Ja, ja, het is geen foutje, Anna heeft echt een nieuw reisverslag! Inmiddels ben ik al weer bijna twee maanden terug in Nederland, en ik werd eigenlijk meteen weer het "normale" leven in gezogen. Dit reisblog viel dus een beetje achterop de to-do list. Maar goed, beter laat dan nooit zeggen we dan.

Waar waren we gebleven? Het duivelse dilemma van zondagochtend 7 mei: waar gaat Anna naartoe? Ik twijfel tussen de steden Savannakhet en Pakse. Met het feit dat ik geen eindeloze tijd meer heb in mijn achterhoofd boek ik uiteindelijk de bus naar Pakse: dat ligt zuidelijker en dus dichter bij Cambodja.

Ontbijt met denkvoer

De bus gaat pas om 13 uur, dus ik wandel Thakhek in voor een rustig zondags ontbijtje. Terwijl ik naar het menu kijk waar stickertjes op geplakt zitten met prijsverhogingen, denk ik aan een gesprek dat ik had met het Duitse stel in Nahin over inflatie.
Sinds 2022 zijn de prijzen in Laos enorm gestegen. Alle reiswebsites en ook mijn Lonelyplanet geven altijd een aanzienlijk lager bedrag aan voor dingen dan de werkelijkheid. Ook kan je bij elk restaurant, kraampje of marktje op ieder menu wijzigingen in tarieven zien. Ik lees op Google dat afgelopen januari het inflatiepercentage meer dan 40% was.
De Duitse man van het stel vertelde dat dat echter voor ons helemaal geen gevolgen heeft, omdat de waarde van de kip ook ontzettend is gekelderd. Vroeger was 1 euro gelijk aan 10.000 kip, nu is dat 20.000 kip. Aangezien prijzen hier (nog) niet verdubbeld zijn, zijn Europeanen dus gewoon goedkoper uit dan een paar jaar geleden.
Ik die helemaal niets snapt van economie of wisselkoersen vind dat dus echt een bizar concept. Geld is toch zoiets raars.
Na mijn leerzame ochtend reken ik af en dan zie ik opeens een bekende aan de overkant van het plein. Het is Flo uit Thailand! Hij gaat vandaag aan de Thakhek loop beginnen. Ik wist dat die bijna dezelfde route doet als ik en dat ik elke keer een paar dagen voor loop, maar om hem dan zo tegen te komen, is wel erg toevallig.

Weer een bijzondere busrit

Terug in het hostel brengt iemand me naar het busstation, en dan moet ik daar nog een uur wachten. Blijkbaar vertrekt de bus gewoon als die vol zit, dus je kan maar beter te vroeg dan te laat zijn is me verteld.
Volgens Google Maps kan je met zes uur rijden van Thakhek naar Pakse komen. Maar zo lang doet deze bus er natuurlijk niet over. De tijd verstrijkt tergend langzaam doordat er bijna elk half uur wel ergens gestopt wordt. Tijdens die stops worden er een heleboel dingen in- en uitgeladen, waaronder scooters en zelfs een hele oogst aan cassave. Bovendien gaan alle mannen van de bus er altijd uit om een sigaret te roken. Bij sommige stops denderen er hordes vrouwen de bus in met gebraden vogels en eieren aan stokken, fruit, brood, etc., om iets aan de mensen in de bus proberen te verkopen.
Gelukkig heb ik nog wel wat slaap in te halen. Wat alleen niet meehelpt is dat er geen airco in de bus is. Nu vind ik dat meestal niet erg, omdat een blower vaak ook wel zijn werk doet, maar ik zit aan de zonkant van de bus en oh ja, het is 40 graden. Bovendien zet de buschaffeur op een gegeven moment gewoon keihard de radio aan. Ik heb ook een verlegen jongeman naast me zitten die de hele tijd giechelend dingen naar me probeert te communiceren, waar ik echt geen drol van snap. Veel slaap werd het niet dus.
Zodra we in Pakse zijn is het al donker en ook aan het stortregenen. De buschauffer gooit alle backpackers in de bus eruit op een verlaten plek langs de weg. Nergens een tuktuk of taxi te bekennen. Toevallig zitten we alle vier in hetzelfde hostel, die we een belletje geven, en ze sturen een tuktuk naar ons toe.
Ik kan een heleboel geweldige dingen opnoemen over Laos. De bussen zijn daar niet één van. Maar goed, wel weer een ervaring rijker.
Eenmaal aangekomen in het hostel met een maaltijd achter de rug, wil ik eigenlijk nog even de stad in. Maar de nog steeds gietende regen steekt daar wel een stokje voor. Daarom chill ik een beetje met de mensen in de lobby.
En dan zie ik opeens een bekend gezicht. Je raadt het nooit, maar het is Simon. Ja, die ene Simon die me geditched had twee dagen geleden. Met een schuldbewuste blik in zijn ogen legt die uit dat zijn visum dus te vroeg zou verlopen als hij al meteen door naar Thailand zou gaan, dus een paar dagen in Pakse moet wachten. Hij voelt zich erg schuldig, maar ik vind het vooral erg grappig.
Het hostel is trouwens een fancy bedoening, met in zwanen gevouwen handdoekjes en zo. Een voor hostelstandaarden erg zacht matras zorgt er dan ook voor dat ik heerlijk in slaap val.

Paksé for a day

De volgende morgen heb ik met Arianna, een Italiaanse die bij me in de bus zat, afgesproken om in Pakse te gaan rondlopen. We willen allebei morgen door naar Champasak, en besluiten om naar het busstation te lopen om te kijken of het daar goedkoper is dan een bus vanuit het hostel boeken. Ook schijnt daar een leuke markt te zijn.
Pakse is het meest vergelijkbaar met Vientiane: groot, druk, veel Franse invloeden en arm. Natuurlijk ligt het ook weer aan de Mekong. We lunchen onderweg met een simpele fried rice en stoppen nog even bij een gigantische supermarkt die een soort kermis achterin heeft.
Het busstation zelf blijkt gewoon een parkeerplaats met tuktukdrivers te zijn: als we dan ook naar tarieven vragen is het allemaal veel duurder dan bij het hostel. Helaas, missie mislukt. Echter is de markt wel bijzonder: op een groot plein worden op kleedjes allerlei soorten groenten, fruit, vlees en vis verkocht. En ook levende dieren: varkentjes, ganzen en eenden allemaal in piepkleine mandjes. We komen zelfs twee huisdierapen tegen, eentje heeft een shirt aan. Je zou denken dat je op een gegeven moment alles wel gezien hebt, maar dan kom je zoiets tegen.
Op de terugweg van de markt lopen we langs de Mekong, welke altijd mooie uitzichten geeft. Over het vasteland valt dat niet te zeggen: dit deel van de stad is een gigantische bouwput. Wat ze aan het bouwen zijn (en voor wie) is mij wel een raadsel.
We halen bij een leuke foodtruck nog even wat koffie en daarna gaat Arianna een massage halen. Ik loop nog even verder door het centrum en breng een bezoekje aan de lokale tempel en een monument.
Dan houd ik het wel weer voor gezien. Veel te beleven is er ook niet echt in de stad.

Een avondje in Italië

Weer terug in het hostel overleg ik met Arianna en Bram, een Nederlandse jongen die Arianna en ik allebei op andere plekken al eens hebben ontmoet, over waar we gaan eten. De Lonelyplanet (die Bram overigens ook heeft) maakt ons niet heel enthousiast en dus struinen we Google Maps af, tot Bram een Italiaanse tent vindt met goede reviews. Arianna is eerst terughoudend, maar als we lezen dat de eigenaar een Italiaan is, is ze om en staat ze erop dat we dan ook een échte Italiaanse avond van gaan maken.
We komen aan in het restaurant en worden meegenomen naar een prachtige tuin die verscholen ligt achter allerlei steegjes. De eigenaar komt naar onze rood-wit geblokte tafel toe en begint meteen een gepassioneerde conversatie met Arianna in het Italiaans. Althans, zo klonk het in de oren van iemand die de taal niet spreekt. Volgens mij ging het gewoon over waar ze vandaan kwamen.
We bestellen Campari Spritz als aperitivo en bruscetta als antipasti en Arianna begint meteen te roddelen over alle irritante gasten in ons hostel (roddelen hoort bij Italiaans dineren aldus Arianna).
We hebben daarna alle drie een pizza besteld en mijn quattro formaggi is echt geweldig. Azië staat nou niet bekend om haar heerlijke kaas, dus om weer een keertje een écht lekkere gorgonzola te eten is echt top.
Na onze heerlijke pizza's genieten we van een tweede Campari Spritz en Bram en Arianna steken nog even een sigaretje op. Veel Italiaanser kan het niet.
Tijdens het diner ging het ook over de massage die Arianna vanmiddag had en het begint bij Bram en mij dan toch te kriebelen. We besluiten last-minute om toch nog even eentje te gaan halen, dus we bedanken de eigenaar van het restaurant hartelijk en haasten ons dan snel naar de massageplek voordat hij sluit.
Ik ga dit keer voor een "Traditional Lao Massage". Ik krijg een leuk pakje aan en mag een uur genieten van een meisje dat giechelend al mijn ledematen knakt. Heerlijk.
Helemaal zen komen Bram en ik terug in het hostel en val ik bijna meteen in slaap.
Morgen gaan we met zijn drieën naar Champasak!

Geschreven door Anna.op.reis