Een kort ritje, dus misschien vandaag eerst een stukje doorrijden en Mono Lake en misschien Bodie doen. O ja, in Bishop zit blijkbaar een hele fijne bakker met Nederlandse roots.

Geen haast vanmorgen om 2 redenen. De afstand zonder stops naar ons volgende hotel is slechts 141 km én we wilden terug naar het restaurantje van gisteren voor het ontbijt en die openen pas om 09.00 uur. Ik ben gewend dat als ik ‘s morgens buiten kijk, bij de motels een groot deel van de auto’s al weg is. Nou, hier niet, praktisch alles staat er nog. Iedereen heeft vandaag de tijd blijkbaar 😆 Iets na negenen zitten we aan tafel en dezelfde vriendelijke dame van gisteren heeft in no time de gevraagde juice op tafel staan. Ik heb mazzel, er staat egg benedict op de kaart. Nee, geen potatoes, dank u, en nee, ook geen hashbrowns nee 😆 Manlief neemt de omelet van het huis maar dan zonder kaas en zonder avocado. Lastige gevallen zijn wij toch 😆 Hot chocolate erbij en we hebben een heerlijk ontbijt, dat was al weer even geleden! Alleen het nut van de schijven sinaasappels ontgaat ons. Voor de mooi zeker? 🤔

Terug naar het motel, de boel bij elkaar zoeken, ik ruim de auto nog een beetje op (het wordt na dik 3 weken toch rommelig) en dan gaan we weer op pad. Zodra we Lone Pine uit zij, zien we weer bergen overal waar we kijken. Links van ons de Sierra Nevada, die zien er best dramatisch uit, zeker als de zon er tegen schijnt. We passeren een klein plaatsje, Independence. Een gehucht met kleine huisjes, zeer weinig commerciële zaken, maar wel een gigantisch groot courthouse. Het valt een beetje uit de toon 😄 Na nog wat kleine dorpjes te zijn gepasseerd rijden we Bishop in. We willen even stoppen bij bakkerij Erick Schat, een begrip blijkbaar en een van oorsprong Nederlandse familie die in 1950 is geëmigreerd.

Ik krijg vanop afstand de bakkerij in het oog, maar zie gelijktijdig aan mijn rechterhand een groot aantal oldtimers. Een show! Wat leuk, we vallen met onze neus in de boter. Auto geparkeerd en we doen een rondje over het terrein. Prachtige auto’s en een hoop trotse bezitters. Erg leuk om te zien. Daarna steken we over naar de bakkerij. Wow, hier is het druk! Het is dringen binnen tussen de rekken vol met heerlijke broden (het ruikt er ook erg lekker!) en alle andere lekkernijen. We kopen een paar lekkere koffiebroodjes, 2 kokosmacronen en 2 met custard gevulde broodjes, een soort berlinerbollen. Dat wordt onze lunch 😁 Dus terug naar de auto en op zoek naar een rest area waar we even kunnen zitten. Ze zijn dun gezaaid in Californië, de rest areas, we moeten Mammoth Lakes voorbij om er eentje te vinden. Maar dan zitten we ook heerlijk midden in het bos. Er vallen hier giga grote dennenappels! Het custardbroodje smaakt prima, colaatje erbij en een plaspauze en we zijn klaar om door te rijden naar Mono Lake.

Mono Lake is een zoutmeer en staat bekend om de grillig gevormde zoutpilaren nabij de zuidwestelijke oever. Het zoutgehalte is met 7,5% ruim tweemaal zo hoog als zeewater (3,5%). We zetten de auto op het parkeerterrein en volgen het looppad naar de oever. Het is een heel speciaal gezicht die zoutpilaren, ook wel tufa’s genoemd. Erg fotogeniek ook 😃 We maken een mooi wandelrondje en ik ben blij dat we deze stop hebben ingelast, het is de moeite. Terug in de auto kijk ik even met de navi hoe lang we erover doen om naar het hotel te rijden. Een half uur en dat is een half uur te weinig, dan zijn we te vroeg om in te checken. Ik heb echter geen zin meer in Bodie en daarom besluiten we met een omweg terug te rijden naar Mammoth Lakes. We volgen de 120 die ons naar Mono Lake bracht vanaf route 395, oostwaarts richting Benton Hot Springs. Een mooie weg door bossen, berg en dal. Maar hult en bult, man man, het lijkt wel of we in de achtbaan zitten, we gaan nog net niet over de kop 😆😆. Het levert wel de nodige hilariteit in de auto 😂 Vlak voor Benton Hot Springs slaan we rechtsaf, de Benton Crossing Road in. Ons Miep zegt: volg deze weg voor 31 mijl. Ik zeg: ik hoop niet dat de weg 31 mijl lang zo slecht is. Kabonk, kabonk, vierkante wielen, sjonge jonge. Naden overdwars dichtgegoten met pek en niet afgevlakt, niet bepaald comfortabel. Gelukkig duurt het maar een 10 mijl en daarna wordt het wegdek beter. We rijden wel echt in het achterland, het is hier mooi maar er is echt niks te zien.

Maar al snel zitten we aan de oprit naar de 395 en rijden we even later Mammoth Lakes in. We rijden naar ons hotel, checken in, parkeren het bakbeest in de parkeergarage (niet altijd simpel) en nemen de lift naar de 6e verdieping. We hebben hier een mooie studio (hebben we niet nodig natuurlijk), met een balkonnetje en uitzicht op een soort van Oostenrijks landschap 😄 Het is dan ook een echt ski-oord hier met chalets en al.

Manlief neemt wat relaxtijd 😁 en ik zit met m’n e-reader lekker een poos op het balkon. Maar we zitten hoog, meer dan 7000 ft, dus het wordt al rap frisser. Als we later naar het restaurant lopen, moet sinds lang de fleece weer aan, brrr 14 graden 🥶 We eten bij een Italiaans restaurant, Vulcania, waar het gezellig luid en druk is. Manlief besteld saltimbocca en ik de cheese ravioli. Die komt als eerste op tafel en ik heb m’n bord al leeg als manlief z’n gerecht wordt geserveerd. Schijnt hier gewoonte te zijn, wat klaar is komt op tafel, maar het is niet helemaal ons ding. Het smaakt niettemin prima, zo ook de tiramisu.

Het nadeel van dit hotel is dat het tegen een helling is gebouwd. We zijn dus 75 traptreden naar beneden gegaan naar The Village waar het restaurant is, maar na afloop moet je ook weer omhoog. Niet leuk, zeker niet op deze hoogte. Maar …. spoiler alert ‼️ …… we hebben het gehaald! 😂 Het was een leuke en interessante dag!


Weer: vanmorgen 22 graden, 30 graden in Bishop, 27 graden bij het Mono Lake en 22 graden in Mammoth Lakes. Nu om 23.00 uur, 11 graden!

Hotel: The Westin Monache Mammoth Lakes

Geschreven door Jacquelinereist