De regen valt gestaag naar beneden. Het is herfst in Brazilië. In tegenstelling tot de Nederlandse herfst waar de bomen gele en rode bladeren krijgen ontstaat hier een weelderige groene jungle door de vele regen die valt. En het is warm, zeker 35 graden met een hoge luchtvochtigheid. Iedereen in Lagarto stinkt en alles beschimmeld omdat alles vochtig is en niks droogt. Zelfs mijn oordopjes die ik netjes had opgeborgen in een plastic doosje. Mijn telefoon is overleden, het moederbord was geoxideerd. De ongeasfalteerde straten veranderen in modderachtige rivieren en de één na de ander krijgt Dengue (tropische ziekte door mug). Gelukkig heb ik mijn eigen huisje nu in plaats van een natte tent in de dampende jungle van Lagarto, ik was er echt aan toe. Er is veel gebeurd de afgelopen tijd, het is een tijdje geleden dat ik heb geschreven maar ik zal proberen jullie een beetje op de hoogte te brengen.

In februari ben ik aangekomen in Lagarto met het idee om voor een maandje te blijven en dan weer verder te reizen. Tot Effie, de eigenaar van het hostel en een hele goeie vriend van me, me op de hoogte brengt van zijn plannen om zijn familie in Israël op te zoeken in de maand mei en me vraagt om een maand langer te blijven en het hostel op de rails te houden. Jij bent een van de weinigen die ik echt 100% vertrouw zei hij tegen me. Daar kan ik natuurlijk geen nee tegen zeggen. Ik stel wel de voorwaarde dat ik in zijn huis woon in plaats van in Lagarto. Zo heb ik wat meer comfort en een plek voor mezelf alleen, in Lagarto ben je namelijk nooit alleen. Ik wist van te voren al wel dat het een grote verantwoordelijkheid is die ik op me nam, 15 vrijwilligers die een heel hostel runnen met een capaciteit van zo'n 50 gasten. En we zijn steeds compleet volgeboekt. Lagarto is enorm populair en we hebben als gemiddeld cijfer een 9,7 op Hostelworld (de website om een reservering te maken) in de reviews van de gasten. Er zijn heel veel ballen hoog te houden, de ploegen voor ontbijt, schoonmaak, diner, receptie, financiën, dingen die misgaan. Maar dat het zo'n hectische tijd zou worden had ik niet verwacht. Al in de eerste week worden we beroofd, en goed ook. De hele camping wordt overhoop gehaald wanneer iedereen gezamenlijk aan het eten is. Ze halen alle tenten leeg, camera's, laptops, tablets, cash geld, alles. Van de gasten en van de vrijwilligers. En ja, dan komt er een enorme druk op onze schouders want uiteindelijk zijn wij verantwoordelijk. Een week later word ik beroofd in Effies huis, mijn tablet, andere telefoon, en ook hier een camera en laptop. Ik ga jullie niet allemaal met details vermoeien hoe we alles geregeld hebben maar je zult wel begrijpen dat ik veel aan mijn hoofd had.

Nadat Effie terug is gekomen begin juni, heb ik aangegeven dat ik wil stoppen met werken als een vrijwilliger voor Lagarto. Ik was moe, vooral in mijn hoofd. Maar tegelijkertijd had ik nog geen zin en energie om weer van A naar B naar C te gaan reizen. Soms gebeuren dingen voor een reden, ik geloof daar stellig in. Zo krijg ik de ene dag een mail van de luchtvaartmaatschappij dat mijn vliegticket naar Costa Rica is geannuleerd. De volgende dag verteld Ali me dat de tuinman van Lagarto te kennen gaf dat hij een huisje in de verhuur wou brengen. Dezelfde dag zijn we gaan kijken en ik was op slag verliefd. Het is heel rustig gelegen in de jungle, op 5 minuten lopen van Lagarto en op 15 minuten lopen van het centrum en het strand. 'S Nachts hoor je enkel junglegeluiden en de golven in de verte. Het heeft 3 kamers dus we kunnen het makkelijk samen delen en zo ook de kosten splitten. Ik had in Costa Rica al gekeken voor huurhuizen omdat ik behoefte heb om even te settelen maar ik zou daar rond de €800 voor een kamer (!) betalen en hier betaal ik €150 voor een heel huis per maand. En ik heb al mijn vrienden hier, ik kan iedere dag surfen, het leven is goedkoop, Pipa is een pareltje in Brazilië met talloze witte zandstranden en altijd warm weer. Ik bedoel....wat wil je nog meer? Dezelfde dag besluit ik het te doen. In ieder geval voor een maandje of 2 en dan zie ik weer wel verder. Eind juli moet ik Brazilië uitzijn anders krijg ik problemen met de douane.

De tijd gaat enorm snel, weken verstrijken, maanden verstrijken. Ik blijf actief in het hostel en help waar het nodig is, en ze hebben me vaak nodig. Ik surf iedere dag een paar uur, doe yoga en ben met wat projectjes bezig.
Ik leef zo met de dag momenteel dat ik echt nog geen idee heb over de toekomst, wat ik wil gaan doen, waar ik naartoe ga. Je kunt het flierefluiten noemen, wat ik natuurlijk ook wel een beetje doe. Maar er gaan wat gedachten rond in mijn hoofd die op de toekomst gericht zijn en ik ben wat onderzoek aan het doen. Lagarto is een party, yoga, surf hostel. Nou de party's die maken de gasten meestal zelf wel, daar hebben we niet veel voor te doen. We hebben altijd een yogaleraar/es die iedere dag een uur yogales geeft voor iedereen. Maar de surf is helaas een beetje een ondergeschoven kindje. Dus ik voelde er wel wat voor om mijn surfpassie in te zetten en surftrips te gaan organiseren voor de gasten. Ik heb contact opgenomen met een surfschool en samen met de eigenaar en tevens surfleraar ben ik het project gestart om iedere week een surfdag voor de gasten te organiseren. Het is zo'n succes en iedereen is zo blij dat de eigenaar van de surfschool me een cursus aangeboden heeft om gecertificeerd surflerares te worden en met hem samen te werken in de surfschool. De cursus start in september dit jaar en het behaalde certificaat is wereldwijd inzetbaar. Dat klinkt natuurlijk fantastisch maar daar moet ik wel even over nadenken. Ik heb namelijk nog andere ambities. Ik heb Nederlandse rechten gestudeerd en ik zou graag nog een internationale Master willen doen. Ik heb met 3 universiteiten in Australië en Nieuw-Zeeland contact over een Master in Biologie met een specialisatie in marinebiology, oftewel het leven in de oceanen. De combinatie van mijn rechtenkennis en biologie (wat ik heel interessant en leuk vind) zou leuke mogelijkheden kunnen bieden om in milieurechtelijke en ecologische projecten te kunnen werken, die in Australië en Nieuw-Zeeland ruimschoots aanwezig zijn. Ik weet dat ik het heel leuk vind om onderzoek te doen dus als ik dat zou kunnen combineren met 'veldwerk' dan denk ik dat ik helemaal happy ben. Een aantal jaren geleden heb ik een week doorgebracht op de eilandengroep De Azoren. Ik kwam daar in contact met zeebiologe Jasmin en ik heb een aantal dagen gespendeerd op haar zodiac waarmee ze onderzoek aan het doen was naar het paargedrag en het emigratiegedrag van walvissen. Ik denk nog vaak terug aan deze dagen omdat ik zoveel enthousiasme en passie voelde voor het onderzoek wat ze deed. En zeker nu, met de klimaatveranderingen, het tennietgaan van het koraal en de grote plastic- en overbevissingsproblemen van de oceanen is er veel werk aan de winkel. Ik ken iemand uit Nieuw-Zeeland die bij een gemeente daar werkt, dus ik kan via hem wat netwerk opbouwen.
1 ding weet ik 100% zeker, ik ga nooit meer 40 uur per week op kantoor zitten. Ik ben echt een buitenmens, daar word ik gelukkig van. Dus een combinatie van beiden zou ideaal zijn. Ik heb nog geen besluiten genomen, ik ben alleen aan het oriënteren. Maar er is veel om uit te zoeken, het financiële plaatje, het toekomstperspectief, welk land de meeste mogelijkheden biedt. Dus ik besteed veel tijd aan uitzoeken en nadenken. Gelukkig ben ik jong dus ik heb tijd genoeg om even na te denken 😅 Wat zeker is is dat ik eind dit jaar richting Australië en Nieuw Zeeland ga. Voor nu ben ik gewoonweg even heel erg blij met mijn leuke huisje in Pipa en Ali als huisgenoot. Veel sporten, genoeg slapen, gezond eten en uitpuzzelen wat mijn volgende stappen gaan worden 😊 Eind juli vertrek ik naar Costa Rica, ik wil graag wat van centraal-Amerika zien en de surf schijnt er heel goed te zijn, veel vulkanen, tropisch regenwoud, rivieren, watervallen en prachtige duik- en snorkelplekken.

Vorig jaar op 12 juni ben ik uit Nederland vertrokken. Dat betekend dus gewoon dat ik al ruim een jaar weg ben. Wat is die tijd gevlogen!! Brazilië, Argentinië, Bolivia, Peru en Ecuador. Bergen, steden, woestijnen, stranden, jungle, sneeuw, en dan de mensen. Ontelbaar veel ontmoetingen. Mensen met allerlei verschillende nationaliteiten, met verschillende culturen, vrienden voor heel even maar ook vrienden voor het leven. Zóveel gezien, zóveel gedaan en zóveel geleerd. Een jaar die nooit uit mijn herinneringen gewist zal worden. Hoe oud ik ook mag worden, het jaar dat ik op mijn uppie door Zuid-Amerika heb gereisd blijft zonder twijfel één van de hoogtepunten.
En...zijn er dingen die je mist van Nederland vroeg iemand me? Natuurlijk zijn er dingen die ik mis, mijn vrienden en familie, sommige gerechten (stamppot Andijvie met spekjes, kroketten en frikadellen, goeie chocolade, Belgische biertjes) en zelfs soms het georganiseerde en veilige gevoel dat Nederland geeft. Dat je gewoon in het donker alleen over straat kunt, dat de politie je helpt als je ze nodig hebt in plaats van je afperst, waar de overheid voor je klaarstaat in wat voor situaties dan ook, waar de positie van de vrouw vrijwel gelijk is aan die van de man (in ieder geval héél veel gelijker dan hier), waar je koffiezetapparaten hebt om je koffie te maken, droogmachines om je kleren te drogen en stofzuigers om je huis schoon te maken. Maar ik heb geen heimwee in die zin dat ik graag terug wil naar Nederland om te wonen, momenteel in ieder geval niet. Na een jaar alleen reizen, alleen arriveren op nieuwe plaatsen, alleen mijn problemen op moeten lossen, heb ik mezelf heel goed leren kennen. En dat voelt heel comfortabel. Ik weet nu dat ik overal een 'thuis' kan creeren, zolang ik maar voldoe aan mijn eigen voorwaarden en luister naar mijn gevoel. En dat thuisgevoel is wel iets wat ik nodig heb, heb ik geleerd. Ik hou heel erg van reizen, nieuwe plaatsen en nieuwe mensen ontmoeten. Maar na een tijdje snak ik naar mijn eigen plekje en wat routine. Ergens waar ik het mezelf comfortabel kan maken. Ik heb ook geleerd dat ik best wel een 'loner' ben, wat wil zeggen dat ik heel graag alleen ben. Even geen mensen om me heen maar de mogelijkheid om mezelf even af te sluiten van de rest van de wereld. Ik heb dat eigenlijk iedere dag wel nodig. Misschien is dat ook wel omdat ik wat ouder en rustiger wordt 😝 maar ook omdat we in Lagarto altijd met zo ontzettend veel mensen zijn die allemaal op vakantie zijn en het uiterste uit hun tijd willen halen. Soms vertoon ik echt mensontwijkend gedrag, ik ga alleen surfen, ik sluit mezelf alleen op in mijn huis zonder wifi met een goed boek en luisterend naar de geluiden van de jungle. In Lagarto wordt alles in groepen gedaan, dat is heel leuk maar het kost ook veel energie.

Wat de toekomst gaat brengen weten we geen van allen natuurlijk. Dat ik voorlopig nog even blijf reizen verwacht ik wel. De wereld is prachtig en er is zoveel om te ontdekken, zoveel mooie mensen om te ontmoeten. Maar ook in Nederland heb ik vrienden voor het leven, mijn familie en ik zou heel graag mijn 'nieuwe' nichtje ontmoeten 😊 daarom heb ik op 6 november een vlucht geboekt vanuit Mexico naar Nieuw-Zeeland met een tussenstop in.............Brussel! Ik vlieg 26 november door naar Nieuw Zeeland dus ik heb 2,5 week de tijd om iedereen te zien, gezellig bij te kletsen en mijn verjaardag met jullie te vieren 😀 ik kijk er nu al heel erg naar uit. Ik heb de maanden augustus, september en oktober om van Costa Rica naar Mexico te reizen en daarna vlieg ik naar ons koude, winderige en regenachtige kikkerlandje om gezellig met jullie wijntjes te drinken op de bank met de gordijnen dicht en de kaarsjes aan, heerlijk! 😆❄⛄☔🍷☕

Aangezien mijn ene telefoon gestolen is en de andere is overleden heb ik een tijdje geen telefoon gehad. Ook de back-up van mijn Whatsapp is niet helemaal sluitend. Dus voor degene die helemaal geen reactie heeft gehad op zijn berichtje, stuur het even nog een keer por favor. Best kans dat het tussen wal en schip is geraakt.

Geschreven door Marjolein.op.pad