Dinsdag 2 april 2019.

Soms zit het mee, soms zit het tegen....

Deze ochtend vroeg opgestaan. 6 uur ontbijt en om 7 uur in de bus naar Middlebury, een rit van 2,5 uur. Daar staan de campers op een rij, ons onderkomen voor de komende 4 weken.
We krijgen een camper van 22 feet toegewezen, iets kleiner dan de vorige 2 keren, maar groot genoeg om comfortabel in te “wonen”. Zeker ook dankzij de slide waardoor het vloer deels een halve meter breder wordt.
Een keukentje, koelkast, diepvries, magnetron, airco.....wat wil je nog meer.
Maar het bed is nog wel een “dingetje.....daarover later meer.

Na allerlei technische en tactische tips over “hook up”, citywater, zwartwater tank, electra enz stappen we in de campers voor de eerste rit.
Overigens, Ben heeft nog steeds geen nieuw rijbewijs. Hij mag dus tot 24 april nog rijden. Daarna is Lia de klos. Met dank aan het CBR....

Onze eerste rit gaat naar Champaign/Illinois, een toepasselijk naam voor de eerste rit. Geen grote afstand; er moeten immers nog boodschappen worden gedaan, tassen uitgepakt en eten worden gekookt.
Als we eindelijk klaar zijn met onze huishoudelijke beslommeringen en we even rustig binnen zitten, zie ik ineens een klein plasje water voor het keukenblokje.
Doekje erover. Dan nieuw plasje.... plasje wordt plas....plas wordt stroompje.....stroompje wordt stroom....
Het komt van onder het keukenblok en daar kunnen we niet bij....
Nu komt het weer aan op ons probleemoplossend vermogen!
Met handdoeken èn met behulp van de wet van de communicerende vaten en een dweil weten we het water naar het trapgat te leiden. Verder de watertoevoer en de pomp uitgeschakeld en hopen dat het minder wordt. Nog een aantal rollen toiletpapier als dijk opgeworpen (we hadden die middag toch net een pak van 12 gekocht) en het grote afwachten begint. Zou het stoppen? Na een poosje dit proces te hebben aangezien durven we 's nachts om 12 uur toch naar bed te gaan, het water stroomt niet meer....

Zie daar het volgende “dingetje”. Het bed staat op een verhoging en is van zichzelf ook nog vrij hoog.....en ik ben klein..... en als dat bed dan ook nog rondom ingesloten met een instap op een hoek, dan is het volgende probleem geboren: ik kan er niet bij, ik kom er niet in.....
Die avond zal blijken dat ik een opstapje nodig heb, maar die is er niet.
Met veel moeite overbrug ik de hoogte van het bed en moet dan ook nog over Henk heen kruipen, want die ligt al te slapen, vooraan.
Als ik de volgende ochtend wakker wordt en naar het toilet moet, kan ik er niet uit, Henk blokkeert de uitgang èn hij slaapt.
Ik moet een keuze maken: deze barricade nemen en dan plassen óf eerst plassen en dan wachten tot Henk wakker is.
Na een snel overleg met me zelf kies ik voor de barricade.
Ik ga op mijn buik liggen en schuif behoedzaam naar het voeteneinde van het bed. Ah, Henk trekt zijn benen op en wordt het voor mij iets simpeler.
Even later hangen mijn voeten buiten het bed en ik laat me zakken tot ik vaste grond onder mijn voeten krijg. Nu nog even oppassen dat ik niet naast de verhoging (rand is 25 cm breed)
stap en ik kan doen waarvoor ik ging.

Morgen koop ik een opstapje....

Overigens beweert Ben dat zij een mini trampoline aan het voeteneind hebben staan vanwaar ze na een paar sprongetjes het bed in duiken.....
Zie je 't voor je....?

Dat was het weer voor vandaag, groetjes.

Gineke.

Geschreven door Henk.en.Gineke