Hoera voor de Koning! Als het niet voor de Dutchies in Laos groepschat was, zou ik bijna vergeten zijn dat het Koningsdag was. Helaas kan ik niet meedoen aan alle georganiseerde feestjes in Laos, doordat ik vandaag van Luang Prabang naar Vang Vieng ga reizen. En in Luang Prabang begint het feestje te laat, in Vang Vieng te vroeg.

Op tempeltour en het TAEC

Maar ik heb nog genoeg tijd in Luang Prabang, want ik word pas om half 3 opgepikt vanaf mijn hostel. Daarom is het tijd voor een solowandeling waar ik nog wat laatste highlights kan meepikken. Waaronder dat ene museum die die termietenplaag had.
Onderweg naar het museum loop ik nog even bij een tempelcomplex naar binnen. Ik merk dat de meeste reizigers om mij heen al wel een beetje tempelmoe zijn. Ik nog niet echt, dus bezoek tempels vaak in mijn eentje. Vandaag dus de uitgelezen kans om er een paar op te zoeken.
Dan is het eindelijk tijd voor het museum: het Traditional Arts and Ethology Center (TAEC).
Laos is een land met een enorm grote etnische diversiteit. Er zijn ongeveer 160 erkende etnische groepen met allemaal verschillende culturen, gebruiken en zelfs talen.
Dit museum geeft informatie over vier van deze etniciteiten. Je kan kleren, sieraden, beddengoed, muziekinstrumenten en nog veel meer bekijken. Heel interessant om allemaal te leren.
Het is vandaag weer een ontzettend hete dag. Dus terwijl ik langs de volgende twee tempels loop denk ik vooral aan bij welk schaduwplekje ik kan ga lunchen. Uiteindelijk vind ik in een leuk achterstraatje een plekje om noedels te eten en het Nederlandse ochtendnieuws te lezen. Het is inmiddels een routine geworden om de Wekdienst van de NOS te lezen tijdens de lunch: best handig.
Na de lunch wandel ik nog even door het oude centrum, wat rond het middaguur altijd uitgestorven is. Veel dingen gaan hier, net als bij siëstalanden, namelijk ook dicht in de middag. En terecht trouwens.

Onverwachts wachten

Inmiddels begint half 3 al te naderen, dus na een laatste tempel start ik de terugtocht naar het hostel. Onderweg haal ik een fruitshake en een baguette met ei en avocado om te eten in de trein. De mevrouw achter het kraampje is in haar eentje en maakt alles vanaf nul (al het fruit snijden, ei bakken, avocado snijden), dus ze is wel even bezig met mijn grote bestelling, waardoor de mensen achter me maar weglopen, haha.
Eenmaal terug in het hostel en een tijdje te hebben gewacht komt de meneer van de receptie met een bezorgde blik naar me toe. Blijkbaar is er iets misgegaan met mijn treinticket, waardoor ik de trein van 19 uur moet nemen in plaats van 16 uur. Ah. Oké?
Beetje raar, maar goed, valt weinig aan te doen. Later ben ik erachter gekomen dat je treintickets blijkbaar alleen op het station zelf kan boeken. Als je dus je ticket via een winkel of hostel koopt, sturen ze gewoon iemand naar het treinstation om een ticket voor je te kopen. Geen wonder dat dat dan wel eens mis gaat.
Niks meer te kunnen bedenken om te doen, besluit ik om gewoon maar in het hostel te wachten. Op wachtmomenten als deze krijg ik altijd van die ireeële gedachtes dat ik iets leuks aan het doen moet zijn. Zeker omdat het ook een feestdag is vandaag, wat nergens op slaat natuurlijk.
Niet elke dag hoeft propvol te zitten. Dat zou ik ook helemaal niet overleven. Soms moet je jezelf daar alleen even aan helpen herinneren. Gelukkig wordt mijn boek opeens heel spannend, maak ik vervolgens plannen voor morgen met Alessia en Nanna, doe ik een dutje en dan valt het allemaal wel weer mee.

Een bizarre treinrit

Drie uur, een half boek en een hele baguette later staat de tuktuk naar het station er dan eindelijk. Na wat andere mensen opgepikt te hebben, random langs de weg ons kaartje te hebben gekregen en een rit van 20 minuten komen we aan bij het treinstation.
En het is me een station zeg. Even wat context over deze trein: het is een hogesnelheidslijn gefinancieerd door China. Hij start in China, eindigt in Vientiane en is gloednieuw, pas eind 2021 geopend. Zo nieuw dat die niet eens in de Lonelyplanet staat (snik). Je bent met een uurtje in Vang Vieng terwijl de bus er 5 uur over doet.
Het station is een gigantisch gebouw dat me doet denken aan de ingang van de Efteling. Bij binnenkomst gaat alle bagage door de scanner en moet ik zelfs mijn deo weggooien. Later hoorde ik een horrorverhaal van iemand die haar eigen mes had gemaakt in Luang Prabang en hem toen op het treinstation ter plekke moest weggooien. Gelukkig hebben ze je zakmes niet opgemerkt pap!
Na de douane kom je in een gigantische wachtruimte terecht waar het heel erg koud is door alle ronkende airco's. Precies een half uur voordat de trein vertrekt worden we verzocht om in te checken, de trein is perfect op tijd en er staat bijna meer personeel dan reizigers om je op weg te helpen. Je mag ook niet eten in de trein, dus maar goed dat die baguette al in mijn maag zit.
Echt alles rondom deze spoorweg staat lijnrecht tegenover de relaxte en sobere sfeer die ik tot nu toe in Laos heb meegemaakt. Heel bizar. Zo zie je wat een land als China allemaal teweeg kan brengen. Aan de ene kant super dat er nu een goed treinspoor door Laos loopt. Aan de andere kant vraag ik me dan wel af wat China hiervoor terug wil.

Eerste avond Vang Vieng

De treinrit zelf verloopt als verwacht heel erg soepel en voor ik het weet is het alweer tijd om uit te stappen. Een Chinese jongen die ziet dat ik ook in mijn eentje ben, stapt op me af en vraagt of we vervoer kunnen delen naar het centrum. Ik stem in, maar vermoed dat we gewoon in een tuktuk gepropt worden met alle andere treinreizigers, wat ook zo blijkt te zijn. De jongen kan amper Engels en als die er met Google Translate achter komt dat ik Nederlands ben, begint die TikToks op te zoeken over Amsterdam en Nederlandse voetballers. Blijkbaar is TikTok de nieuwe zoekmachine geworden. Daarna laat die nog even wat TikToks van hemzelf zien die aan het voetballen is.
Eenmaal in het centrum aangekomen sla ik vriendelijk het aanbod om samen iets te eten af, check ik in bij mijn nieuwe hostel en ga ik hongerig op zoek naar Alessia en Nanna die in een Ierse bar zitten.
Vang Vieng is een vreemd dorpje. Vroeger was het een walhalla voor partybackpackers met een heleboel barren, feestjes en het befaamde 'tipsy tuben', waarbij je in een rubberband een kroegentocht over de rivier ging doen. Nadat er in 2011 echter een stuk of 25 backpackers waren overleden door verdrinking of een gebroken nek, werd het tuben aan banden gelegd (haha, woordgrap) en zijn alle bars aan de rivier gesloten.
Inmiddels heeft het dorp zich meer omgevormd naar een avonturen-bestemming: scooteren, klimmen, kajakken, ballonvaren en een gematigdere versie van tuben zijn nu de topattracties. Het dorp zelf is namelijk ook best wel lelijk, je komt dus vooral voor de natuur.
Maar een stukje van de "partyscene" is ook nog steeds aanwezig. Er zijn veel Westerse barretjes te vinden en ik zie meer toeristen dan locals.
Zo ook in de Ierse pub waar ik Alessia en Nanna ontmoet. Ze hebben zelfs een vegaburger! We kletsen bij, drinken wat Beerlao en hebben vooral lol om de "Ierse" bar waar we nu zitten ("is dit hoe alle barren bij jou eruit zien Alessia?").
Op een gegeven moment hebben we genoeg van de Ierse liederen en maken we nog even een wandeling door het dorp. De hele sfeer hier doet me allemaal vaag denken aan de strip van Albufeira.
We halen nog even een pannenkoek op de nachtmarkt die al aan het sluiten is en in het hostel leggen we de laatste hand aan onze plannen voor morgen.
Conclusie: scooter huren en de bergen, grotten en lagunes rondom Vang Vieng verkennen!

Geschreven door Anna.op.reis