Na een heleboel dagen van vroeg opstaan was het vandaag tijd voor een keertje uitslapen: ik besluit om een schappelijke 10 uur mijn bed uit te komen. Terwijl ik in bed nog even door Instagram scroll, zie ik opeens een bekend beeld voorbijkomen: Nanna, het Deense meisje uit Houayxay, heeft het exacte uitzicht vanaf mijn hostel in haar verhaal geplaatst. En ja hoor: ik zie d'r zitten bij het ontbijt. Gezellig!

Naar een museum?

Ik zou vandaag naar een waterval gaan met Alessia en de rest, maar ik kreeg vanmorgen een DM dat het misschien toch handiger is als we dat morgen wat vroeger gaan doen.
Dus praat ik met Nanna (spreek trouwens uit als "Nenna") over haar plannen, en zij wil naar een museum waar ze in haar reisgids over gelezen heeft. Ze heeft exact dezelfde Lonelyplanet als ik, dus dat museum stond natuurlijk ook al op mijn lijstje. Na rustig ons ontbijt op te hebben gegeten wandelen we naar het museum. De man achter de balie wijst echter naar een blaadje waarop staat dat ze een paar dagen dicht zijn, omdat ze een termietenplaag hebben. Ah. Kan gebeuren natuurlijk.
We halen maar even een fruitshake bij een kraampje in de buurt om een nieuw plan te bedenken. Ik pak de heilige reisgids erbij en samen zoeken we een andere plek uit waar we heen kunnen: Ock Pop Tok, een centrum waar je kan leren over textiel en hoe ze dat in Laos weven.
Het is een half uur lopen en onderweg komen we meer over elkaar te weten. Nanna komt uit Kopenhagen en is bijna klaar met haar master business economics. Als ze terugkomt van reizen door Azië is ze van plan om elke maand in een andere Europese stad te gaan wonen en tegelijkertijd haar master thesis te schrijven, wat ik echt een super gaaf idee vond. Helaas is dat niet echt mogelijk bij een onderzoeksgebonden studie als de mijne, haha. Verder maakt Nanna me tijdens het gesprek vooral jaloers op het Deense schoolsysteem.
Eenmaal aangekomen bij het centrum is het er nogal uitgestorven. In de paar dagen dat ik hier ben begin ik daar al een patroon in te ontdekken: plekken ingericht voor toeristen lijken vaak verlaten. Zal wel een combinatie van het laagseizoen en de post-covidperiode zijn.
Maar we kunnen nog steeds veel lezen over textiel in Laos: het weven van katoen of zijde is heel erg belangrijk voor sommige volken in Laos. De techniek wordt doorgegeven van moeder op dochter en gebeurt vaak nog op traditionele manier met natuurlijke kleurstoffen, alhoewel chemische kleurstoffen in opmars zijn.
Er zijn wel nog een paar vrouwen aan het werk bij de gigantische weefmachines, dus dat is indrukwekkend om te zien. Verder kunnen we genieten van een heerlijke lunch met uitzicht op de Mekong en is er een winkel waar we alle prachtige creaties kunnen bekijken. Al met al een geslaagde ochtend.
Tijdens het terugwandelen merken we opeens iets op: we zien blauwe lucht. Sinds ik in Bangkok ben geland, had ik eigenlijk nog geen streep blauwe lucht gezien, de laag smog door burning season voorkwam dat. Blijkbaar hebben de stormbuien geholpen en begint het weer een beetje op te klaren! Een erg goed teken. Maar wel even extra insmeren, want we voelen ook dat de zon meteen een stuk sterker is.

Tempels & Storytelling

Terug in het hostel wil Nanna even chillen en haar visum voor Vietnam regelen. Ik heb nog wel zin om iets te doen, dus kies ik met behulp van de Lonelyplanet een tempel uit om te bezoeken en ga op stap.
De weg ernaartoe is een heerlijke wandeling langs de Nam Khan rivier, die uiteindelijk in de Mekong uitmondt. Opeens hoor ik getoeter achter me, en word ingehaald door twee grote gasten die zich op een nogal komische wijze met een mini-scooter verplaatsen: blijken Simon en Paddy te zijn. Ze hebben erg hard wifi nodig, dus ik laat ze mijn hotspot gebruiken en vervolgens sjeezen ze weer verder.
Tien minuten later ben ik op het tempelcomplex van de Wat Xieng Thong. Bij de ingang van een van de gebouwen zie ik twee paar on-Aziatisch grote slippers staan. En ja hoor, daar binnen zitten Simon en Paddy. Blijkbaar hadden ze hetzelfde plan als ik, of hebben ze die van mij gestolen.
We wandelen langs alle gebouwen en komen gezamenlijk tot de conclusie dat ondanks dat we allemaal al erg veel tempels gezien hebben, deze wel echt heel mooi is. Hij is dan ook al erg oud.
Na de tempel scooteren de jongens weer weg en wandel ik via een andere weg dan heen terug naar het hostel. Deze route gaat meer door het centrum, en bij ieder straatje word ik verliefder op de stad. Jungle-achtig groen, Franse villa's en een tempel op iedere hoek wisselen elkaar af. Het is prachtig.
Terug in het hostel heb ik weer met Nanna afgesproken en gaan we op stap naar tevens een door Lonelyplanet geïnfluencede activiteit: een storytelling. Een uur lang luisteren we naar een jongen die traditionele verhalen vertelt over Laos en vooral Luang Prabang. Hij wordt vergezeld door zó'n oude man dat hij bijna breekbaar lijkt, die de verhalen begeleidt op zijn "khene": een traditionele soort mondharmonica van bamboe. De verhalen gaan bijvoorbeeld over de oorspong van bepaalde natuurverschijnselen of over legendarische karakters uit Laos. Het is heel interessant, de jongen kan leuk vertellen en met de khene-muziek erbij krijgt het iets magisch, ondanks dat iemand constant heel irritant met een camera aan het klikken is. Wat moesten we toch zonder die Lonelyplanet hè.

Bowlen en boogschieten?

Na het verhalenvertelavontuur eten Nanna en ik bij een sketchy uitziend tentje tegenover het theater, waar het eten natuurlijk weer belachelijk lekker is. Het is Alessia's verjaardag, dus we wilden in de avond gezellig wat met de groep doen. Nu is het dus een heel ding om te gaan bowlen in Luang Prabang. Blijkbaar moeten alle bars en restaurants om 23.30 uur hun deuren sluiten, maar een bowlingbaan hoeft dat dus niet. En daar kan je ook gewoon bier krijgen, daarom gaan alle backpackers dus bowlen in de avond. Heel vreemd. Maar wel een leuke verjaardagsactiviteit.
De bowlingbaan wel erg ver uit de stad, daarom willen we een scooter huren, die we dan morgen ook kunnen gebruiken om naar de watervallen te gaan. Na een zoektocht van drie kwartier naar een plek dat na 21 uur nog scooters verhuurt, zit ik dan achterop bij Nanna. Anna en Nanna op de scooter naar de bowlingbaan. Klinkt een beetje als een knock-off Suske en Wiske strip.
De rest had meer geluk met scooters vinden, dus Paddy, Alessia, Eva en Theresa (de Italiaanse meiden) hebben hun eerste worp al gedaan als we aankomen. In tegenstelling tot alle andere balsporten gaat bowlen me altijd wel goed af, dus Paddy en ik hebben uiteindelijk een gedeelde eerste plek na een hilarisch potje waarbij de slecht onderhouden bowlingapparatuur soms meer kegels omgooide dan wijzelf.
Na het bowlen kunnen we ook nog boogschieten (?). Ik blijk er een talent voor te hebben, want vier van mijn vijf pijlen zijn raak en eentje zelfs in de roos. Call me Katniss Everdeen.

Vervolgens vinden we het wel genoeg geweest en scooteren we weer naar onze hostels. Morgen namelijk wél weer vroeg op om naar de watervallen te gaan.

Luang Prabang, je smaakt naar meer!

Geschreven door Anna.op.reis