Who needs sleep? Brechje en Anna do. Om 7 uur in de ochtend voelt de impulsbeslissing om op dagtour te gaan toch wel iets minder leuk dan de nacht ervoor. Snel werken we maar wat witte toast naar binnen en gaan we met onze slaaphoofden op stap.

Sam en de irritante VS'ers

Na een kort wandelingetje komen we precies om 7:30 uur aan op de ontmoetingsplaats voor de dagtour. We krijgen een sticker met de naam van onze gids, Sam, en stappen de minivan in. Een korte blik naar achteren laat me realiseren dat Brechje en ik natuurlijk niet echt tot de typische dagtourmensen behoren: de meeste mensen schat ik boven de 35. Toch wel leuk om een keer op stap te gaan met mensen in een andere leeftijdsgroep dan 20-25 jaar. Er zitten ook twee Amerikaanse vrouwen bij: echt van die Karen-types. Brechje en ik besluiten om ze de bijnaam VS'ers te geven, zodat ze niet doorhebben dat we het over ze hebben, haha.
In het busje vertelt Sam waar we naartoe op weg zijn: Ayutthaya was van 1350 tot 1767 de hoofdstad van Thailand. Alhoewel de stad na de verplaatsing van de hoofdstad verlaten, geplunderd en verwoest is geweest, staan er nu nog steeds restanten van eeuwenoude tempels. Wij gaan er vier bezoeken, dan lunchen en vervolgens weer naar huis.
Na een broodnodig busdutje komen we aan bij de eerste tempel: een koninklijke tempel in Cambodjaanse stijl.
Alhoewel de "prangs" van de tempel nog overeind staan, is er verder niet veel meer van over. Wandelend langs onthoofde boeddha's en niet meer leesbare schilderingen, leidt Sam ons door de tempel op de manier zoals het hoort: binnenkomen aan de oostkant (waar de zon opkomt) en altijd met de klok meelopen. Elke zin van Sam wordt afgesloten door een "uhuh", "yeah", "so interesting", van de VS'ers. Vervolgens gaat er één op een platform staan waar Sam net bij vertelde dat er iets heiligs op stond, dus dat je daar niet op moet lopen. Zucht.

Liever oud dan nieuw

Maar we kunnen door de prachtige omgeving onze irritaties opzijzetten. Brechje en ik hebben het erover gehad dat Europeanen altijd oude gebouwen prefereren boven nieuwe dingen: ruïnes boven wolkenkrabbers, scheve grachtenpanden boven een penthouse. Deze tempel bevestigt dat voor ons ook weer: alhoewel de zeer goed onderhouden tempels in Bangkok natuurlijk ook fantastisch waren, vinden wij dit allebei stiekem net iets mooier. Ik denk dat het komt door de geschiedenis waar dit soort gebouwen in doordrenkt zijn: ruïnes forceren je te beseffen dat er honderden jaren geleden al hele beschavingen waren die al tot geweldige dingen in staat waren. En misschien ook wel een stukje nieuwsgierigheid: hoe zou deze tempel er in al haar glorie uit hebben gezien?
Nadat Sam iedereen persoonlijk op de foto voor de tempel heeft gezet (wij slaan over) gaan we weer het busje in naar de volgende plek.
Het is een liggende boeddha die erg lijkt op de Wat Pho van Bangkok, maar hij is wat kleiner en niet van goud. Maar deze "reclining buddha" staat in de buitenlucht en is enigszins vervallen: wat hem misschien wel een beetje indrukwekkender maakt. Wederom een bevestiging van onze theorie.
De derde stop is Wat Phra Si Sanphet: ooit de grootste, heiligste en mooiste tempel van de stad. Het is de plek waar ook ooit het koninklijk paleis stond, maar aangezien deze van hout was, is daar niets meer van over. Nu staan er alleen nog drie gigantische stoepa's waar het as van oude koningen in ligt. Je kan zien dat deze tempel ook model stond voor de tempel voor de Emerald Buddha in Bangkok.

Boeddha-hoofd en een niet zo leuk einde

Onze laatste stop is weer een grote tempel, waarbij de grootste attractie een boeddha-hoofd is waar een boom omheen is gegroeid. Voor mijn mede Game of Thrones kijkers: doet je dit niet ergens ontzettend aan denken?
Terwijl Sam weer persoonlijke foto's van iedereen maakt, gaat Brechje koffie halen en ik loop nog even een rondje over het complex, waarbij ik eerst tegen de klok in begin te lopen en daarna krampachtig probeer mijn route naar iets kloksgewijs te veranderen, wat er nogal gek uitgezien moet hebben.
Dan is het tijd voor lunch: het restaurant zit op 1 minuut lopen, maar we worden alsnog met de minivan gebracht. Wat een leven hebben dagtourmensen zeg. Terwijl Brechje en ik onze pad thai opeten, raken we aan de praat met iemand uit Saoedi-Arabië. Hij vertelt dat hij eindelijk naar Thailand kon, omdat Saoedi-Arabiërs sinds dit jaar niet meer geweigerd worden uit het land. Ik was met mijn sterkte Europese paspoort echt compleet vergeten dat dat een ding was. Weer een privilegepuntje erbij!
Na lunch stappen we de minivan in en rijden we terug naar Bangkok. Ongeveer halverwege de reis krijgt Brechje, die epilepsie heeft, een epileptische aanval. We zorgen ervoor dat ze zich nergens tegen stoot, maar verder kan je niets doen behalve rustig afwachten. Gelukkig zijn Sam en wat andere mensen in de bus heel behulpzaam en is de aanval snel voorbij. Maar dan starten de meest tergende 45 minuten ooit, omdat we héél graag naar het hostel willen, alleen eerst nog een half uur moeten rijden en vervolgens voor mijn gevoel de enige boze, te hard rijdende taxichauffeur in heel Bangkok te hebben. Maar gelukkig komen we heelhuids in het hostel aan en dan kan Brechje eindelijk slapen. Ik kan me niet voorstellen hoe veel energie zo'n aanval van je vergt. Het gaat gelukkig ook weer allemaal goed!

De Bangkok-cirkel rond

Om van de schrik bij te komen, en omdat ik eigenlijk toch wel alles van Bangkok heb gezien wat ik wilde, spendeer ik de volgende paar uur in het hostel met wat 7-Eleven snacks, probeer ik mijn reisverslagachterstand in te halen, boek ik mijn bus en hostel voor Chiang Rai morgen, zwaai ik de zondagvlieggroep uit, en zie ik langzaam de maandagvlieggroep binnenstromen van hun dagactiviteiten.
Met de maandagvlieggroep gaan we nog een laatste keer uiteten, bij een tentje dat een Michelinster heeft gekregen voor haar noedels. We moeten even in de rij staan, maar dan heb je ook wat, poe. De noedels zijn met een soort paneelmeel omhuld en je krijgt er een "runny egg" bij. Fantastisch. Nummer twee denk ik, vlak achter de omelet.
Fleur en ik willen nog een laatste wandeling maken door Chinatown, dus we lopen door de inmiddels nu vertrouwde straatjes langs alle streetfoodkraampjes. Het feit dat ik de allereerste avond hier ook liep, maakt het cirkeltje erg mooi rond. Ik denk dat dit deel van Bangkok wel echt mijn favoriet is. We proberen een soort Thaise pannenkoekjes (erg lekker), krijgen een kastanje aangeboden (minder lekker), Fleur haalt een Corn Dog (heel erg lekker) en ik haal de oude vertrouwde mango sticky rice (héél erg lekker).
Vervolgens houdt Fleur de avond voor gezien, en ik voeg me nog even bij de rest van de groep die aan het water aan het chillen is. Aangezien ik morgen al vroeg ga vertrekken, is het aan het eind van de avond ook tijd om afscheid te nemen van iedereen.

Wat was het een trip zeg! Een ongelooflijk leuke groep mensen plus een fantastisch land: dat was moeilijk níét leuk geweest. Maar dan moet het uiteindelijk ook wel gebeuren, en dat deed het ook. Erg dankbaar voor de geweldige eerste twee weken die ik met iedereen heb gehad :).

Maar ook heel erg veel zin om nu mijn eigen plan te kunnen trekken. Met als eerste stop: Chiang Rai, Thailand!

Geschreven door Anna.op.reis