Om half 10 zitten we vertrekkensklaar. Ives voelt zich weer helemaal toppie en heeft geen last meer van zijn maag 🙏😁

De laatste dag hier in het Noorden, en hoewel mijnheer de weerapp gisteren zei dat het vandaag droog zou blijven, is niets minder waar 🙄 het giét 🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧

Ives zeurt al sinds we hier in het Noorden zitten dat hij het weer meer dan beu is 😄 en ja, ik heb ook liever de zon... maar de jungle zou nooit zo mooi groen zijn zonder regen 😉🤷‍♀️

Vandaag hiken we de Caldeirao Verde, 6.5 km heen en dezelfde weg weer terug.
De parking is betalend omdat deze waterval in een natuurpark gelegen is. 1 euro voor een uur, of 3 euro voor de ganse dag.

We wachten nog een halfuurtje in de auto, in de hoop dat de regen een béétje mindert. Aan dit watervolume zijn we doorweekt nog voor we in het bos staan 😆👎 Gelukkig verandert het weer hier letterlijk elk halfuur, en kunnen we van start gaan.

Aan het begin van de wandeling staat een gezellig peperkoeken huizeke waar je een koffie kan kopen, wat we ook doen 😊 We zien de meest heerlijke taarten in de vitrine staan, en spreken af onszelf straks te trakteren als we terug zijn!

Weg zijn wij! Drits drats flatsch! 🥾🥾💦 De hele weg is een ware modderpoel, maar eens je een kwartier aan het stappen bent merk je er niets meer van. De omgeving is prachtig, en de kronkelwegen naast de levada en de afgrond is gewéldig! Je zou denken dat het op de duur allemaal hetzelfde is, maar toch kan het ons nog altijd bekoren en is niet elke levadawandeling dezelfde 😊

Je kijkt uiteraard altijd uit naar de "beloning" en dat is in dit geval de waterval op het einde (of af en toe enkele langsheen de wandeling).
Hoewel de parking goed vol stond met zo'n 20-tal auto's hebben we niemand gezien onderweg.
Pas op het einde van de hike kwamen we sporadisch iemand tegen die op terugweg was.

De waterval is supermooi en we houden hier ook even halt, eten een reep en sloeberen van onze fles water 😉
Er komen nog 2 koppels toe zo'n 15 minuten na ons, en dan besluiten we verder te gaan.
We zien dat er nog een stukje aan te breien is aan deze wandeling: "Do Inferno" - extra 2.2 km.

Aangezien we nog genoeg energie hebben wandelen we een heel eind langs de levada tot aan de volgende waterval. Ook weer mooi, en niemand te bespeuren. We merken nadien ook dat de meesten aan de splitsing gewoon teruggaan naar hun auto ipv de extra er aan toe te voegen 🙃

De terugtocht gaat in een spurttempo. Mijn taart wacht in het koffiehuisje 😂 Motivation is key! 💪👍
We hangen echt helemaal onder het slijk, en wanneer we nog op een halfuur stappen van het koffiehuisje zijn is het op dat moment 15u.
Om de hoek zien we nieuwe mensen die nog aan deze hike beginnen. En hoe! 🙈🙊

Witte jeans, witte sneakers, in de slijk ... ongelooflijk! Het lijkt wel of ze hier een busje franse toeristen hebben losgelaten die denken dat ze in de jungle naar "La terrasse à la cascade" wandelen 😂😂 Hoe bedenken ze het? En terwijl we zelf uren naar't zweet stinken ruik ik bij hun vooral zeep en parfum 😆

Enfin, "je veux mon tourte!" 😉🍰 Tempo please!
Om 15u30 zie ik het huisje blinken in de zon en zetten we ons neer op één van de buitenbankjes. Ives kiest voor de koekjestaart en ik voor de pastel de nata, mmmmm... ongelofelijk hoe goe da smaakt na een inspanning 😂😋

Het is weer de omgekeerde wereld... eerst taart, dan lunch 🤭😂. We zien de zon aan de kust volop schijnen, dus rijden we die richting uit. Porto da Cruz wordt opnieuw onze keuze om een hapje te gaan eten.

Bij Hotel Costa Linda bestellen we beiden de typische portugese Espada (zwaardvis). De mijne is klaargemaakt met banaan -> verrukkelijk trouwens!! 🤤
En die van Ives is vergelijkbaar met kibbeling met een ajuinsalsa en gekookte aardappels.

Het is nu bijna 18u en we zien zwarte wolken op ons af komen. Het ziet er duidelijk naar uit dat we moeten opkrassen of terecht komen in een stortbui. Ives overvalt me met de vraag of we toch niet nog een hike doen? De Ponto de Sao Lourenço?

🤔

Het lijkt er in de verte wel droog te zijn, met mooie blauwe lucht... dus we wagen het erop!
Na amper 20 minuten rijden komen we aan en zien we zo goed als iedereen weg rijden. We hopen een sunset mee te pikken, maar dat hangt van de wolken af. In ieder geval is het hier waanzinnig mooi!! 😍

Weer een heel ander gegeven dan die groene jungle-achtige omgeving! Ruige geel-oranje kliffen, diepe afgronden, diepblauw water, rood zand en een landschap zoals de maan 😊
Aan de start van de hike staat een ijskar, en dat laat Ives niet aan zich voorbijgaan 🤭

In ongeveer 3,5 kilometer loop je via Ponta de Sao Lourenço naar het eindpunt van de route: Ponta do Furado. Hier stopt het schiereiland en kan je niet meer verder. Het zonnetje schijnt volop en we genieten, wat een wandeling! We schieten weer heel wat plaatjes en zien in de verte toch wat dreigende donkere wolken afkomen. Het zal toch geen pretje zijn om hier in volle regen overvallen te worden. De wind hier is stevig, zo stevig dat je je soms echt moet vasthouden aan de relingen (als die er al zijn).

We besluiten dan ook nog nét voor de zon onder gaat achter de berg, om te keren voor de terugtocht. Ik denk niet dat we iets gemist hebben 😉 De laatste kilometer terug heeft het wat gezeverd, maar de grote buien zijn gelukkig uitgebleven.

Dood, doodmoe maar oh zo voldaan plof ik mij neer in de auto. Het is écht genoeg geweest vandaag! De smartwatch geeft 31.000 stappen aan, wat bijna zoveel betekent als 22km in de benen 🤪💪

Om 21u arriveren we weer in Sao Jorge en nemen we nog snel een douche vooraleer in bed te duiken. Het reisverslag moet wachten... kaputt 😉

Tot morgen voor een nieuw avontuur!

Slaaplekker,
Ellen & Ives

Geschreven door Knipellen