Stijf van de lange busrit door de isolate droge landschappen van de binnenlanden met bergen, cactusbomen en eenzame huisjes met ezels, koeien en geiten, arriveer ik 's avonds in Lençois. De toegangspoort tot het nationale park Chapada Diamantina. Als ik na aankomst in het hostel een biertje ga drinken met een groepje ontmoet ik Dani, een Colombiaan die hier sinds een jaar trektochten begeleidt. Ik besluit mee te gaan met een groepje voor een 3-daagse hike door Vale do Pati, een van de mooiste valleien van het nationale park. We vertrekken vroeg in de morgen. Ik ben de enige Nederlandse in een groep van 5 Fransozen. Eén van hen maakt de opmerking 'nou dan moeten we voor jou de moeite nemen om Engels te spreken'. Ik opper nog om dan Portugees te spreken, we zijn immers in Brazilië. En mijn Portugees is beter dan mijn Frans. Veel Fransozen hebben om een of andere reden vaak wat moeite met het spreken van Engels. Maar nee, het wordt een beetje half Frans half Engels. De tocht is prachtig, 3 dagen lang wandelen we door de bergen, door groene valleien en over droge plateau's, beklimmen steile toppen, ontdekken donkere grotten vol met vleermuizen en schorpioenen en steken vele rivieren over. We zwemmen in de watervallen en 's nachts slapen we bij de inheemse bevolking. Er wonen 9 familie's in de hele vallei, ze hebben geen elektriciteit en warm water en leven heel traditioneel. Ze onderwijzen de kinderen zelf want ze wonen ver afgesneden van de bewoonde wereld. Het is iedere dag schitterend weer en warm, rond de 30 graden. We drinken water van de watervallen en mijn maag protesteerd een beetje, ik ben misselijk en heb geen eetlust. Gelukkig heeft onze gids veel verstand van planten en natuurlijke medicijnen en iedere avond en ochtend maakt hij een hele vieze bittere thee voor me die mijn maag kalmeert.
Helaas gaat het de 3e dag een beetje mis. We zijn bezig aan een steile afdaling en ik moet onverwachts remmen voor iemand die voor mij loopt. Mijn voet schiet door en belandt in een kuil. Met een misselijkmakend gekraak klapt mijn enkel dubbel, mijn hele gewicht er bovenop. Terwijl ik op de grond lig piep ik 'not good, not good'. Voorzichtig maak ik mijn schoen los, ik ben bang dat ik mijn enkel heb gebroken omdat ik het zo hard hoorde kraken. Gelukkig kan ik hem nog bewegen, dus niet gebroken! Als alleenreizende vrouw heb ik mijn enkel namelijk hard nodig, ik kan niet zonder 😝 Hij schiet wel gelijk vol met vocht dus helaas kan ik de tocht niet helemaal afmaken. Samen met Dani nemen we de 'korte route' terug naar de auto, terwijl de anderen nog wat watervallen en uitzichtpunten bezoeken. Met behulp van stokken en Dani als steun leg ik de laatste 10 km af. Ik mag van geluk spreken dat ik nog kan lopen en dan ik geen gebroken enkel heb.

"Wil je koffie mijn liefje?" De volle zwarte vrouw buigt voorover en kijkt me aan, ik knipper slaperig met mijn ogen en schuif mijn slaapmaskertje een beetje verder omhoog. "Hoeveel kost het?" vraag ik. "2 reais zonder melk, 3 reais met melk mijn liefje. Een moment motorista", roept ze naar de buschauffeur die ongeduldig zit te wachten tot de vrouw met de koffie de bus weer verlaat. Ik neem slokjes van de zoete zwarte koffie, en kijk naar buiten. Groene velden vol met suikerriet, oases met water en palmbomen en kleine afgelegen dorpjes glijden voorbij. Ik zit in de bus naar het noorden, richting Recife. Een rit van ongeveer 30 uren. De vrouw die naast me zit buigt naar me toe en vraagt of ik Tapioca wil, een soort Braziliaanse pannekoekjes gemaakt van meel van de cassave/maniokwortel. Ik glimlach en knik. Onderweg krijg ik vanalles toegereikt, druiven, koekjes en brood. Mensen zijn al snel een beetje bezorgd om me en willen graag goed voor me zorgen, vooral de vrouwen maar ook oudere mannen(vadergevoelens denk ik). Ze zullen wel denken, wat doet dat blonde meisje met die veel te grote rugzak hier helemaal alleen, we moeten voor haar zorgen. Nogmaals wil ik benadruken hoeveel mooie, lieve en goede mensen er op deze wereld zijn. Tot nu toe heb ik nog geen negatieve ervaring gehad (ik klop het af), maar juist zoveel goeds dat me toegereikt wordt. Het één na het andere. En dat terwijl ik alleen maar gewaarschuwd werd, alleen reizen door Zuid-Amerika, ben je gek ofzo? Zo gevaarlijk! Natuurlijk zitten er mensen tussen met slechte bedoelingen en moet ik altijd opletten, maar laten we nu eens niet alleen focussen op de risico's, de gevaren en de negatieve dingen maar op het positieve. Al die warme en gastvrije mensen die hun laatste rijstkorrel nog wel zouden delen. ☺
Ik ben onderweg naar Praia da Pipa want begin september mag ik daar beginnen als receptioniste in een surf&yogahostel. Ik heb online 'sollocitatiegesprekken' gehad en ik ben aangenomen. Het is geen normale baan. Ik werk voor een maandje of 2, 20 uren per week, in ruil voor accomodatie, eten, drinken, excursies, iedere dag yogalessen, het gebruik van fietsen en surfplanken e.d. Het is echt meer voor de ervaring; wat langer op eenzelfde plek blijven, wat langer met dezelfde mensen omgaan, wat meer over de plaatselijke cultuur en levenswijze leren en dat zonder geld uit te geven. Ik heb er heel veel zin in, het lijkt me een superleuk hostel. Midden in de jungle, 10 minuten van een strand met hele goeie golven, dus...ik kan iedere dag surfen 😃
Ik ben tevreden met mijn reisritme, ik wissel trekkings in de bergen in de binnenlanden af met surfen en mooie stranden aan de kust. En af en toe bezoek ik tussendoor een grote stad, zomaar voor een dag of 2/3. Pefecte lifestyle lijkt me zo😎 Het enige wat me een beetje in de weg zit is de maximale tijd die ik in Brazilië mag verblijven zonder visum. Maar ik zou geen Baas heten als ik daar niet iets voor zou proberen te regelen natuurlijk 😉

In Recife aangekomen besluit ik om gelijk verder te gaan. Ik heb geen zin in het drukke stadsleven, vele verkeer en de hele tijd op moeten letten of ik niet beroofd wordt. Ik app Effie, de eigenaar van het hostel, met de vraag wanneer ik word verwacht. Hij stuurt me terug dat ik iedere dag welkom ben. Ik neem de eerstvolgende bus naar Pipa. Na 35 uren in de bus kom ik eindelijk aan waar ik naar op weg was. Mijn thuis voor de komende 2,5 maanden. Moe loop ik de stoffige zandweg naar het hostel. Ik loop een poortje door, een paadje over en beland in een weelderig groen jungleachtig gebied. Er klinkt muziek en dof geklets van mensen. Als ik op een soort binnenplaatsje aankom springt er een prachtige donkere meid op, 'Maria, we were waiting for you', roept ze terwijl ze naar me toe loopt. Meerdere mensen staan op en lopen naar me toe. Iedereen omhelst me en ze heten me enthousiast welkom. Vanaf het eerste moment dat ik hier aankom voel ik me thuis, op deze plek met deze mensen. De volgende dagen besef ik dat dit niet zomaar iets is wat op mijn pad is gekomen, ik hier veel ga leren. Ten eerste het samenwonen in een groep, we leven in een groep van ruim 10 personen. Mensen uit Argentinië, Chili, Mexico, Israël, Brazilië, Uruguay en ik als Nederlandse. Allemaal verschillende culturen bij elkaar. En dan hebben we nog de iedere dag wisselende gasten. We beginnen de dag met yoga, daarna ontbijt en meditatie in een groep. Het level wat we daarin bereiken is heel bijzonder, iedereen is heel open en transparant naar elkaar. Er wordt gelachen, gehuild en heel veel liefde gedeeld. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en zijn eigen dingen meegemaakt, zijn eigen onzekerheden en angsten. Door dit met elkaar te bespreken, het te voelen en te accepteren levert een enorme onderlinge verbinding op. Ik kan hier 100% mezelf zijn en dat voelt heel goed. We gaan iedere dag surfen en ik volg Portugeese lessen. Ook hebben we iedere avond een workshop, iedere vrijwilliger draagt zijn steentje bij om de anderen iets te leren. Zo leren we instrumenten te bespelen en te zingen, we hebben acteerlessen en danslessen in verschillende stijlen, we hebben massagelessen, tantrayoga, acroyoga, workshop collages maken over je emoties, koken, balanseren op een slackline, pingpongtoernooi, caipirinha's maken, hula hoopen, capoeira en zelfs een workshop kickboxen. Natuurlijk is het allemaal basis maar het is heel leuk om dit in een groep te doen. We hebben 1 joodse man in de groep en op een dag is het een joodse feestdag. Hij vast 24 uren en het doel van de dag is om te reflecteren op jezelf. Hij deelt dit met ons dus die dag reflecteren we allemaal op onzelf door middel van het beantwoorden van een 15-tal vragen. Iedereen zou dit eens moeten doen, het is heel goed om eens naar jezelf te kijken en op te schrijven wat je van jezelf vindt en wat de relatie is met jezelf.
Soms maken we met een groepje een trip naar een nabijgelegen strand, eiland of meer om te kamperen. Of we gaan naar de stad. Samen met Igor en Chino, twee jongens van de groep ga ik naar een Braziliaans muziekfestival in Recife.
Al bij al: mijn leven is momenteel intens, vermoeiend en verschrikkelijk leuk en bijzonder. Ik heb een gigantische hoeveelheid aan positieve energie maar aan het einde van de dag ben ik doodop.

Al reizend ontmoet ik veel verschillende soorten mensen die op verschillende manieren in het leven staan. Dit is interessant en heel leerzaam. Het lijkt een menselijke behoefte te zijn om je bij een bepaalde subcultuur te voegen. Gerelateerd aan een bepaald geloof, een muziekstijl, een bepaalde sport. De subculturen onderscheiden zichzelf door een bepaalde kledingstijl, haardracht en de manier waarop ze het leven leiden. Het valt me op dat hier aan de kust veel alternatieve mensen samenkomen om in een gemeenschap in de natuur (jungle)te leven, een soort communitiy. Veel dreadlocks, neuspiercings, veganisten en mensen die allerlei muziekinstrumenten bespelen. Ondanks (misschien juist 'omdat') wiet roken hier illegaal is zie ik het hier veel vaker dan in Nederland waar je gewoon de coffeeshop binnen kunt lopen en wiet kunt kopen.
Het mooie van reizen is dat je zoveel verschillende soorten mensen ontmoet. Van feestende backpackers die hun tussenjaar hebben van de universiteit en alleen op zoek zijn naar party's, dronken worden en seks tot alle mensen uit verschillende culturen, met verschillende geloven en die het leven vanuit verschillende perspectieven bekijken. Ik probeer hier heel open en ruimdenkend in te gaan, zonder de mensen te beoordelen of te veroordelen. En daarin ook gewoon vooral lekker mezelf blijven. Op een morgen tijdens het ontbijt ontmoette ik een meisje die heel bedreven is in het lezen van de sterren en daardoor (een gedeelte van) de toekomst kan voorspellen. Haar ogen straalde 100% zekerheid uit, zij gelóóft dit echt. Ik ben hier totaal niet mee opgevoedt, ik ben opgegroeid omringt door mensen die 100% geloof hebben in God, en dat onze toekomst in de handen is van God. Er zijn culturen die 100% het geloof hebben in Allah of in Boedha, en daar hun volledige leven en levenswijze op richten. Het zou zo mooi zijn als iedereen met elkaar zou kunnen samenleven in vrede en acceptatie met ieders geloof en wijze van leven. Ik zie het als heel leerzaam om al deze verschillende soorten mensen te onmoeten en ben heel geïnteresseerd in hun manier van denken. Zonder oordeel, probeer ik naar hun verhalen te luisteren. Al hou ik er niet van dat mensen mij proberen te overtuigen van iets, ieder mens verdient vrijheid in zijn eigen manier van denken. We zijn immers ook allemaal verantwoordelijk voor onze eigen wijze van leven.
Of je nou gelooft dat je toekomst in handen ligt van God, van Allah, van Boedha of van het Universum. Mijn toekomst is nog nooit zo blanco geweest als nu. Maar het voelt goed, ik heb vertrouwen in de toekomst. Wanneer je met een positieve geest in het leven staat, trek je ook het positieve aan. En ook als het een keer tegenzit kan ik me realiseren hoe goed ik het heb. Lucky me 😊
Maar op den duur word ik ook wel een beetje hippie-moe. Ik ben openminded tot op een bepaalde hoogte. Prima dat mensen geloven in telepathie en reïncarnatie, maar ik ben hier iets te nuchter voor. In mijn handen schijnen ze te kunnen lezen dat ik al vele levens heb geleefd op deze planeet omdat ik veel kruisingen heb van lijnen. Het zal wel..ik kan me er niks van herinneren. Ik hoor meerdere keren dat ik een hele positieve energie heb, een goeie aura. Nu geloof ik dat opzich wel. Ik zit zó goed in mijn vel, op dit moment ben ik de beste versie van mezelf. Al reizend in mijn eentje leef ik het leven op volle kracht, zonder angst, zonder twijfel en zonder zorgen. Nog nooit eerder heb ik zo in het nu geleefd, ik leef met de dag. Ik heb geen enkele reden om me ongelukkig of ontevreden te voelen, alles wat ik heb is één en al goed en positief. Een van de jongens die ik ontmoet is zo enthousiast over mijn goeie energie dat hij voorstelde om onze energie te delen/kruisen. Ik heb niet eens gevraagd op welke manier hij dat dan wil doen. Doei..., ga maar lekker met iemand anders energie delen. Ik gebruik mijn goeie energie momenteel even lekker voor mezelf 😜

Ik kan volgens mij niet reageren op jullie reacties, maar ik wil even laten weten dat ik het leuk vindt om te horen dat jullie genieten van mijn verhalen en foto's. Ik probeer jullie via deze weg een beetje mee te nemen in mijn reis en in al mijn avonturen, belevenissen en ontmoetingen 😉 Ik ben momenteel heel weinig met mijn telefoon bezig, hij ligt hele dagen onder mijn kussen. Bij deze mijn excuses dat ik soms wat laat reageer.

Geschreven door Marjolein.op.pad