Ook hier krijgen we een eilandtour. Eerst buikje vol gegeten van het uitgebreide ontbijtbuffet, net zoals het hotel wordt dat ook steeds beter.

Om 9.00 uur vertrekken we. Als eerste naar het oude fort en een mooi uitkijkpunt over de stad Mindelo. De haven is natuurlijk aangelegd in de halve cirkel van een oude vulkaanmond. Middenin de haven ligt nog een oud wrak wat ze als rif voor de vissen hebben laten liggen.

Ook hier is er natuurlijk een vismarkt. Vis is hier het hoofdbestanddeel van de maaltijd.
Ik volg een katje wat ik zie lopen en aan het eind van de toonbanken met vis heeft hij geluk. Een vrouw staat daar te snijden en laat wat kleine stukjes afsnijsel vallen voor de kat. Hij zag er ook niet slecht uit, die scharrelt zijn kostje hier wel op.

De Torre de Belim uit Lissabon is hier nagemaakt. In een wat meer groffe vorm, hij lijkt wel uit legostenen opgebouwd.

Buiten de stad Mindelo rijden we al snel een flinke berg op voor een uitzicht. De wazigheid in de lucht komt van Saharazand. Dat is hier op de bovenwindse eilanden.
Bovenop de berg, Parque Natural Monte Verdi (750 meter) is een local een koffietentje gestart, en het loopt als een trein. In een mok uit Noorwegen (hoe is die hier verzeild geraakt?) drink ik thee.
We dalen weer naar zeeniveau en doen twee vissersplaatsen aan, Salamansa en Báia das Gatas. Beide erg stil, lijken wel spookdorpen.Terwijl anderen bij de branding staan fotografeer ik de (slapende) honden.
In augustus is hier altijd een festival (soort van concert at Sea). Dat zal dan wel wat leven in de brouwerij brengen.
Het Saharazand, hierboven reeds genoemd, verzamelt zich op sommige plekken wat wandelende duinen. Bijzonder, gratis en voor niets uit Afrika.

Een opvang voor zeeschildpadden doen we ook aan. Het is nog klein van opzet en nog niet zolang bezig, een prima initiatief.
Het eten van schildpaddenvlees is al enige tijd verboden, ook dat juich ik toe.
Er zijn nu twee vaste bewoners, eentje die een vin mist en eentje met maar één oog.
In de opvang zijn enkele kleintjes en één grotere.

Toen de ontdekkingsreizigers de Kaapverdische eilanden ontdekten kwamen ze eerst op São Vicente naar ze vonden het niets, een grote stenen hoop, geen vruchtbare grond, ze vaarden verder naar de benedenwindse Santiago en Fogo en vestigden zich daar.
Er is hier wel wat landbouw maar dat is enorm afhankelijk van regen, en dat valt hier zeer weinig. Is erg seizoensgebonden. Sommige landbouwers hebben putten van wel 30 meter diep waar ze met een molen toch genoeg water omhoog kunnen brengen en zo toch iets kunnen verbouwen.

De middag kunnen we zelf invullen. Lekker dwalen door de stad, de binnenstad is redelijk compact. Met Marian trek ik er op uit.
Het portret van de Kaapverdische zangeres Cesária Évora op een muur moet natuurlijk op de foto.
Van dichtbij is het een slecht gepleisterde muur maar van verder weg een kunstwerk.
Het park van Amilcar Cabral is pal bij ons hotel. We gaan even op het internet om de Afrikaanse markt te zoeken.
Eerder werden we, na vragen naar de goede weg naar die markt, naar een supermarkt gebracht. De vriendelijke man die helemaal meeliep stond te kijken dus we zijn toch maar even de supermarkt ingegaan. Is ook zo lullig anders, hij deed zijn best.
Engels wordt hier toch slecht gesproken. Met Portugees en Frans kom je meer uit de voeten, de meeste Kaapverdianen spreken thuis een dialect van Creools.
Enfin de Afrikaanse markt is gevonden, souvenirs zijn binnen. Marian kreeg nog eventjes een aanzoek van een donkere man uit Timboektoe. Hij maakte wel mooie bronzen beeldjes.
Na drankjes en een zumba-les op straat was het diner time. We zijn voor de Itiaan gegaan vandaag.
Morgen gaan we met een veerboot over naar het volgende eiland.

Geschreven door Brouwertje