Donderdag 4 april 2019.

“I never promised you a Rose Garden”...

Na een prima nacht ( dankzij mijn opstapje....?) laat ik me weer op de nu bekende manier uit bed glijden.
Nou ben ik niet de enige met wat probleempjes in deze camper.
Ook Henk loopt tegen wat “dingetjes” aan.
Is het bed voor grote mensen? Het toilet is absoluut formaat “kleuter”...
Erg laag bij de grond. Met één been buiten de deur kan hij de toiletpot gebruiken waarvoor die bedoeld is...

Actief worden, want er staat ons een lange rit te wachten. We gaan vandaag richting Denver.
Ik zeg richting Denver want die stad ligt 1400 km verderop... We zullen er 2 dagen overdoen. Halverwege ligt het plaatsje Washington/Kansas en daar zou onze camping “The Rose Garden “zijn. En dat klinkt best wel aanlokkelijk.
Aris, die door Lia natuurlijk al voorzien is van zoete drop en winegums, komt die ochtend nog langs om ons uit te zwaaien. Of zwaaien wij hem uit op weg naar de campus?

We gaan beginnen aan die verrekte 700 km door dat vreselijke saaie landschap. Er valt weinig moois te zien behalve dode beesten langs de weg en regen, veel regen en eindeloze weilanden.
Maar ja, dit is Kansas.
Een paar keer een rook- en plaspauze zodat Ben zijn koffie en sigaretje kan drinken / roken....
(Hij zou zonder dat een gevaar op de weg worden......).
En dan weer rijden, want verderop wacht ons de rozentuin.

De weg blijft saai en als er ongeveer 700km op de dagteller staat en de regen is gestopt en we nog steeds op die saaie weg rijden horen we ineens, out of the blue, “Bestemming bereikt aan uw rechterhand” Wie, wat waar aan de rechterhand?
Eh....we zien een stuk weiland langs de highway. Waar zijn de rozen die ons beloofd zijn?
Nou, die zijn behoorlijk uitgebloeid!!
We zien een dor grasveldje, een vervallen onbewoond huisje waar “Office”op staat.
We zien wel een stroomaansluiting en een afvoer. Dit moet dus wel een camping zijn....
Even later komt er een auto aanrijden. Het is the Boss. Hij had ons op zijn bewakingscamera zien komen.
Voor $15 mochten we er blijven staan, incl water, elektriciteit en wifi.

Al waren de rozen niet naar verwachting, we hadden hier het snelste internet zodat jullie weer wat verhaaltjes konden lezen.

De volgende ochtend, vrijdag 5 april, staan we weer eens op tijd op want we moeten nog een keer een ruk van 700km maken..700km lange, rechte weg. Weer met dode beesten, regen en weilanden.
Vandaag krijgt Lia de vuurdoop. Ze moet rijden omdat zij vanaf 24 april de enige van hun twee is met een geldig rijbewijs. Wederom met dank aan onze overheidsinstelling het CBR!!

En ze doet het niet slecht, maar ze hoeft ook alleen maar 700km recht vooruit te rijden op highway 36.... :-)... !! Maar een poosje later zien we haar als volleerd vrachtwagenchauffeur alle bochten nemen die we tegen komen! Ze is geslaagd!
Er valt weinig te beleven en te schrijven op en over dit traject. We zijn dan ook blij als we vlak voor Denver de besneeuwde toppen van de Rocky Mountains zien. Daar wordt je vrolijk van na die doodsaaie weg. Èn het regent niet meer.
We vinden onze camping snel en krijgen daar de laatste 2 plaatsen!!
Tja, weekend hè.
Het is hier 17 grd. We zitten buiten meteen biertje/sigaartje, rode wijn/sigaretje, rose/sigaretje en witte wijn. Beentjes strekken en oh, life is beautiful!!

Totdat we 's avonds binnen zitten en we plots een stroompje zien.....
Nee hè, niet weer.We gaan stroomopwaarts en eindigen in het toilethok. Daar zien we, achter de toiletpot, een plas water.
Weer doekje erover. Komt een plasje → plas → stroompje → doekje → waterdruk eraf → druk stop → wartel aangedraaid → hopen en bidden.

Welterusten allemaal!

Gineke, ook namens Henk, Lia en Ben.

Geschreven door Henk.en.Gineke