Gisterenavond hebben we met de hele groep gegeten. Peter had een reservatie gemaakt bij Quintal da Musica en zoals de naam al doet vermoeden is er iedere avond live muziek.
Ook is de keuken en bediening hier goed op orde. We zijn gewaarschuwd voor de manier van doen hier, verwacht niet voor lunch of diner even vlot een hapje te eten. Het kan zomaar 1,5 uur duren voordat je bord voor je neer wordt gezet.
Het motto van de Kaapverdianen is ook: No stress.
Hartaanvallen komen hier ook amper voor vertelde Peter.
Drie gitaristen, een drummer en een zangeres met een fijn geluid, het was zeer gezellig en het eten prima. Ieder bord netjes, als een schilderij, opgemaakt.

Vandaag staat de eilandtour over Santiago (de naam van het eiland heb ik nog niet eerder genoemd) op het programma.
Ik zit naast Roely voorin de bus. Deze bijna 80 jarige dame reist samen met haar 83 jarige echtgenoot maar hoeft niet speciaal naast hem in de bus te zitten. Gedurende de dag ben ik veel over Roely aan de weet gekomen.

Santiago is het grootste eiland (991 km2) van Kaapverdië, en ook het belangrijkste want hier is de geschiedenis van een bewoont Kaapverdië immers begonnen (in Cidade Velha waar we gisteren waren).

Het landschap is gevarieerd met in het midden van het eiland twee oude vulkanische bergketens. In het zuiden en oosten zijn veel bananenplantages, terwijl een deel van het westen woestijnachtig en dor is. In het noorden en zuidoosten vind je enkele stranden, zowel van vulkanisch zwart zand als van wit zand.

Onze eerste stop is bij een botanische tuin. De weg erheen wordt nog even geblokkeerd door een graafkraan...een CAT (merk is bekend) zat er nu werkelijk geen voorraam in de cabine? Die komen niet voor een VCA certificering in aanmerking!
Jaja, niet helemaal los van het werk ben ik nog.
Door de coronatijd is de botanische tuin nog steeds verwaarloosd wordt gezegd, het is ook geen grote tuin, maar de omgeving maakt veel goed.

Pico de Antónia is de hoogste berg (1394 mtr) gelegen in het centrale deel van het eiland. We maken wat korte fotostops onderweg. In Assomada is er een korte koffiestop, ik probeer een plaatselijke lekkernij, de Bolo de arroz (rijstmuffin). Lekker smeuïg en niet zo mierzoet als die eruit ziet.
Er zitten hier in de omgeving veel ijsvogels vertelt Peter. Vóór onze reis heeft hij hier een wandelreis begeleid en zodoende weet hij het. En jawel, op een electriciteitkabel zien we een mooie. Te kort tijd voor een foto maar Peter heeft een foto van vorige week in de groepsapp gezet.

We naderen de bovenkant van het eiland waar we bij de kustplaats Tarrafal gaan lunchen aan het witte strand en wat tijd voor onszelf krijgen.
Maar eerst brengen we nog de duistere kant van het verleden van Tarrafal. Tussen 1938 en 1974 stond hier namelijk het concentratiekamp Chao Bom. Een concentratiekamp dat was geïnspireerd op de Duitse concentratiekampen van Hitler. Het concentratiekamp in Tarrafal diende om Portugese revolutionairen van de toenmalige kolonie en onafhankelijkheidsstrijders gevangen te nemen.

Het gevangenkamp van Tarrafal – bekend als ‘Kamp van de Langzame Dood’ – was een strafkolonie die werd opgericht door de Portugese dictator Salazar na het uitbreken van de Spaanse burgeroorlog in 1936. Het kamp was eerst opgezet om tegenstanders van het regime te isoleren en te verwijderen. Jaren later werden onafhankelijkheidsstrijders hier opgesloten.
Er zijn gruwelijke dingen gebeurt hier. Mensen opsluiten in kleine gebouwtjes waar het 60 tot 70 graden werd overdag. Per dag één kopje brak water en een kommetje eten wat zo smerig was maar werd gegeten omdat er niets anders kwam.
Ik wist dus niets over deze plek, lees nu nog meer info op het internet. Wel goed dat deze plek, met informatie in het Engels, te bezoeken is. Een pikzwarte bladzijde in de geschiedenis voor Portugal. Gelukkig is dit kamp in 1974 (anjer revolutie) gesloten maar op verschillende plekken op de wereld komen dit soort praktijken nog steeds voor.

Lunchtijd, in Tarrafal strijken we neer. Sommige gaan zwemmen, andere alleen lunchen. Leuke plek!
Ook lekker geluncht, spaghetti met kip...genoeg voor de rest van de dag.
No stress...enkele reisgenoten hebben meer dan een uur op hun lunch moeten wachten.
Ik zat in een sneller tentje, timer gaf 35 minuten aan dus viel mee.

Terug langs de kust, hobbelweg dus och arme de mensen achterin de bus...
Prachtige uitzichten!
Mooi eiland hoor! Peter hoort het me zeggen en zei dit is het begin en komen nog veel mooiere plekken.
Nou laat maar komen!

Weer terug in Praia bij het hotel haal ik in de supermarkt een yoghurtje. Met een zakje nootjes heb ik genoeg voor de rest van de dag.
Morgen is het vroeg dag, we hebben een heel gunstige vlucht naar het volgende eiland Fogo dus kunnen daar lang gaan genieten.

Geschreven door Brouwertje