Vertrek via de Sitgreaves Pass richting Kingman voor route 66, Locomotive Park, de snelweg af richting Seligman voor ezeltjes, oude benzinestations , diners en cadillacs. En met een beetje geluk misschien een Corvette 😆

Niet mijn beste nacht. Ondanks het nieuwe hotel hebben ze hier geen inbouwairco maar hangt er een unit binnen onder het raam, je kan er ook mee verwarmen. Idem in het vorige hotel, maar daar koelde het ‘s nachts goed af. Hier was het om middernacht nog 27 graden. Het ding maakte echter zo’n ongelofelijke klereherrie, dat we al hadden besloten ‘m uit te laten. Voor het slapen gaan even een half uurtje goed doorgekoeld en dat moest goed zijn. Tsja, toen werd ik om 04.00 uur natuurlijk wakker omdat ik het bloedheet had. Maar ja, wilde manlief niet storen, dus toch weer proberen te slapen wat dan natuurlijk niet meer lukt. Blij toen het ochtend was 😏

Ook hier is het ontbijt inbegrepen. Gelukkig hadden ze hier wel toast, dus vanmorgen geen havermout voor mij maar een sneetje toast en wat scrambled egg. Ik betwijfel wel of het van echte eieren was gemaakt, ik denk eerder van de poederversie. Maar ach, lekker warm dus we zeuren niet. Een lekkere warme cinnamonroll erbij, koffie en een orangejuice en we are good to go. Eerst tanken. Waar in Californië er voor $ 113,00 in de tank ging, hoefden we hier in Arizona voor ongeveer dezelfde gallons slechts $ 67,00 af te rekenen. Daarna nog even gestoeid met de geldautomaat om geld op te nemen. Je moet wel 10 handelingen verrichten voor dat ding eindelijk biljetten uitspuugt 😆

Maar dan zijn we eindelijk onderweg, we komen heel veel RV’s (motorhomes) en auto’s met boottrailers tegen. Die gaan waarschijnlijk het weekend doorbrengen aan Havasu Lake. Het zou de komende dagen nog een paar graden warmer worden. Wij verlaten Lake Havasu City via route 95 door de Mohave Mountains, dan een klein stukje de Interstate 40 om bij Topock al weer af te slaan en dan zitten we op Route 66!

Dit deel van Route 66 loopt via de Sitgraves pass, een 1113 meter hoge bergpas en dwars door Oatman. Oatman startte zijn bestaan als een tentenkamp toen twee prospectors in 1915 er goud voor een waarde van 10 miljoen dollar vonden. Het plaatsje was toen al bewoond en zijn bevolking groeide in minder dan een jaar uit tot 3 500 inwoners. In 1924 stopte de belangrijkste werkgever, United Eastern Mines, zijn activiteiten in Oatman. De federale regering sloot alle resterende activiteit in 1941 omdat men tijdens deze oorlogsperiode werkkrachten nodig had om andere metalen dan goud te delven. Oatman overleefde dankzij de reizigers tussen Needles en Kingman die zich via de Route 66 verplaatsten. Tegen 1960 was Oatman nagenoeg verlaten omdat de Interstate 40 werd aangelegd. Oatman herleefde in de recente jaren door de wereldwijde interesse in Route 66 en de explosieve groei van de nabijgelegen gokstad Laughlin, die bezoeken aan Oatman promoot. Wilde burro's (kleine ezels) loopen er vrij door de straten van Oatman. Ze stammen af van de pakezels die door de prospectors werden gebruikt en ze zijn beschermd door de federale regering.

Het is druk in Oatman. Het is ook erg jammer dat er in de straat voor de panden mag worden geparkeerd, hierdoor is het haast onmogelijk leuke foto’s te maken. Maar, het is leuk om te zien. We vervolgen onze route en dalen weer naar normaal level en rijden door Kingman om weer verder te rijden via Route 66. Er rijden hier kilometers lange treinen, vandaag zien we er 1 met 3 locomotieven ervoor. Het landschap is divers, dan weer zeer heuvelachtig met groene begroeiing en dan weer redelijk vlak, droog en uitgestrekt. Maar altijd met bergen op de achtergrond. Ook vandaag verbazen we ons erover dat her en der in the middle of nowhere er een huis/hut/RV staat waar iemand woont. Soms kilometers van de doorgaande weg en alleen te bereieken via een onverhard pad. Vreemd is ook dat het vaak maar 1 huis(je) is, maar er soms wel 7 of 8 auto’s staan. Ik denk dat als ie het niet meer doet ze de auto laten staan, een andere kopen en die er gewoon naast parkeren 😂

We komen langs Hackberry, veel over gehoord/gelezen in reisblogs, maar ik vind het nogal tegenvallen. Een hoop oude meuk bijeen verzameld 😆 De nodige mijlen verder ziet Seligman er leuker uit, hoewel ook zeer toeristisch. We hebben geen zin meer om te stoppen, dus manlief rijdt zeer traag en de fotografe van dienst 😄 neemt vanuit de auto de nodige foto’s.

Wat ons vandaag trouwens tegen valt, is dat we vandaag niet 1 rest area hebben gezien. Nergens een gezellig plekje om te stoppen, de koelbox uit de auto te halen en even rustig een broodje te eten. Dus als manlief bij een lodge cq. restaurant stopt voor een plaspauze, maak ik al staande naast de achterbank 2 broodjes klaar die we in de auto opeten. Hier liggen nog mogelijkheden Arizona!

Om 16.00 uur komen we aan bij ons hotel voor vannacht. Het was weer een mooie, interessante en afwisselende route, maar nu even relaxen.

Ik had voor deze plaats al wat huiswerk verricht en een paar restaurants genoteerd. Omdat het natuurlijk vrijdagavond is, leek het me verstandig om een tafel te reserveren en dat heb ik dus gisteren al gedaan. We lopen al iets eerder het hotel uit, om even een kleine ronde te doen door het stadje. Eindelijk voor ons gevoel een echt provinciestadje, met park en centraal gelegen stadhuis en gezellige winkelstraten met plenty horecagelegenheden en alles keurig onderhouden. Het is er dan ook gezellig druk en bij sommige restaurants staan mensen buiten op een vrije tafel te wachten. Wij eten bij Murphy’s, een nogal klassieke gelegenheid met veel hout en waar we een gezellig plekje krijgen in een booth. Ook al zoiets echt Amerikaans 😃 Manlief gaat vanavond voor de sirloinsteak van 10 oz., waarvan ie ongeveer de helft op krijgt en datzelfde geldt voor mij en mijn bord papardelle stroganoff. We sluiten af met een crème brulee (om de gaatjes te vullen). We wandelen op het gemak terug naar het hotel, de temperatuur is inmiddels gezakt naar 14 graden. Nogal een verschil met gisteren.


Weer: begonnen met 28 graden, hier 24 graden en inmiddels (21.15 uur) al afgekoeld naar 14 graden, zonnig met prachtige wolken.

Hotel: Hilton Garden Inn Prescott Downtown

Geschreven door Jacquelinereist