Zo... ik ben inmiddels weer al een maandje in Brazilië. Deze eerste maand staat voornamelijk in het teken van het bezoeken van vrienden. Ik heb het dan ook rustig aan gedaan; lekker de tijd genomen om te acclimatiseren, te socializen, te deprogrammeren van Nederland. En ik ben ook nog ziek geweest natuurlijk, zoals gewoonlijk. Mijn lichaam schrikt altijd een beetje van de lange vliegreis, het tijdverschil en andere (of geen) routines.

De eerste week was ik in de stad Rio de Janeiro zelf, het mooie gedeelte. Met de stranden Copacabana en Ipanema. Het is fijn om hier weer terug te zijn en mijn vrienden weer te zien. We zijn naar het strand geweest en hebben een mooie wandeltocht gedaan waar we spectaculaire foto's hebben gemaakt. En natuurlijk de voetbal... we zijn naar een groot plein gegaan met een groot scherm. Daarna zijn er overal feesten in de stad. Wij zijn naar een Bloco gegaan. Dat is een straatfeest, ze komen voornamelijk tijdens het wereldberoemde carnaval voor maar het hele jaar zijn er wel te vinden. Het is eigenlijk een soort fanfare, met trommels, saxofonen en nog veel meer instrumenten. Ze lopen continu, door allerlei straten en mensen dansen er achteraan. Heel leuk om mee te maken. Je ziet hier de Afrikaanse invloeden, de passie voor muziek, het ritmegevoel en de losse heupen van de Brazilianen duidelijk terug.

De tweede en derde week was ik voornamelijk op de universiteit van Rio te vinden en bij de familie van Angelo. Het was heel leuk om weer wat tijd met hun door te brengen. Brazilianen, en zeker de familie van Angelo, zijn zo enorm gastvrij en hebben zo'n groot hart. Ik word in de familie opgenomen als of ik hun eigen kind ben. In Brazilië woont de hele familie vaak in één huis, inclusief opa's/oma's, ooms/tantes. Het is maar goed dat ik niet langer dan een maand blijf want dan groei ik wel uit mijn kleren, zo word ik verwend.
De universiteit is mooi gelegen en er heerst en relaxte sfeer. Het is een complete campus, de studenten wonen allemaal in de dorms op de campus zelf. Overal is muziek te horen, er wordt muziek gemaakt, er worden kampvuren gemaakt en churrasco's (Braziliaanse bbq). De meeste studenten vinden het wel vermakelijk dat er een gringa (=buitenlandse) in hun midden is dus ik maak dan ook snel vrienden. En omdat ik hier vorig jaar ook een aantal weken heb doorgebracht ken ik er al best veel mensen.

De vierde week heb ik Búzios en Arraial do Cabo bezocht. Deze kustplaatsjes liggen in de staat Rio de Janeiro, ten noorden van de stad. Ik miste de zee en het buitenzijn. Het weer was niet fantastisch, het is winter hier. Maar ik heb me goed vermaakt. Het hostel was wel fantastisch! Direct aan de zee gelegen werd ik iedere ochtend gewekt door het geluid van de zee. Ik werd uitgenodigd om te gaan laser-zeilen, wat een nieuwe ervarig voor me was. Het is een heel klein zeilbootje. Je zit op de rand en je kunt in principe alles alleen doen door middel van balanceren met je lichaamsgewicht, het sturen van de zeilen en de richting bepalen. Wij deden het met z'n 2en omdat ik het nog moest leren. We zijn 1 keer omgekapt omdat we een grote golf op de zijkant kregen. En je moet heel goed oppassen dat je de mast niet tegen je hoofd krijgt als je omdraait. Dan moet je je hoofd dus tussen je benen steken.
De volgende dag heb ik mijn eerste echte surfles gehad en ik heb een paar keer een hele golf uitgereden (na heel veel vallen en gespoeld worden in de golf) 😀🌊🏄 Het opstaan en balans vinden is heel moeilijk, we hadden ook hele grote golven en de zee was behoorlijk onstuimig. Maar het ging heel goed. Ik wil heel graag goed leren surfen dus dit is iets waar ik veel in wil investeren. Eerst wat lessen nemen voor een goede basistechniek en dan oefenen, héél veel oefenen. Gelukkig heb ik daar nu ook heel veel tijd voor en zijn de Baziliaanse stranden niet echt heel vervelend om wat tijd door te brengen. En meestal is het zo bij mij dat als ik ergens voor wil gaan, ik er heel vastberaden mijn tanden in zet. Dus ook bij surfen, al is het soms heel eng en moeilijk.

Arraial do Cabo staat vooral bekend om mooie stranden met helder water. Dat klopt ook wel, maar naar mijn smaak is het er veel te toeristisch. Omdat ik er maar 1 volle dag te spenderen heb boekte ik een boottour, waar ik eigenlijk al een hekel aan heb omdat het natuurlijk übertoeristisch is. Zo zit ik een halve dag opgescheept op een veel te kleine boot met veel te veel en veel te dikke Brazilianen, die veel te veel foto's maken met hun selfiesticks en ook nog eens veel te veel herrie maken. Dus ik kan niet echt een eerlijk oordeel geven over Arraial. Het hostel was wel fijn, heerlijk vers fruit en verse sap als ontbijt en een churrasco in de avond met leuke mensen.

Mijn Portugees is inmiddels al stukken verbeterd. Ik ben nu echt in staat om zinnen te formuleren en oppervlakkige gesprekken te voeren. Ik moet ook wel want bijna niemand spreekt hier ook maar 1 woord Engels.

Eigenaardigheden van Carioca's (inwoners van Rio de Janeiro)

Wist je dat:

• een pizza hier gegeten wordt met minimaal 5 cm saus er bovenop, ketchup, mayo, mosterd, bbq saus e.d. Onder heel die laag zit ergens nog een stukje zompige pizza;
• ze graag alles met smeerkaas eten, zo ook de pizza;
• als je op autorijweg de zogenaamde 'apocalypse-announcers' tegenkomt weet je dat het hommeles is op de weg. Ze proberen namelijk allemaal etenswaren als popcorn (pipoca), chips, snoep en drinken te verkopen aan de mensen in stilstaande auto's. De verkopers zijn meestal hele arme mensen;
• ze alle mogelijke soorten koolhydraten (lees: rijst, pasta, aardappelen en zelfs chips) op een bord gooien, zwarte bonen in een donkere saus erover, wat vlees of vis (meestal gefrituurd) erbij en dat opeten. Het ziet eruit als een onsmakelijke brij maar ach... voedsel is voedsel ☺ De eetgewoontes van Brazilianen zijn naar mijn mening toch behoorlijk ongezond, veel, vet, gefrituurd, zout en énorm veel suiker. Dat is dan ook terug te zien in de omvang van veel Brazilianen. Brazilië staat wereldwijd bekent om de mooie mensen en vooral bij vrouwen de mooie billen. Ik zal dat niet ontkennen, maar...naarmate ze ouder worden rijzen de billen vaak de pan uit en kan ik het niet meer echt mooi noemen;
• de Braziliaanse dames niet bang zijn om hun (soms veel te volle) rondingen te showen. De Braziliaanse bikini is echt heel klein, zeker het broekje. En deze wordt op het strand gedragen door jong, oud, dik en dun. Lig je daar heerlijk op je handoekje naar de horizon te turen komen er billen langsgehobbeld waar de mijne 25 keer inpassen;
• de lokale overheden er alles, maar dan ook alles aan doen om zo veel mogelijk geld te trekken van de staat, federale en nationale overheid en het vervolgens totaal niet nuttig gebruiken. Zo is er een weg aangelegd met om de 25 meter een lantaarnpaal, van de 100en lantaarnpalen die geplaatst zijn functioneren er misschien 15 omdat ze overbodig zijn en omdat ze te lamlendig zijn om de defecte lampjes te vervangen;
• jong en oud dragen Havaiana's (de beroemde teenslippers) en ze zijn echt óveral geaccepteerd. Of je nou naar het strand gaat of naar een feestje of uit eten in een fancy restaurant, het kan gewoon. Veel mensen hebben dan ook een collectie. Dus ga je naar een feestje en trek je die fancy witte top aan, dan combineer je die met je witte Havaiana's. Ik klapper dus ook gewoon vrolijk hele dagen rond op mijn Havaiana's;
• Brazilianen en voetbal een luidruchtige combinatie is. Ze schreeuwen (eerder krijsen), zingen, ze stampen met hun Havaiana's en schudden met hun billen als er gescoord wordt. Het is vermakelijk. Ik maak in totaal de 4 wedstrijden mee van Brazilië in de wereldcup. Alle wedstrijden in verschillende settings maar ze zijn allemaal even luidruchtig. Of je nou op een plein staat met duizenden mensen of met de hele familie Pacheco op de bank, de decibellen die geproduceerd worden liggen ongeveer gelijk. Brazilianen zijn behoorijk temperamentvol en emotioneel, zeker als het om voetbal gaat. Overigens vinden ze zelf het aanstellerige gedrag van Neymar ook wel vermakelijk want er gaan overal spottende filmpjes in de rondte van Neymar rollend over de wereld en Neymar liggend en huilend op straat;
• ze hier ook gewoon snert eten, echt waar! Het is hier natuurlijk winter dus ik zat gisteravond aan een heerlijk kommetje snert met Linguiça (worst).

Het publieke ziekenhuis
Zoals gewoonlijk begint mijn trip met ziek zijn. Het begon met een keelontsteking, gevolgd door een blaasontsteking. Na 2 weken nog steeds met die vervelende ontsteking rond te lopen besloten we dat het toch tijd is voor een antibioticakuurtje. Maar...dat is hier niet zo gemakkelijk als in NL. Je kunt niet even de huisarts bellen voor het maken van een afspraak, langskomen voor een onderzoekje en 15 minuten later met een kuurtje naar buiten lopen. Nee mijn kennismaking met het Braziliaanse zorgstelsel geeft mij het inzicht hoe verschrikkelijk goed wij het in NL hebben.
Met de hele familie vertrekken we 's ochtends. We gaan naar een ziekenhuis in een naastgelegen stad want dit is het beste ziekenhuis in de regio. Ik vraag me af hoe die andere ziekenhuizen dan wel niet zijn. Je komt binnen in een grote wachtruimte. Bij de eerste balie krijg je een polsbandje en een algemene check van de hartslag en bloeddruk wat op een papiertje gekrabbeld wordt dat je meekrijgt. Vervolgens moet je wachten op je beurt om een categorie van spoed toegewezen te krijgen. Je hebt 4 categoriën, categorie 1 is een rood polsbandje en is spoedeisende hulp (hartaanval oid) en categorie 4 is geen spoed en een blauw polsbandje. Ik krijg een categorie 3 groen polsbandje toegewezen. Hierna mag je samen met ruim honderd andere mensen plaatsnemen in een wachtruimte om te wachten op je beurt want er zijn maar 2 dokters. Echt....als je nog niet ziek bent wordt je het daar wel. En wat je allemaal ziet is om te huilen. Moeders met hele zieke baby's, hele oude mensen die helemaal uitgemergeld zijn en bijna niks meer kunnen, mensen die half leveloos tegen de muur hangen, mensen die jammeren, kreunen en huilen. Allemaal mensen die uuuuuuurenlang moeten wachten op hun beurt. Als ze überhaupt aan de beurt komen. In de wc's ligt plas en kots op de grond. Iedere keer wordt er een naam omgeroepen via een luidspreker en die persoon mag dan komen. Het is echt dramatisch en ik krijg er een heel akelig gevoel bij. Zit ik daar met mijn blaasontsteking, er zijn mensen die veel harder hulp nodig hebben dan ik. Na iets van 3,5 uur wachten geven we het op want er zijn nog ruim 30 wachtenden voor mij, Angelo's moeder wil de volgende dag terugkomen om het nog een keer te proberen. De volgende dag zeg ik dat ik niet meer terug wil naar die plaats. Ik hoop dat mijn lichaam sterk genoeg is om de blaasontsteking zelf op te lossen.

Vervolg: de komende 2 weken ga ik met Angelo op pad. We gaan met een tentje wilde stranden zoeken om daar wild te kamperen. Mag natuurlijk eigenlijk niet maar ach, als je 4 uur door de jungle moet lopen om een strand te bereiken verwacht ik daar niet al te veel politie. Surfboard mee, en koken doen we op een kampvuur. Daarna gaan we naar São Paulo waar we afscheid nemen. De 29e heb ik een vlucht naar Salvador. Een stad in de staat Bahia, richting het noorden.

Ps: ik schrijf voornamelijk in hobbelende bussen met het scherm van mijn tablet als toetsenbord. Geen commentaar op de type- en spelfouten van de taalfetishisten onder ons a.u.b.

Geschreven door Marjolein.op.pad