Een korte route vandaag als we via route 89 rijden. Maar misschien nemen we de toeristische route 143 langs Panguitch Lake. De must see stop van vandaag is Canyon Overlook Trail, een relatief gemakkelijke wandeling, ca. 1,6 km, met een geweldig uitzicht (parkeren juist voor de tunnel).

Ook vandaag doen we het rustig aan. Een boterhammetje met aardbeien en een gedeelde koffiekoek, koffie uit een Keurig machine die redelijk goed smaakt en we kunnen er weer een paar uur tegen. Na het videobelletje met het thuisfront moeten we dan toch vertrekken, om 11.00 moeten we uit het huisje zijn. Dit was een fantastisch fijne stop. Werkelijk een fijne cottage, goed verzorgd en met aandacht voor belangrijke praktische zaken zoals een antislipmat voor de douche (in het bad) alsook een handgreep. Het zijn dat soort kleine details die een verblijf AF maken 😃👍

We vetrekken in dezelfde richting als gisteren maar slaan niet af naar Bryce NP. Een aantal km’s voorbij Bryce rijden we volgens de bordjes door Red Canyon. Hoe zouden ze toch op die naam gekomen zijn? 😏 Toen ik voor dit reisverhaal alvast voor alle dagen een verslag heb aangemaakt, heb ik voor mezelf een aantal belangrijke punten bovenaan elk verslag geschreven. En het “misschien nemen we de toeristische route 143” kan ik nu veranderen in: bij de T-splitsing kiezen we er niet voor om route 89 rechtstreeks naar Zion NP te nemen, maar we maken een mooie omweg via route 143 😆😆 Ons Miep is het er niet direct mee eens, maar na een half uur zeuren en ons bij zowat iedere straat aanraden te keren, legt ze zich er toch maar bij neer en stelt een alternatieve route voor. Goed gedaan vrouwke! (praten jullie ook tegen de navi? 😁😁)

Het is weer een prachtige route, hoewel slechts aangeduid als byway zonder scenic. Nou, hij is scenic genoeg hoor. We passeren Panguitch Lake, een behoorlijk groot meer. Het is er niet bepaald druk, maar als ik de temperatuur check zie ik dat het maar 16 graden is! In Tropic was het al 21 graden toen we vertrokken 🤔

Ook hier zijn ze niet ontkomen aan bosbranden. We zien behoorlijke grote stukken bos waar het ooit heeft gebrand. Vorig jaar? Twee jaar geleden? Er komt al weer volop nieuwe aangroei doorheen. Op enig moment moeten wij linksaf slaan en komen we op route 148 en rijden we Cedar Breaks National Monument in, op een hoogte van 10.000 ft. Cedar Breaks is een natuurlijk amfitheater, dat zich uitstrekt over 3 mijl, met een diepte van meer dan 2000 voet. We doen wel een fotostop, maar bij het visitorcenter staat de parking afgeladen vol, zo ook de overflow parking. Er wordt hier veel gehiked, het is natuurlijk ook zondag.

Aan het einde van route 148 slaan we linksaf op route 14 om weer aansluiting te vinden op route 89 naar Zion. We komen nog langs Navajo Lake Overlook. Een prehistorische vulkaanuitbarsting damde het oostelijke uiteinde van het huidige meer. Vulkanische activiteit was blijkbaar ooit gebruikelijk op het plateau. De informatie zei dat uit onderzoek bleek dat de jongste lava tenminste 1.000 jaar oud is. De omliggende bossen zijn ontstaan uit deze oude lavastromen. Het is een heel apart gezicht om uit grove antracietgrijze stenen bomen te zien groeien.

Uiteindelijk bereiken we route 89 en ons Miep laat ons weten dat we een vertraging zullen hebben van 14 minuten. Dat is dan voor de tunnel voor Zion zeker? Maar nee, het is voor de entree van Zion NP. Slechts 1 doorgang open, ach dan hebben we tijd om nog even zo’n lekkere koffiekoek te eten. Aangevuld met een banaan hebben we zo onze lunch weer achter de kiezen 😄 Het is hier trouwens ook zomaar opeens 28 graden! Maar het doorrijden duurt niet lang of een nieuwe file dient zich aan en die is wel voor de tunnel. We zijn er nog een eind vandaan maar dat langzaam rijden of stil staan heeft wel als voordeel dat ik goed foto’s kan nemen. Er staan inmiddels ook regelmatig auto’s langs de weg en ik vermoed dat die van mensen zijn die de Canyon Overlook Trail lopen. Maar daar zijn we best nog een eind van verwijderd. Zo komt er zo een kilometer of 5 bij 😖 En ja hoor, dan zijn we bij de eigenlijke parking, helemaal vol natuurlijk. Dat gaat ‘m niet worden, wij kunnen ons bakbeest hier niet kwijt. Door de tunnel dan maar. Oeee, donker. Maar als we er aan de andere kant uitrijden, rijden we zo met de nodige haarspeldbochten een prachtige vallei in. Ook al weer zo mooi, het houdt niet op deze vakantie. Maar dan rijden we Springdale binnen, een lang gerekt oord, puur gericht op toerisme. Ons Miep begeleidt ons keurig naar ons hotel en in no time zijn we ingecheckt. En dan is het tijd om nog een keer (de laatste) een wasje te doen. Ik ben alleen in de laundryroom en gooi meteen 2 machines aan de gang. Dat schiet lekker op.

De was is weer opgeruimd, een paar stuks hangen te drogen in de badkamer en het is dinnertime. Ik heb besproken bij Dulicia, een Italiaans restaurant tegenover het hotel. Het is nog een aangename 28 graden, dus we vragen een tafel op het terras. We bestellen bruchetta om samen te delen en beiden lamsrack als hoofdgerecht, waarbij een mooie chianti reserva ongetwijfeld tot z’n recht komt. De bruchetta is werkelijk fantastisch! Lastig eten met de halve honingtomaatjes erop, maar o zo lekker. En dan het lam, om te zuigen zo mals. Dit is echt een goede keuken. Ook de porties zijn beschaafd. En heel fijn, men heeft geen haast. Manlief sluit af met tiramisu, dat is dan wel weer een iets te groot stuk. Maar het gaat helemaal op 😆 Ik zelf kies de panna cotta. We sluiten de avond af met een cointreau en een amaretto. Soms moet je jezelf kietelen 😂😂 Ik heb meteen een nieuwe boeking gemaakt voor morgenavond 😆 Als we om 21.45 terug lopen naar het hotel is het nog steeds een aangename 25 graden!


Weer: van 16 tot 33 graden, in de ochtend met dramatische wolken

Hotel: Springhill Suites by Marriott Springdale

Geschreven door Jacquelinereist