Dinsdag 30 april 2019.

Over laatste loodjes en een pet.....

Daar gaan we dan, op dinsdagochtend 30 april. Op naar Los Angeles. Gelukkig geen lange rit, slechts 50 miles. De camper is veegschoon, het strandzand is er uit, (onze enige kennismaking met het strand, na ons gaat er nog weer een schoonmaakploeg door), de koffers zijn gepakt en de nieuwe huurders staan wrsch al te wachten in LA.

Met enige weemoed nemen we afscheid van ons “home” van de laatste vier weken. Ondanks het weer hebben we 4 geweldige weken gehad.
Zeg nou zelf, regen, wind, mist, nevel, sneeuw, bloedheet, vorst, sneeuwstorm, kou en een storm waarbij de camper heen en weer wiebelt. Wie van jullie heeft dat allemaal binnen 4 weken mee mogen maken? Nou, wij wel! Wat het weer betreft ècht waar voor ons geld dus.....

Tot nu toe loopt alles gesmeerd......

Het papierwerk wordt vlot afgehandeld en binnen een uur zitten we in de shuttle die ons naar het vliegveld van LA zal brengen.
Diezelfde dag, om half 5 in de namiddag, zullen we naar Albuqueque vliegen. Daar worden we opgehaald door de nichtjes van Lia om vervolgens naar Taos in nieuw Mexico te rijden (ongeveer 3 uur met de auto).
Hier zullen we nog een weekje blijven.

Tot nu toe loopt alles nog gesmeerd....

Maar goed, op het vliegveld moeten we nog wel even ongeveer 4 uur zoet brengen
Hoe doe je dat?
Wel, je zoekt een plekje vlak bij de deur (dit voor de rokers onder ons), mooi als daar dan ook nèt toevallig een stoel staat....
Je zorgt dat je in de buurt bent van de koffie en de toiletten en je zorgt dat je kunt “mensen kijken” en dat je de drukte bij de security in de gaten kunt houden!
Als het bijna tijd is om naar de gate te gaan gaan we naar de security. Dus jassen en vesten in een bakkie, riemen uit de broek en kleingeld en telefoon in een ander bakkie, schoenen uit. (Oh nee, we zijn boven de 70 en dan hoeft dat niet meer) enz enz.
Als dat hele ritueel achter de rug is kunnen we naast de gate nog even koffie drinken.

Tot nu toe loopt alles nog steeds gesmeerd......

Maar dan.... plotseling Ben: “ik ben mijn pet kwijt” Verloren? Waar? Bij de security? Na even denken weet hij het!! Hij hangt nog op de stoel bij de uitgang!!
Ben maakt aanstalten om de pet te gaan halen.
“Nee Ben. Je bent al door de security. Je kunt er niet zomaar uit en er dan weer in!!”
Met drie mensen praten we op hem in, maar Ben is onrustig, laat zijn koffie op tafel staan en zonder iets te zeggen is hij ineens verdwenen.... Hoe, wat en waar? Geen van ons drieën weet het....
We wachten en wachten en wachten.
Lia dènkt dat ze hem ziet, “ wrsch een rookplek gevonden” zegt ze.
Als het tijd wordt om in te stappen.... geen Ben....
We gaan maar vast naar de gate, zonder Ben maar mèt zijn koffie, paspoort, telefoon en instapkaart.....
Waar is hij? Hij heeft niets bij zich!!!

Tot nu toe loopt alles níét meer zo gesmeerd....

Henk en ik moesten dankzij onze “mobiele hulpmiddelen “ als één van de eersten instappen, (samen met de kinderwagens en rolstoelen :-) ), Lia met 2 paspoorten, 2 instapkaarten, 2 telefoons en één kop koffie achterlatend....
En nog steeds geen Ben...
Henk en ik waren dus ingestapt en omdat dit een vlucht was zonder toegewezen plaatsen kon iedereen gaan zitten waar hij wou.
Ik kon zodoende de 2 plaatsen naast mij vrij houden.
Niet zo simpel...

is deze plaats vrij? Nee.
Kan ik daar zitten? Nee.
Voor vrienden? Ja.
Komt er nog iemand? Ja.
Zit daar iemand? Nee, maar zo dadelijk wèl...
Andere kant opkijken helpt ook.

Op het laatst is er een mannetje dat boos wordt. Hij wil daar zitten.... Ik vertel hem dat ik 2 tickets heb gekocht om meer ruimte te hebben...
Andere passagiers lachen zachtjes...
Als er zo ongeveer 200 mensen langs mij heen zijn gelopen komen daar, als nagenoeg de laatsten, Ben en Lia binnenstappen.

Wat is er nou precies gebeurd?
We waren er natuurlijk niet bij. Maar Ben vroeg bij de security of hij er uit mocht. Ja, dat mocht. Hij vond zijn pet, nog aan dezelfde stoel bij de uitgang. Dus: pet op en weer terug.
Maar dat ging niet zonder slag of stoot. Géén paspoort, géén instapkaart en géén telefoon om Lia te bellen...
Lia stond nog steeds bij de gate te wachten (met nog steeds de koffie in de hand)
Mr. Kamp werd omgeroepen....
We hebben begrepen dat uiteindelijk beveiligingsmedewerkers Lia hebben gezocht voor de papieren met als gevolg dat ze konden instappen....
Zo hebben wij het begrepen.
Wil je er meer over weten? Vraag het Ben en Lia.
Wij hebben het er verder niet meer over gehad...

Tot zover,
Gineke.

PS: misschien hebben jullie ook gezien dat er één keer ( automatisch) een verkeerde datum is vermeld. (24 mei 2019). Dat verhaaltje blijft dus steeds bovenaan in de rij.
Nog steeds geen foto's....

Verder loopt alles weer gesmeerd....

Geschreven door Henk.en.Gineke