Het is maandagochtend 1 mei en ik ben om 09:59 uur in de lobby. Het ontbijt sluit om 10 uur. Trots.

Weer solo

Vandaag neemt Nanna een bus naar Hanoi, en Alessia een bus naar Bangkok. En ik? Ik "moet" in Vientiane blijven. Als ik mijn bril en powerbank ooit nog wil terugzien dan. Simon komt namelijk morgen pas om ze te brengen.
Na het ontbijt leek het mij dus een goed idee om even langs het Tourist Office te lopen voor wat inspiratie om te doen.
Vientiane is een rare stad. Aan de ene kant lijkt het heel bruisend, met veel cafés en marktjes, maar aan de andere kant lijkt het soms ook uitgestorven, met verlaten gebouwen en gesloten winkels.
Zo ook het toeristenbureau. Na een korte wandeling in de snikhete zon blijkt het gebouw compleet verlaten te zijn. Ze zullen het met COVID wel opgedoekt hebben en daarna nooit meer heropend. Het is me wat, een hoofdstad zonder VVV.
Na deze onsuccesvolle zoektocht naar vermaak neem ik een omweg terug naar het hostel door een leuke markt. Toch nog wat gezien.
We lunchen met z'n drietjes in een hip veganistisch tentje waar ik een te dure, maar wel lekkere fried rice heb besteld. Ach, "duur" is hier alsnog drie keer zo goedkoop als in Nederland.
Rond een uur of 15 moeten Alessia en Nanna er vandoor en nemen we afscheid. Heel gek dat je deze mensen waarschijnlijk nooit meer gaat zien. Nou ja, wie weet als ik ooit in Dublin of Kopenhagen ben.
En toen was ik na een lange tijd weer alleen. In een stad die ik voor mijn gevoel wel heb uitgespeeld.

Dan maar naar een tempel

Gelukkig is er altijd iets wat je wél nog kan doen en dat is een tempel bezoeken.
Dus zoek ik er een uit in de Lonelyplanet en ga op stap. Het is in een deel van de stad waar ik nog niet ben geweest, dus de wandeling is ook nog eens leuk. De tempel zelf is mooi, maar niet heel bijzonder. Bovendien is er iets van een dienst bezig, dus voel ik me als toerist niet helemaal op mijn plek.
Op de terugweg ga ik op zoek naar een Lonelyplanet-restaurant, maar die blijkt op maandagen dicht te zijn. Gelukkig zit er tegenover een leuk Frans bakkertje waar ik een koffie en een "pain au chocolat" haal. Het café heeft een tuin met stopcontacten en schaduw, dus ik blijf er de rest van de middag lekker zitten tot sluitingstijd.
Voor avondeten ga ik langs de streetfood nachtmarkt en haal ik een pad thai-omelet in de hoop die uit Thailand te kunnen herbeleven. Zo lekker als toen was die helaas niet. Maar dat gaat ook moeilijk te overtreffen zijn.
De rest van de avond spendeer ik op een bank in de hostel-lobby met koude airco en goede wifi.

Een heleboel wachten

De volgende dag word ik niet zo gunstig wakker en mis ik wél het ontbijt. Ach, dan maar koffie.
Simon heeft gezegd dat hij de trein van 11:45 uur heeft vanuit Vang Vieng naar Vientiane. Ik schat in dat die er dan rond 14 uur wel zal zijn, dus ik moet mezelf nog een tijdje gaan vermaken hier. Ik besluit om ergens uitgebreid te gaan brunchen, zodat ik in de bus naar Thakhek (mijn volgende bestemming) ook geen honger krijg.
Die bus is trouwens wel een ding. Online kan je alleen een bus om 13 uur of een sleeper bus boeken. Ik heb gezien dat er ook bussen om 15, 16 en 18 uur gaan, maar die moet je op het station zelf halen. Omdat ik horrorverhalen heb gehoord over de sleeper bussen en echt niet nog een nacht hier wil blijven, wil ik dat tweede maar gewoon proberen. Spannond.
Maar eerst maar even eten. Ik bestel springrolls en noedels in een Vietnamees tentje, wat uiteindelijk veel te veel blijkt te zijn, maar wel lekker.
Onderweg terug naar het hostel kom ik nog een tempel en wat leuke straatjes tegen, maar daarna snakt mijn bezwete hoofd in de middagzon wel weer naar wat airco en ga ik de rest van de middag uitzitten in het hostel.
14 uur bleek een erg positieve inschatting te zijn. Simon is er om 15:30 uur. Gelukkig was mijn boek spannend.
Naar de bus van 15 of 16 uur kan ik nu wel fluiten natuurlijk, maar ik heb inmiddels dat opgejaagde gevoel dat je echt graag ergens anders heen wil. Dus bedank ik Simon hartelijk, maar ga daarna meteen op stap naar het busstation.
Het centrale busstation is maar tien (hete) minuten lopen. Vanaf daar pak ik de (koude) bus naar het interprovinciale busstation, wat ongeveer een half uur rijden is. Onderweg kan ik nog een stukje van de stad zien, waaronder een gigantisch nationaal museum. Ah. Dat had ik ook wel kunnen doen.
Rond 16:30 uur ben ik er en krijg ik bij de kassa te horen dat je een half uur voor vertrekt pas tickets kan kopen. Tja. In ieder geval ben ik nu wel op het station.
Het is wel een goede kans om wat te eten te halen dus haal ik wat fried rice to go om in de bus op te eten. Een hoofdstuk in mijn spannende boek verder en dan is het alweer half 6. Ik haal mijn kaartje, stap de bus in en zie dat deze niet gevuld is met stoelen, maar met bedden. Uh oh. Het is een sleeper bus.

Een bijzonder busritje

Ik ben al eens gewaarschuwd voor een Laotiaanse sleeper bus. Niet omdat de bedden piepklein zijn, of omdat de matrassen flinterdun zijn. Dat is allemaal niet zo erg. Het probleem is dat zo'n piepklein bed voor twee personen is bestemd...
Ik stap om tien voor zes de bus in, kies een bed uit en begin dan heel hard te hopen dat de bus niet volgeboekt is. Om vijf voor zes zijn alle bedden gevuld met één persoon. Om één voor zes zit er nog steeds niemand naast me. En dan begint de bus te rijden: joepie!
Maar natuurlijk had ik te vroeg gejuicht, want vijf minuten later stopt de bus en stroomt er een horde mensen binnen. De busmedewerker gebaart een hoop dingen die ik niet begrijp. Uiteindelijk pakt hij mijn tas en zet hem in een ander bed neer, naast een meisje die me giechelend aankijkt. Blijkbaar moest ik van bed wisselen.
Met Google Translate kom ik erachter dat het meisje 19 jaar is en uit Vang Vieng komt. Natuurlijk moet ze ook een heleboel foto's en filmpjes van ons samen maken. Gelukkig is ze wel piepklein, dus meer beenruimte voor mij, haha.
Het is me opgevallen dat er in Zuidoost-Azië totaal geen ongeschreven regels bestaan over telefoongebruik in het openbaar. Mensen videobellen, Tiktokken en YouTuben overal gewoon allemaal met vol volume aan. Je zou dat eens in een Nederlandse trein moeten proberen.
Een rustig busritje is het dus niet, een man achter me is zelfs keihard aan het zingen. Na een uur of drie in de bus is het redelijk stil geworden en ga ik toch maar proberen om te slapen, dus wurm ik me in een semi comfortabele positie die het meisje links van me niet aanraakt, en het scharnier rechts van me ook niet, dat beweegt als de busdeuren open gaan. Wonder boven wonder lukt het me om twee uurtjes te slapen.
Om drie uur 's nachts komen we aan in Thakhek. Het tuktuk ritje van 10 minuten naar het centrum is 5 euro, wat achterlijk duur is (in perspectief: de 9 uur durende busrit van net kostte 9 euro). Maar ja, afdingen is nooit mijn sterkste punt geweest en zeker niet midden in de nacht.
Met een code die ik heb gekregen maak ik de deur naar het hostel open en neem ik een broodnodige douche.
Ik heb WhatsApp uitgewisseld met mijn bedbuddy en ze begint dingen in het Laotiaans naar me te appen die in verlaten naar onverklaarbare dingen. Volgens mij was ze bezorgd dat ik alleen was. Ze begint me zelfs te videobellen, maar ik weiger en app maar gewoon dat alles goed gaat en ik ga slapen, haha. En dat ga ik ook: gelukkig op een matras dat meer dan vijf centimeter dik is.

Ein-de-lijk op een nieuwe bestemming!

Geschreven door Anna.op.reis