"Died 3 times and went straight to heaven". Zo kan ik de dag vandaag best beschrijven 😆

De wekker loopt af om 7u, vroeg om van start te gaan met één van de zwaarst wandelingen, de Caminho do Pinaculo e Folhadal van 18km.

We passeren om 8u nog Bar Africano waar we snel nog een espresso halen. Rond 8u45 arriveren we op de parking waar de trail start, net om het hoekje van de souvenirshop.

Na de eerste kilometer stappen, zie je rechts naast de levada een tunnel. Deze moet je door om de juiste trail te volgen! Na de eerste tunnel volgt vrij snel een tweede. Beiden zijn pikdonker en bijna 1km lang , maar wel hoog genoeg zonder dat je je moet bukken.

Na de 2e tunnel volgen we het paadje naar de eerste waterval. Omdat het geen officieel pad is, moeten we klauteren naast een smalle levada met natte glibberige keien. Het ommetje neemt dus wel wat tijd... maar oh zo mooi! 🥰 We besluiten de drone eens boven te halen om zo wat beelden te maken.

Daarna gaan we weer naar beneden richting de trail. We zijn met dit ommetje toch wel een uur kwijt, maar het was zeker de moeite 👌

We volgen een tijdje de levada met rechts van ons de vallei. Veel zien we nog niet omdat de ochtendmist nog tussen de bergen hangt. Er is niemand maar dan ook niemand die we hier tegenkomen 😍 Zalig!

Op een gegeven moment switcht de levada naar bospaadjes en slingeren we tussen de bomen en varens onze weg verder.
Bij een splitsing met links heel hoge trappen (en geen markering) wordt het tijd om te klimmen én hoe?! 🙈 De eerste 150 treden deden pijn, maar de volgende 150 brandden! Bijna op handen en voeten... onze knieën hebben het geweten, en mijn bovenbenen ook! 🥵

Mijn smartwatch ging van 85 hartslag naar 140 in amper 10 seconden 😂😂
But we made it! We staan na deze helse klim helemaal boven op de bergkam, met ons hoofd bijna boven de wolken. Wauw! De klim naar den hemel en niemand hier, buiten wij twee 😍
De drone wordt weer bovengehaald en we filmen en maken plaatjes vanuit de lucht. Daarna is het tijd voor onze lunch - een reep en een banaan - het is net middag geworden 😋

We zetten verder, en quasi vanaf wanneer we de bergkam weer af gaan, gaat het wéér omhoog. En omhoog. En omhoog 🙄

Sterven, dat is het enige waar we aan dachten 🙈😂😂 Waarom moesten en zouden we deze trail ook alweer doen?? 😜

Elke vezel in mijn lijf heeft het gevoeld, gelijk nen diesel die af en toe sputtert dat de naftbak leeg is. Godv... 😂😂😂
Veel gevloekt, maar gelukkig ook wel wat afgelachen. En als ik stress heb, begin ik ook te zingen (wat niemand wil horen btw 😄) maar het dient uitstekend ter afleiding. Het zinnetje "we zijn er bijna, mop" - ben ik ook goed in 😂😂😂👌

Na 12km (vooral stijgen dan) zien we op de kaart een puntje dat we passeren "Bica Di Cana". En er staat ook een toiletsign, picknicktafel, en een verrekijker bij. Waarom weet ik niet (don't ask 🙄) maar ons mistige hoofd had gedacht "daar waar ne wc is, is ook iemand die er ne goeie frisse cola verkoopt". Maar dat punt met die WC en cola is wel 1km heen en terug, staat op het bord. Dus effe van de trail af en er weer op. Ives heel overtuigd: we doen da! Ik wil ne cola! 😜

Daar waar we eigenlijk zoals in de Sahara snakten naar water en ons lieten verleiden door ne fata morgana... that's what happened.
0,5km van de trail af, "das niks - zou je zeggen".
Mannekes 😑 dat was dus 0,5km wéér klimmen. Maar hey: ALLES VOOR DIE COLA! 😆🙈

We komen hijgend, puffend, en halfdood boven aan de rijweg. Niks te zien. Echt niks.
We kijken op de kaart: "ah toiletten, 200m rechts naast de baan". Der hangt zo'n dikke mist dat we het amper zien. We sloffen tot daar en zien een oud groot gebouw, met effectief: propere toiletten. Waar is da winkeltje nu met die cola? We zijn helemaal rond da gebouw gestapt terwijl 6 gepensioneerden ons aankeken vanachter hun picknicktafel, alsof we van een andere planeet kwamen 😆😂😂.

Eén van de portugese vrouwen wees al naar ons "daar, daar is het toilet"! Nee madam, ik zoek de cola!🤦‍♀️😂

Het begint door te sijpelen... gene cola. We zullen het met ons bus water moeten doen 🙄
Met andere woorden: terug naar de trail (gelukkig 0,5km bergaf) en daarna nog 8km tot aan de auto... Hallo kroket!
Eén van de portugese vrouwen loopt ons nog net toe wanneer we aanstalten maken om weer terug te keren. Ze heeft 2 witte bekertjes vast: zelfgemaakte Poncha (witte rum, honing en vers appelsiencitroensap 😝🔥).

Ok, t is gene Cola, maar het was wel heeeeel lief en we zijn tipsy verder vertrokken voor de volgende kilometers 😂

De laatste kilometer moeten we 3 watervallen passeren (eronderdoor). Het is koud nu, omdat dit stuk vandaag volledig in de dichte mist hangt. We kunnen ons voorstellen dat als de zon schijnt dit heerlijk verkoelend is om eronder te lopen. Maar nu dus niet 🙄 het is er teveel aan.

Mijn schoenen zijn waterdicht... maar niet ZO waterdicht 🙈 met als gevolg dat ik de laatste 5km met natte schoenen en sokken moet stappen 💩

Het allerlaatste stuk van de trail is volledig dalen via trappen (eindelijk!!) - en dan arriveren we op de rijweg. Om er een lus van te maken, moeten we dus nu nog 3,8km stappen via de rijbaan. Gelukkig in dalende lijn, maar met natte sokken denken mijn tenen daar toch nét iets anders over 🙈

We hebben pijn, pijn in de knieën, onderrug, tenen...

WA
WAS
DA??

Zo blij dat we onze auto zien staan. Niet normaal 😂😂😂 Ge kunt me bij elkaar vegen. Alleen nog eten. En slapen.

En dat doen we bij restaurant As Fontes de Horacio.
Ives bestelt een steak en ik de zwaardvis met banaan. Smaakt alsof ik in 10 dagen niet gegeten heb 😄

Morgen doen we niks.

Nee, echt.

Niks 😆

Slaaplekker,
Ellen

Geschreven door Knipellen