, met de wolken als witte donsbolletjes tussen de rokende vulkanen. Onbeschrijfelijk! Nu het donker is kunnen we de rode/oranje lava helemaal goed zien. We warmen ons lange tijd aan het kampvuur en roosteren marsmellows, kijkend naar de vulkaan. Tot we ons in 4 dekens en een slaapzak wikkelen en onze tent in kruipen. Regelmatig schrik ik wakker 's nachts omdat de vulkaan een paar enorme knallen en gebulder geeft. We zetten onze wekker om 4 uur om op het uiterste topje de zonsopgang te zien. Het is een behoorlijk pittige klim en het is ontzettend koud boven. Maar het uitzicht en de zonsopkomst is onbeschrijfelijk, zo mooi. Absoluut één van de hootepunten van mijn reis (letterlijk en figuurlijk).Tranen in mijn ogen van 100% dankbaarheid.

Nadat we lekker ontbeten hebben dalen we terug af naar het basiskamp. We zijn allemaal uitgeput maar toch besluiten we om na een lekkere warme douche in ons hostel met z'n allen in een brouwerij in Antigua af te spreken om deze bijzondere ervaring die we samen gedeeld hebben samen af te sluiten met een speciaalbiertje en lekker eten. We hebben enorm veel lol gehad met z'n allen.
Ik hang nog een dagje samen met Evi rond in Antigua, we gaan lekker naar de markt en wassen onze kleren en de dag daarna neem ik de bus naar de andere kant van het continent. Ik ga naar het Caribische eiland Utila, voor de kust van Honduras. Ik ga daar één van mijn dromen waarmaken (ja ik weet het, dat doe ik hele dagen al😆). Ik ga namelijk een cursus volgen om mijn duikbewijs te halen, en er is geen betere plek om dat te doen dan het Carribische eiland Utila.

Helaas is mijn camera kapot en maakt mijn telefoon niet zulke mooie foto's. Ik hoop de betere foto's van de groep van de vulkaanhike later te ontvangen zodat ik ze bij mijn blog kan voegen.

Geschreven door Marjolein.op.pad