Aangekomen op Chicago International Airport staat de rolstoel weer klaar en gelukkig is mijn Max niet, zoals de vorige keer, op bv Houston beland.
Dus gaan we weer lekker met voorrang door de douane, allemaal heel soepel, dat wel, maar man, man, man wat is dat vliegveld onmeunig groot!
Ik loop me ongeveer de benen uit het lijf om de rolstoel met Henk erin bij te kunnen houden.
Als we de bagage hebben moeten we nog even 10 minuten met een treintje naar terminal 2 en dan de hotelbus in…. hetgeen is gelukt.

Het tijdsverschil speelt ons wel een beetje parten en omdat we de volgende ochtend op tijd klaar moeten staan voor vertrek naar de camper fabriek, is het ook nu weer BBB oftewel ( nee geen boeren) Bar, Bier, Bed.
Weer lekker sloap’m, nu in een kingsize bed.

Woensdag 26 maart 2025.

Joehoe, we gaan de camper halen!!
Spannend, wordt het weer de kleine variant, die met dat hoge bed en die, waar ik zonder trampoline of opstapje niet in kan komen?
Of wordt het de grotere variant die we ook al twee keer hebben mogen wegbrengen en waar ik zonder allerlei capriolen me in het lage bed kan laten vallen?
We hebben geluk…..het wordt de grotere.
Helemaal blij de bagage in de camper gesleept, nog wat uitleg over de werking van alle knopjes, snoertjes en stekkertjes en dan gaan met die banaan.

Nou had Henk alle digitale zaken goed voorbereid:

Bv: een Amerikaans telefoonkaartje gekocht om daar ginds, over de plas, 2 maanden lang te kunnen bellen en vooral permanent wifi te hebben.
Bv: alle routekaarten thuis al in de tablet gezet.
Bv: een tablethouder voor op de voorruit in de camper.
Het telefoonkaartje zit ondertussen in mijn telefoon en eenmaal in Amerika wil Henk zo snel mogelijk het kaartje testen dus hij belt mij. Lukt niet. Nog een keer proberen. Lukt weer niet. Na tig keer proberen nog steeds niet…..
Henk: “Wat een k..kaartje, ik ben gewoon genaaid”
Maar genaaid of niet, we moeten wel gaan rijden.
Als één van de eerste dingen moet de tablethouder op de ruit bevestigd worden. Ik hoor wat gemopper…”Dat ding past niet”. Dan die tablet maar op een andere manier bevestigen. Nou, dat lukt dus, we gaan rijden. Na ongeveer 300 meter merkten we dat de navigatie niet deed wat hij moest doen. Wat nu?
De navigatie is naatje, het telefoonkaartje is naatje en we weten niet welke kant we op moeten naar onze camping in Champaign. ( waar we al een paar keer eerder waren)
Deze camping is wèl voor 1 april open.
Dan in vredesnaam maar op google maps op mijn telefoon zonder wifi…..
Na een poosje rijden zien we ineens dat ik wèl wifi op mijn telefoon heb…….!!??

Voor we op de camping zijn willen we eerst via Walmart om wat fourage inslaan.
Met een volle kar gaan we op weg naar de kassa.
2 jaar geleden kregen we daar geen bier en wijn mee. We moesten een ID laten zien. Een hoop gedoe, maar we kregen het niet mee….
Dit jaar was het weer een probleem…
Onze biertjes werden van de lopende band gehaald en apart gezet. Vervolgens werd er een andere cassiere opgeroepen om naar de kassa te komen. Met haar konden we afrekenen.
Om een lang verhaal kort te maken: de jongeman achter de kassa was nog geen 21 jaar en mocht nog geen alcohol verkopen….
In het vervolg dus een kassa zoeken waar een bejaarde cassiere zit….
Maar ondanks alles zijn we veilig en wel in Champaign aangekomen!

Geschreven door Henk.en.Gineke