Nou had ik jullie al verteld dat we blij zijn met een grotere camper; het bed is niet meer met alleen een trampoline of opstapje te bereiken. Gewoon er instappen en lekker slapen.
Maar…. het lijkt wel of deze camper hoger is dan de vorige? Of zijn wij gekrompen?
De in-/opstap is hoger, hetgeen “meneer Road Bear ”bevestigt.
Oh, oh, dat wordt toch weer een opstapje….

Op mijn vraag aan meneer RB of ze verwachten dat er nog veel toeristen zullen komen en of hij "happy "is, keek hij niet zó vrolijk. Begon te vertellen over een grote narcist, niet te vertrouwen en niet naar de stembus is gegaan uit onvrede.
Toen we opmerkten dat de dollarkoers aan het zakken was, was zijn reactie: “and my retirement too”

Zomaar een keer in de supermarkt. Ik loop langs de schappen van het vlees. Een oudere man in een scootmobiel spreekt mij aan: “there is enough." Ik zeg hem dat alles wel héél duur is. Zijn reactie: "It's gonna be worse!”
Niet iedereen hier is blij met de huidige situatie…

Maar goed, terug naar het opstapje/krukje. Daar zitten we eigenlijk wel aan vast.
Dus op naar de Walmart. Ze hebben het in hun assortiment dus.
Na 3 verschillende Walmarts bezocht te hebben waar in geen van die 3 winkels een krukje te kopen was, eindigden we bij Family Dollar met …..? Ja, een krukje/opstapje. Blij, blij, blij!!
De vreugde is van korte duur. Als Henk 3 dagen later de lens van de achteruitrijcamera schoon wil maken en daarbij het krukje gebruikt zegt het krukje “krak”...
En zo moeten we verder zònder krukje.
Dat wordt weer een excursie Walmart/ Family Dollar oid. Overigens wèl een goede loopoefening….
Ja Rietje, de Walmart heeft een goeie aan ons…

Als we Las Vegas (waar we overigens niet voor de 5e keer over de Strip zijn gegaan) weer gaan verlaten, willen we nog een lekker broodje Subway scoren.
De Subway die we in Las Vegas zien zit aan de verkeerde kant van de weg en onder het motto “Er zijn er genoeg” rijden we door en wachten we gewoon tot de volgende.
We willen via Death Valley en Oloncha naar Lake Isabella.
Tot aan Death Valley geen Subway te zien. Wat we wel zien is weer dat verrekte oranje lampje op het dashboard. En dat vlak vóór die bloedhete vallei. Daar wil je niet stil blijven staan zonder telefoonbereik.
Maar ja, we willen avontuur, nou, we krijgen avontuur.
Goed, wat doen we? Weer bellen, nu we nog bereik hebben, met RB? Zij kunnen in de papieren van de vorige reparatie kijken.
Maar na een anamnese door een vriendelijke dame aan de telefoon krijgen we toestemming om verder te rijden.

Het kopen van alcohol geeft ook allerlei problemen.
Bij het tanken zien we dat Henks favoriete bier ( Steel Reserve) hier wordt verkocht. We nemen een paar biertjes mee. Bij de kassa wordt weer om een ID gevraagd. Dus komen rijbewijs, paspoort en betaalkaarten weer tevoorschijn. Niets werkt en ondertussen groeit de rij bij de kassa. Totdat de man achter Henk hem zijn ID aan Henk geeft. Dan is de klus snel geklaard.
Wat blijkt…hun apparaat kan onze streepjescode niet lezen, we móéten een Amerikaanse ID hebben.
Dus de biertjes mogen mee en wij zijn er zeker van dat we in Death Valley in ieder geval geen vochttekort zullen hebben…

We rijden door Death Valley en ook daarna vinden we nog steeds geen Subway maar wel een camping in Oloncha. Een leuke plek waar ook tipi’s staan. Onze Subway hoop is gevestigd op de rit naar Lake Isabella.

Als we de volgende dag aankomen bij Lake Isabella hebben we nog steeds geen Subway gezien.
Gelukkig hebben we nog gewoon brood….

Gineke.

Geschreven door Henk.en.Gineke