Ingepakte bikini's, ingesmeerde gezichten, hoedjes/petten onder onze helmen omdat ze veel te groot zijn en twee gehuurde scooters: Alessia, Nanna en ik zijn er helemaal klaar voor om de omgeving van Vang Vieng te verkennen. Met lagunes, grotten en een viewpoint op de planning belooft het een avontuurlijke dag te worden. En geloof me, dat werd het ook...

Etappe 1: Vang Vieng naar Nam Xay viewpoint

Aangezien het viewpoint een stukje omhoog wandelen bevat, gaan we die als eerst doen. Ik spring bij Nanna achterop en Alessia heeft haar eigen scooter.
Na een stukje drukke weg slaan we af en dan begint het feest: gammele bruggetjes, grindpaden en overal koeien en buffels op de weg. Ik ben blij dat ik lekker achterop zit en foto's kan maken. Want dat is wel nodig: het uitzicht is werkelijk prachtig. Overal om ons heen torenen gigantische rotsformaties boven de rijstvelden uit.
We komen aan bij het viewpoint en starten aan de klim. We hadden van een Canadees stel gehoord dat het wel meeviel. Nou, dat stel was óf heel sportief óf ze hadden het over een ander viewpoint. Het is namelijk constant steil omhoog lopen over ongelijke uitgehakte treden, en het laatste stukje is meer een bergbeklimming dan een wandeling. En ik hoef vast niet meer te vertellen dat het erg warm is.
Maar uiteindelijk is het, zoals altijd, het allemaal waard. De uitzichten zijn echt magisch. En dat met burning season: het moet vast nog mooier zijn als alle landschappen mooi groen zijn. Ach, geeft me weer een reden om terug te komen.
We genieten een tijdje van de views, maken domme foto's met een scooter die op het viewpoint geplaatst is (hoe komt dat ding er eigenlijk?) en dan is het tijd voor de aftocht, die niet zo zwaar is, maar wel eng.

Etappe 2: Nam Xay naar Phu Kham Cave

Na een korte pauze met wat gore elektrolytendrankjes springen we weer op de scooter. Het was slim geweest om in Vang Vieng alvast te tanken, want al deze bezienswaardigheden liggen natuurlijk in the middle of nowhere. Gelukkig spot Alessia een winkeltje langs de weg waar petflessen staan met knalrode vloeistof erin. Ik heb het vaker zien staan en dacht eigenlijk dat het iets van limonade of zelfgestookte likeur was, maar blijkbaar is het dus benzine. Is benzine in Nederland ook rood/roze? Nee toch??
Maar goed, we kopen een petfles en schenken de tanks vol, waardoor we weer op weg kunnen.
Na weer een werkelijk prachtig ritje komen we aan bij Phu Kham Cave & Blue Lagoon 1. Volgens mij was de inspiratie op bij het benamen van de lagunes, want ze hebben allemaal gewoon een nummer.
Lonelyplanet heeft ons al verteld dat de lagune hier niet veel voorstelt, en dat klopt ook wel. Het water is omgeven met restaurants met toeristen, waardoor je er nou niet echt in alle rust kan zwemmen.
We lopen dus verder naar de aanliggende grot, Phu Kham Cave, waar we al snel achter komen dat onze telefoonzaklampjes echt niet goed genoeg gaan zijn. Dus bewonderen we de enige ruimte in de grot die met daglicht is verlicht, die alsnog wel mooi is.
Doordat Blue Lagoon 1 de meest toeristische plek is zijn er overal wel leuke restaurantjes, dus is het de uitgelezen plek om te lunchen. We eten uiteindelijk onze pad thais bij een schattig tentje in de buitenlucht.

Etappe 3: Phu Kam Cave naar Blue Lagoon 3

De weg naar Blue Lagoon 3 is misschien wel de leukste: overal bergen, rijstvelden, koeien, buffels, noem het maar op. Deze lagune is heel anders dan de eerste. Op een dozijn backpackers en een restaurantje na is het afgelegen, met een geweldig uitzicht op een berg. We lonken naar het water in deze hitte en nemen dan ook dankbaar een duik in het heerlijk verkoelende water. Er is een soort liaan en een zipline waar iedereen vanaf aan het springen is. Ik neem ook een zwaai, laat te vroeg los en kom als een soort kanonskogel in het water terecht. Niet mijn meest gracieuze beweging.
Er zit ook een grot bij deze lagune, maar na een blik te werpen op de ingang, die elke claustrofoob nachtmerries zou bezorgen, slaan we die toch maar over. Het grottengeluk zit niet mee vandaag.

Etappe 4: Blue Lagoon 3 naar Blue Lagoon 2

We besluiten om nog naar één lagune te rijden en de omgeving bij de weg ernaartoe is weer anders. Dit keer zijn de wegen beter en rijden we door veel dorpjes.
Blue Lagoon 2 is nog meer verlaten dan 3. Naast wij, een paar andere backpackers en een groep Chinezen is het leeg. Je ziet aan alles wel dat de lagune erop was ingericht juist veel bezoekers te ontvangen: verlaten restaurants, een zipline die er niet echt bruikbaar meer uitziet en vergeelde reclameborden.
Wij zijn wel dankbaar voor de rust waarin we kunnen zwemmen. Er is ook een hoog punt waar je vanaf kan springen, wat heel leuk is. Vooral omdat een Chinese jongen ontzettend bang is en wanneer hij na 10 minuten eindelijk springt, de hele lagune begint te applaudisseren.
Na een tijdje vinden we het weer genoeg en gaan we naar de laatste stop: het treinstation.

Etappe 5: Blue Lagoon 2 naar het treinstation

Omdat we er inmiddels achter zijn dat zelf een kaartje op het station halen echt een stuk goedkoper is en we toch een scooter hebben, besluiten we om alvast treinkaartjes te halen voor morgen.
Na de goede wegen van etappe 4 begint het bij mij toch te kriebelen en wil ik graag nog een stukje zelf rijden. Dus Alessia springt bij Nanna achterop en ik heb opeens mijn eigen scooter.
Het gaat verrassend goed en ik vind het verrassend leuk. Scooteren is ook eigenlijk helemaal niet zo moeilijk als je weinig verkeer om je heen hebt. Het is eventjes eng in Vang Vieng als dat verkeer er wél is, maar de drukke weg maakt al snel plaats voor een gloednieuwe, verlaten weg naar het station.
Het station van Vang Vieng ziet er net zo Efteling-achtig uit als in Luang Prabang. Bij het kaartjes kopen stuiten we echter op een probleem: je hebt je paspoort nodig en ze accepteren geen kopie van je mobiel. Alleen ligt het paspoort van Alessia nog in het hostel en die van mij ligt als borg bij de scooterverhuur...

Etappe 6: retourtje treinstation, demarrage en een valpartij

We maken een plan de campagne: Nanna gaat een treinticket kopen, we gaan terugrijden naar het hostel, wisselen onze paspoorten om als borg en Alessia en ik gaan weer terugrijden naar het station om een ticket te halen.
Zo gezegd zo gedaan, en met onze paspoorten op zak zijn Alessia en ik weer op weg. Het is inmiddels wel al donker, dus dat maakt de rit naar het station een stuk minder leuk.
Als we weer op de verlaten weg naar het station zijn, begint mijn scooter opeens te pruttelen en stopt ermee. Alessia rijdt, nietsvermoedend van haar demarrage, gewoon door. Ik besef me dat ik eigenlijk helemaal niet meer de benzine in de gaten heb gehouden. Het lampje knippert. Uh oh.
Ik probeer het ding weer te starten, en na een paar pogingen gaat de motor opeens weer aan. Wat ik niet doorhad, is dat ik tijdens het starten het gas op volle kracht ook aan draaide...
En ja hoor, de scooter vliegt omhoog en dan is het boem. Daar lig je dan, op de grond, op een verlaten weg, zonder benzine.
Waar is Alessia eigenlijk? Heeft ze nog steeds niks door?
Na een kleine check lijkt op een paar schrammen alles nog heel te zijn (zowel bij Anna als bij scooter). Gelukkig gaat de scooter alsnog eventjes aan en kan ik het treinstation uiteindelijk net bereiken.
En daar zie ik Alessia. Die staat ook stil. Ook zonder benzine. Ze kon dus niet terugrijden om te checken waar ik was en dacht al dat ik gekidnapt was, haha.

Etappe 7: nog een retourtje treinstation met de bezemwagen

Wat nu? We appen met Nanna, die zegt dat de mensen van het hostel niks voor ons kunnen doen. Lekker dan. Om niet in paniek te raken, stel ik voor om eerst gewoon te doen waarom we hier zijn. Alsof er niks aan de hand is kopen we dus twee treinkaartjes. Is dat maar vast gedaan.
We lopen naar de parkeerplaats waar een heleboel tuktuks staan en als we ons probleem uitleggen, kijken de meeste chauffeurs ons schaapachtig aan of lachen ons uit. Eén chauffeur biedt aan ons heen en weer te brengen naar een tankstation voor 200.000 kip (10 euro) per persoon . Nou no way, dat is namelijk echt achterlijk duur. Dus lopen we maar weer naar de scooter. Paniek is nog steeds niet toegeslagen, maar het gaat niet heel lang meer duren.
Vervolgens zien we dezelfde chauffeur voorbijrijden, nu met een horde Chinese toeristen in zijn tuktuk. We houden hem aan en hij zegt dat hij ons ook alleen naar het centrum kan brengen voor de standaardprijs van 30.000 kip pp. Prima. Gaan we daar wel op zoek naar een tankstation.
Als meneer de Chinezen bij hun hotel heeft afgezet, komt hij opeens met het aanbod om ons naar het tankstation én weer terug naar het treinstation te brengen voor nogmaals alleen 30.000 kip. Hoera!
Ik vraag me af wat de omslag heeft veroorzaakt. Misschien kwam het uit de goedheid van zijn hart, misschien kwam het door de paniek in onze ogen. Misschien moest hij sowieso gewoon terug naar het station voordat de volgende trein kwam, en heeft hij nu gratis 60.000 kip verdiend.
Maar goed, wij zijn allang blij dat het allemaal goed gaat komen.
Een tuktuk ritje en een gevulde petfles limonade later kunnen we dan eindelijk weer op de scooter stappen en rijden we voor de zesde keer op dezelfde weg (ja echt, tel maar na).
We moesten de scooters om 8 uur inleveren. Het is vijf voor 8 als we het terrein van het hostel op rijden. Ik heb maar gezwegen over de extra krassen die de scooter opeens heeft.

Etappe 8: HONGER

Nu alle adrenaline weg is gezakt, besef ik opeens hoe ontzettend veel honger ik heb. De laatste keer dat we wat hebben gegeten was met de lunch.
We gaan dus het eerste de beste restaurant in en hebben onze maaltijden op voordat je u kan zeggen. Met nog steeds honger, halen we ook nog even een mierzoete pannenkoek met nutella en banaan op de nachtmarkt.
Tijdens het eten giechelen we vooral over hoe dom we zijn geweest, en dat dit wel een sterk verhaal gaat zijn in de toekomst.

En dat brengt een einde aan het avontuur van vandaag. Wat een dag hè? Wel een heel erg leuke dag. En een avontuurlijke dag. En een beetje een domme dag. Maar zie het maar zo: iedere fout is een leermoment. Ik denk namelijk dat ik nooit meer ga vergeten om een benzinemeter in de gaten te houden.

PS: als je niet van blauwe plekken houdt, trigger warning voor de laatste foto van dit verslag :)

Geschreven door Anna.op.reis