En om 7.45 uur waren we alweer op pad....
Bij het bakkertje aan de overkant van ons hotel nog twee koffiebroodjes voor de lekkere trek onderweg en weg zijn we.

De weervoorspellingen zijn goed en we gaan het eerdere plan van gisteren uitvoeren. Aan de westkant van São Miguel is in de loop der tijd een mooi gebied ontstaan. Door vulkaanuitbarstingen zijn er 7 kraters ontstaan en daardoor weer 7 meren. Het dorpje Sete Cidades ligt aan de rand van twee meren, het Lagoa Azul (het blauwe meer) en het Lagoa Verde (het groene meer). We hopen echt de kleuren goed te kunnen zien en überhaupt de meren natuurlijk. Gisteren gaf de webcam er alleen maar mist aan.

Een erg mooi uitzicht op Sete Cidades en de twee meren heb je op de plek waar in 1989 een hotel is gebouwd. Dit hotel is nu al 28 jaar verlaten, the Abandoned hotel. Het is een lelijk vervallen gebouw met hekken eromheen. Een ideaal gebouw voor een Wie-is-de-mol-spel...
Ik lees op het internet dat er nu eindelijk plannen zijn om er iets nieuws neer te zetten.
Het is 8.30 uur als we er aankomen en YES er hangt geen mist boven de meren.
Twee uur later zijn we er weer na heel veel in de buurt te hebben gezien. Toch even terug hoe het er nu uit ziet... de foto's zijn echt geweldig.

Het verhaal over deze twee meren is als volgt. Het was een verboden liefde tussen de prinses en de herder. Op hun laatste afspraak konden ze alleen maar huilen. De tranen uit de groene ogen van de prinses vormden het groene meer, die uit de blauwe ogen van de herder het blauwe meer.
Natuurlijk is de werkelijkheid helemaal niet romantisch, het groene meer heeft een algenprobleem.

We hebben de meren van alle kanten bekeken, soms moest je er een stuk voor lopen, een andere keer kon het via een uitzichtpunt langs de weg. Leonie geeft aan een sterke drang te voelen om over de brug te rijden die de beide meren van elkaar scheidt. Doen we! Zij mag rijden.
We wisselen het stuur regelmatig af. Meteen even een kijkje in het dorp Sete Cidades.
Het kerkje met de oprijlaan met hortensias is mooi.

Lagoa de Cánario is veel kleiner. Door de mist die tussen de bomen wat blijft hangen een wat mystieke sfeer.
Er dichtbij een wandelpad naar weer een mooi uitkijkpunt. Hier ervaren we voor het eerst veel toeristen, op het eind van het pad is er een opstopping.

Bij het visserdorp Mosteiros staan een paar grote rotsblokken in het water. Op sommige plaatsen in zee zijn kleine natuurlijke zwembaden ontstaan.

We gaan een wandeling van een kilometer of 5 doen. Bij het gehucht João Bom is een trekking van een rondje uitgezet. Eerst langs maïsvelden (al die koeien moeten ook eten) daarna bereiken we kustlijn. Enkele fraaie doorkijkjes. Het is veel afdalen via halve trapjes van vermolmd hout en van aangestampte aarde. Glad soms van regen en mist, geen pretje. Na 1/3 geef ik de pijp aan Maarten, ik ben bang dat ik ter aarde stort en blijf achter bij Leonie. Ze vindt het niet erg om te wachten maar dit is voor niemand leuk. We besluiten om te keren, dezelfde weg maar nu veel klimmen.

We rijden via een mooie scenic route verder langs de kust. De Azoren is niet een strandbestemming maar Ribeira Grande heeft er wel eentje.

Omdat we gisteren het complete meer Lagoa do fogo figuurlijk en letterlijk door de mist hebben gemist nemen we nog een kans.
Heel gek dat we er gisteren stonden en maar 10 meter diep konden zien. We wisten niet eens of we naar een meer of een panoramisch uitzicht keken. Kijk nu de foto's eens, als we er een tijdje staan zie je de foto's veranderen door de wolken die voorbijkomen.

We schuiven voor het avondeten weer aan in restaurant Sao Pedro, waar we de eerste avond ook waren. Mazzel net het laatste tafeltje.

Geschreven door Brouwertje