In het vliegtuig naar Salvador heb ik het wel even moeilijk. Na 2 maanden iedere minuut van de dag met eenzelfde persoon doorbrengen is het coldturkey afkicken. Maar het avontuur ligt voor me. Bahia is een grote staat van Brazilië en staat bekend om de mooie stranden, een fijn klimaat, grote Afrikaanse invloeden waaronder de liefde voor percussie en een hele eigen cultuur. Als ik laat op de avond uit het vliegtuig stap voel ik het direct, het is hier zeker 10 graden warmer dan in Rio. Dat is ook niet gek, het ligt een stuk dichter bij de evenaar. Ik heb een pousada geboekt dichtbij het vliegveld omdat het al donker is en Salvador staat bekend als een onveilige stad dus ik wil er niet in het donker reizen als meisje alleen. De pousada blijkt veel mooier dan ik had verwacht en de volgende ochtend maak ik kennis met Jess. Een meid van 29 uit Londen, ze is ook in de nacht gearriveerd. We besluiten samen de nabijgelegen stranden te verkennen. We kunnen het goed het goed met elkaar vinden en we besluiten om samen naar Salvador te gaan. Salvador heeft een prachtig historisch centrum met gekleurde coloniale gebouwen en heel veel kerken. Op de pleinen wordt Capoeira gedanst op het ritme van de trommels. Capoeira is een hele bekende vecht-dansstijl hier. Er zijn veel traditioneel geklede vrouwen (Baianas) die Acarajé verkopen. Dit is een soort brood met bonen en garnalen, gefrituurd in Dendê (Palmolie). Op iedere straathoek worden kokosnoten verkocht voor 1 real (circa €0,25). De mensen in Bahia hebben voornamelijk een zwarte huidskleur en afro-haar. De mannen zijn slank en gespierd, de vrouwen vol en rond. Een lust voor het oog, dat zeker.

We ontmoeten Florian (een Oostenrijker), Nicolas (een Duitser) Polly (een Braziliaanse) en we besluiten in een groep naar Morro de São Paulo te gaan, een eiland voor de kust van Salvador.

Morro de São Paulo is een waar paradijs. Er zijn geen wegen en er rijden bijna geen auto's. De mensen die er wonen vervoeren de meeste spullen met paarden en ezels. Het zuiden is wat toeristisch maar hoe verder je het eiland opgaat hoe minder toeristisch het wordt. Jess en ik hebben voor de eerste nachten een hostel geboekt wat een speciale ervaring oplevert. Een groep mensen heeft midden in de jungle van bamboe een boomhut gebouwd. Het is echt prachtig en alles is aanwezig. 'S avonds wordt er muziek gemaakt rond een kampvuur, we vallen in slaap met de geluiden van de jungle en de muggen, en 's ochtends wordt het meest heerlijke veganistische ontbijt ever geserveerd. We hebben een fantastische week met onze 'little happy family'. We lopen hele dagen op blote voeten, eten verse vis die net uit de zee komt, drinken Caipirinha's, dansen onder de hete Braziliaanse zon, dobberen rond in het helderblauwe water met zicht op de meest paradijselijke palmstranden. We ontmoeten Nadir, een Italiaan die zo'n 15 jaar in Brazilië woont, 24 uur per dag rondloopt met een lach op zijn verweerde gezicht en hémels kan koken. Hij maakt ons pasta met Langoust zo uit de zee en Moqueca, een vissoep traditioneel uit Bahia. Hij serveert ons alles met een glimlach terwijl wij onze vingers bijna mee eten. En nee, hij hoeft geen geld want hier delen we alles en zeker lekker eten. Hij heeft een schattig klein huisje leegstaan en wij mogen daar wel slapen, en nee daar hoeven we echt niet voor te betalen. Er zijn zoveel fantastische mensen op deze wereld, die bereid zijn om zoveel te delen.

Na Morro de São Paulo vertrek ik alleen naar Itacaré, een surfer- en hippieplaatsje midden in de jungle en met veel mooie stranden en goeie golven. Ik wil surfen want de laatste keer is inmiddels 2 weken terug. Daar aangekomen ga ik er in mijn eentje op uit. Na de hele week met de groep gespendeerd te hebben heb ik even behoefte aan rust en lekker mijn boek lezen. Ik ontmoet Felipe, hij heeft een surfschool in Itacaré en hij is strandwacht. We raken aan de praat en ik mag hem wel, hij zegt tenminste niet na 3 zinnen hoe mooi hij me vindt. Dit is iets wat ik veel meemaak hier. Braziliaanse mannen zijn temperamentvol en zéér gepassioneerd. En voor hun ben ik exotisch: blond, lang en slank. En ik kom uit het rijke Nederland, wat ze zien als het paradijs. Aangezien ik gul ben met mijn glimlach en sociaal ben aangelegd, knoop ik al snel een praatje aan met iemand. Maar met de mannen hier is dat lastig. Vaak hoor ik al na drie zinnen 'you're so beautiful, I think I want to kiss you'. Nouuuuuuu nee, mijn hoofd staat momenteel nog niet zo naar romantiek met een andere Braziliaan (al moet ik zeggen dat er hier wel héle mooie mannen tussen zitten 😝). Ik wil gewoon een gezellig kletspraatje en wat meer over de plaatselijke cultuur te weten komen. Dit gaat vaak ook zo met gidsen en surfleraren. Ze rekenen normaal gesproken bijvoorbeeld 50 reais voor hun dienst. Maar voor mij is het gratis, een vriendendienst omdat ze me zo graag mogen. Waarom?? Ik zou natuurlijk misbruik kunnen maken van mijn voordelen hier en als het puntje bij paaltje komt kunnen zeggen 'neenee, ik mag niet zoenen want ik ben getrouwd'. Maar nee, zo zit ik niet in elkaar dus ik hou de boot een beetje af bij de Braziliaanse mannen. Felipe is anders, hij neemt me mee naar een waterval en naar een verstopt strand, en die avond neemt hij me mee naar een barbeque bij vrienden van hem thuis. De volgende dag gaan we surfen. Misschien wil hij uiteindelijk wel meer, maar hij is fatsoenlijk genoeg om zich niet op te dringen en we hebben het erg gezellig. Hij heeft over heel de wereld gereisd om te surfen, alle beste surfspots ter wereld. En nu helpt hij mij de golven door. We gaan naar de andere kant van de baai dus we gaan met de boot. Dit is de eerste keer voor mij dat ik in open zee surf, dus echt in het 'breaking point' van de golven. Spannend en supergaaf! Na 4 uur surfen gaan we terug en ik ben zo uitgeput dat ik voor het eten nog in slaap val 😴 In plaats van een dag of 3, spendeer ik uiteindelijk een volle week in Itacaré. Ik surf iedere dag, soms 2 sessies per dag. Ik heb de smaak te pakken..zon, regen, wind..iedere dag hobbel ik met mijn board onder mijn arm naar één van de vele paradijselijke stranden waar Itacaré rijk aan is. Het gevoel van surfen kan ik niet beschrijven. Naast de basistechniek van het opstaan is het echt de oceaan leren voelen. De kracht en het ritme van de golven en de stromingen. Het kiezen van de juiste plaats, in de juiste golf, en het perfecte moment om op te staan. Heb je niet dit juiste moment te pakken dan is de oceaan genadeloos, je wordt 100 keer over de kop geslagen en ondergespoeld. Maar het geeft een gigantische hoeveelheid adrenaline en euforie vrij, althans bij mij. Na het surfen ben ik moe, maar toch ook heel energiek en blij tegelijkertijd. Ik deel mijn dorm samen met Jeanne, een meid uit Florianapolis (het zuiden van Brazilië). ' S avonds gaan we samen een hapje eten en een Caipirinha drinken in het stadje waar altijd wel ergens een live optreden met Reggae-muziek te vinden is. Of Felipe komt me ophalen op de motor om wat te gaan doen, we lopen trails door de jungle en bezoeken verdergelegen stranden.

Al na deze weken weet ik het: Bahia heeft mijn hart gestolen. Het eten is heerlijk, de warmte voelt als een dekentje, de passie voor muziek en dans, de mensen leven het leven met veel passie en zijn gelukkig met weinig, er zijn zoveel palmbomen als grassprieten en de stranden zijn als uit een foldertje. Mensen leven hier van de zon en de zee, meer heb je niet nodig. Waarom zou je rijk willen zijn? Oké, zoals in veel steden zie ik in Salvador wel veel echte armoede. Daklozen, bedelaars, tippelaars, vaak drank- en drugs verslaafd. Ze worden vooral 's avonds laat zichtbaar, bedelend om geld, een sigaret of bier. Dit zijn de schaduwzijden van Bahia. Ik las een artikel in de Volkskrant die de cultuur van en het leven in Bahia perfect beschrijft, de mooie kanten en de schaduwzijden. Zo is het echt, alleen zo mooi kan ik helaas niet schrijven. Voor de geïnteresseerden hierbij de link, ik raad het je echt aan:
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/in-bahia-wordt-gezongen-getrommeld-en-gedronken ~b52c1d0b

Ik ga mijn reis vervogen naar Chapada Diamantina. Hiervoor reis ik met de bus naar Lençois, een reis van ongeveer 14 uren de binnenlanden in. Hierover in mijn volgende verslag meer. En o ja, wat betreft Mexico: ik krijg vragen van mensen of ik al in Mexico ben. Ehhhh nee, ik reis naar Mexico over land dus dat kan nog wel een poosje duren. Pak Google maps er even bij, ik zit nu in Itacaré in Brazilië. Als ik op het tempo blijf reizen waarop ik nu reis ben ik daar volgend jaar nog steeds niet 😅

Geschreven door Marjolein.op.pad