Het is vrijdag 14 april en vandaag is de tweede dag van Songkran. Waar we gisteren het partygedeelte van de feestdag uitgebreid hebben meekregen, staat vandaag een tour langs vier tempels op de planning.

Rustige start

De tour is echter verplaatst van de ochtend naar de middag, dus hebben we vrije tijd in de ochtend. Een grote groep gaat om 10 uur ontbijten, maar ik word pas om 10:15 wakker. Fleur en ik besluiten dus om zelf op pad te gaan. Ook wel lekker, gewoon met z'n tweetjes.
Na een klein keuzestressvol blokje om (er zijn weinig panden géén restaurant hier), strijken we neer bij een tentje waar veel locals zitten: altijd een goed teken. Fleur heeft zin in iets zoets, dus ze bestelt een soort bapao, maar dan met iets custardachtigs erin. Ik heb een tofu-noedelsoep. Wederom weer erg lekker: volgens mij is het onmogelijk iets vies te eten hier. Ik heb verder ook nog een zwarte iced koffie, maar hij is zoeter dan je gemiddelde Starbucks-frappé. Altijd een verrassing hoe je koffie gaat smaken hier.
Na het ontbijtje maken we nog even een wandeling door Chinatown. Ik heb gelezen dat er in de buurt een grote voedselmarkt is die heel leuk schijnt te zijn, op Google Maps lijkt die echter op een onbereikbare plek te zitten. Ik sleur Fleur de meest gare steegjes in ("Anna, waar breng je me in hemelsnaam naartoe?") en dan zijn we opeens op een grote binnenplaats waar een markt had kúnnen zijn, maar die compleet uitgestorven is. Oh ja, een nationale feestdag enzo. Nou ja, wel weer op een leuke plek geweest.
Een paar smalle steegjes verder komen we weer op de grote straten terecht, waar wel winkels open zijn. We struinen wat rond en ik vervolg mijn nu al twee weken durende zoektocht naar sandalen, maar helaas zonder succes. Ze zijn altijd net iets te plastic, of net iets te duur.

De gouden boeddha

Dan is het alweer 14:00 uur en gaan we op stap met de groep. De eerste tempel, Wat Traimit, zit in Chinatown en is maar 10 minuutjes lopen. Het is een tempel die een 3 meter hoge massief gouden boeddha huist. Klinkt cool, echter komt de commissie erachter dat je entree moet betalen voor deze tempel en, een kleine Google-search verder, ook voor de aankomende tempels. Dat hadden ze niet ingecalculeerd, dus na een korte briefing dat we al onze entrees zelf moeten gaan betalen, besluit niemand om een kaartje te kopen voor deze tempel, aangezien de komende twee mooier schijnen te zijn. Ik en een paar mensen lopen nog wel even naar boven om het uitzicht te bekijken en de gouden boeddha van veraf te kunnen zien. Later hoorde ik dat je daar blijkbaar ook een ticket voor moest kopen. Oeps.

De liggende boeddha

De volgende tempel is 40 minuten lopen en niemand van de groep heeft daar zin in, dus gaan we op eigen kosten met de metro.
Na dit keer wel een ticket aan te schaffen lopen we Wat Pho binnen: een van de beroemdste tempels van Thailand. Terwijl Brechje en ik over het complex rondlopen, besef ik me dat ik eigenlijk helemaal niet weet waar we ons nou eigenlijk bevinden. Mijn Lonelyplanet ligt helaas nog in het hostel, dus loods ik ons door het terrein met Wikipedia als persoonlijke reisgids.
Het enorme tempelcomplex huist een 46 meter lange liggende boeddha en heeft de grootste collectie van boeddha-afbeeldingen ter wereld. Bovendien is er ook een tempel met een boeddha waar as van koning Rama I wordt geborgen. En er staan vier gigantische stoepa's die vier koningen representeren.
Alle gebouwen zijn weer ontzettend imposant en vooral de liggende boeddha is heel indrukwekkend.
Naast de "standaard" gebouwen en beelden op het complex, zijn er ook allerlei Songkran-festiviteiten bezig. Overal zijn kraampjes, muziek, dans en er is een footvolley toernooi bezig. Onder het genot van een ijsje genieten Brechje en ik van een traditioneel dansoptreden van wat jonge meisjes. Het verliezen van kostuumonderdelen en de filmende ouders doen me denken aan mijn doldwaze danstijden.

Per ongeluk gratis naar Wat Arun

Inmiddels is het alweer bijna 17 uur, en ik zie op Google dat de volgende tempel om 18 uur sluit. Dus verzamelen we met z'n allen om 17 uur om naar Wat Arun te vertekken. Ik loop met een groepje alvast vooruit, omdat we graag nog op tijd naar binnen willen. Dus hebben Brechje, Mischa, Jeroen, David en ik een eerdere ferry die ons pal voor de tempel neerzet. Brechje en ik stappen als eerste uit en volgen de menigte van de boot het tempelcomplex in. Terwijl wij al een eindje het terrein op zijn, zijn we de rest opeens kwijt en zien we dat ze aangehouden werden, omdat ze een ticket voor toeristen moesten halen. Blijkbaar hadden Brechje en ik de lokale ingang genomen, want Thaise mensen hoeven geen entree te betalen. Oeps 2.0.
Een klein beetje schuldig voelen we ons wel, maar we zien niet het nut om weer terug te lopen en in de rij te gaan staan voor een kaartje. Dus zodra David, Mischa en Jeroen zich weer bij ons gevoegd hebben, vervolgen we onze weg over het complex en probeer ik weer Wikipedia-reisgids te spelen. De Wat Arun was oorspronkelijk gebouwd om de Emerald Buddha in te huizen, maar inmiddels is deze verplaatst naar de Grand Palace. Maar de tempel wordt nog steeds drukbezocht, vooral door haar gigantische "prangs", een soort grotere stoepa, waarbij de grootste op een Eiffeltoren-achtige wijze boven alle gebouwen uittorent.
De korte tijd die we nog hebben gebruiken we om de tempel te beklimmen en een rondje te lopen rondom de prangs. Het valt ons op dat er heel veel mensen rondlopen in Thaise traditionele kleding, die allemaal bezig zijn met fotoshoots. Aan het begin wachten we nog netjes tot een foto is gemaakt, maar na een tijdje worden we er gek van en photobomben we iedereen maar gewoon. Hevig speculeren we waarom dit gaande is: komt het door Songkran? Is er een bruiloft geweest? Hebben we een dresscode gemist?
Later ben ik erachter gekomen dat toeristen deze kleding huren om mee te poseren op mooie plekken. Soort Volendam-achtige praktijken. Niks Thais meer aan dus. Verklaart ook wel dat er mensen tussen liepen met een Amerikaans accent.
Als de tempel zelf dicht gaat, kijken we nog even rond bij de marktjes eromheen en zien we de zon achter de grote prang verdwijnen. Prachtig!

David, Mischa, Jeroen, Brechje en ik gaan na een ferryritje terug op zoek naar eten. We zien een bordje naar een rooftop riverside restaurant, wat ons best leuk lijkt. Bij aankomst kijken we echter naar de Westerse prijzen op de kaart en lijkt het een stuk minder leuk. Een blokje verder zien we een goedkoop uitziend restaurantje met Thais eten, dus dat nemen onze hongerige magen maar voor lief. Giechelend om de bordjes met plaatjes waarbij de "transparante" achtergrond niet meer zo transparant is, krijgen we ons eten. En het is weer zó lekker. Ik heb een van de beste pad thais van de trip, Brechje heeft een jaloersmakende gevulde omelet en de rest had ook lekker eten (wat ik niet meer kan herinneren).

Onderweg naar het hostel moeten we de waterpistolen en emmers wel even ontwijken, maar we komen grotendeels droog thuis. In het hostel leer ik de rest hoe boerenbridge werkt, om vervolgens zelf keihard te verliezen en dan is de dag alweer om.
Morgen alweer de laatste dag met de hele groep!

Geschreven door Anna.op.reis