Op dag 4 staat een dagtrip op de planning naar Erawan National Park: een natuurpark met zeven watervallen waar je ook kan zwemmen. Om 7 uur staat het ontbijt van het hostel al klaar. Het is een heerlijke 27 graden, wat me toch echt doet beseffen dat ik als zwaar anti-ochtendmens toch echt een vroege vogel moet gaan worden.

Een echte Thaise busrit

Dan gaan we wandelen naar het busstation. Het is weer ongeveer 30 minuten lopen, en de vroegte maakt de wandeling wel iets draaglijker. Wel zijn we iets te laat vertrokken, dus moeten we de pas erin houden en raken we alsnog nogal bezweet.
Om 08:55 zijn we pas bij de bus die om 9 uur gaat, en die daardoor dus al een beetje gevuld is. Het is een kleine, krakkemikkige bus, zonder airco en wonder boven wonder vinden alle 25 nog een soort van een plekje. Een paar moeten gebukt staan, er zitten vier mensen naast de buschauffeur en mensen zitten op stukjes vloer waar knieën niet opzij steken, want de stoelen faciliteerden absoluut geen Nederlander-waardige beenruimte. Eenmaal onderweg met blazende wind vindt iedereen het wel wat hebben. Authentiek Thais ritje toch?
Om de tijd te doden maken we een Zweedse puzzel ("wie weet deze?! Vijf letters, vierde is een E!!") en ik heb vooral ook heel veel medelijden met de locals en de andere toeristen die deze luidruchtige en overvolle busrit moeten verdragen.

De zevende watervalhemel

Eenmaal aangekomen in het park halen we iced lattes die meer ice zijn dan latte en wandelen we naar de eerste waterval. Het park is opgebouwd uit zeven niveaus, gescheiden door een stukje omhoog wandelen waarbij er bij elk niveau een waterval is. Helaas is een zwemvest wel verplicht om te huren dus zeulen we die ook mee. We hebben besloten om in één keer door te lopen naar niveau 7 en dan alle andere niveaus op de terugweg te bewonderen. Alles gaat vrij gestaag tot en met niveau 4, waar Brechje en Fleur aangeven toch wat rustiger aan te willen doen. Eigenlijk een veel beter idee, maar Julie en ik zijn vastberaden om de top in een keer te halen dus denderen we door. We maken gebruik van het feit dat Nederlanders óveral ter wereld te vinden zijn door aan terugkerende groepjes te vragen hoe ver we nog moeten, wat helpt voor de gemoedstoestand. Wat ook helpt voor de gemoedstoestand zijn de apen onderweg (en even stoppen om foto's van ze te maken als pauzemoment).
En dan zijn we er eindelijk! Onze zware klim werd hard beloond, want de zevende waterval is echt de prachtigste van allemaal. We duiken onmiddellijk het water in en laten als irritante Hollanders ons zwemvest natuurlijk liggen.
De rest van de komende uren spenderen we met badderen in het verkoelende water (maar niet te stil blijven staan anders gaan vissen aan je voeten eten), gaande slaan hoe de rest bezweet aan de top komt, douchen onder en klimmen op de waterval. Heerlijk!
We zijn lang bij niveau 7 gebleven en vanaf niveau 2 mocht je al geen eten meer mee, dus we lopen zo snel onze trillende beentjes het aankunnen weer naar beneden. We werpen nog wel een blik op alle andere niveaus, maar waterval 7 was echt het mooist.
Nadat Martijn en ik wat noedels voor 30 baht (ongeveer een euro) op de kop tikken, komen we om 5 voor 3 aan op de parkeerplaats, waar de halve groep naar ons staat te schreeuwen omdat we een eerdere bus kunnen nemen om 3 uur. Chill!
Na een stuk rustigere busrit merk ik bij het uitstappen opeens dat mijn rugzak een stuk lichter is dan op de heenweg. En ik had toch een handdoek om mijn nek?
Snel terug de bus in, maar ik zie niks liggen. Dus vaarwel sneldrogende handdoek, je hebt je enige dag goed besteed. Volgens mij wel een nieuw record dat ik pas op dag 4 wat ben kwijtgeraakt ;).

Toch handig zo'n bestuursjaar

Eenmaal aangekomen in het hostel gaat het gesprek over plannen voor de vrije dag van morgen. Ik heb gelezen in een flyertje dat je een kookles kan boeken, wat mij heel leuk lijkt. Ik heb het er met Karlijn (de voorzitter van Mens van het jaar na mij) over en we schieten allebei een beetje in voorzittersmodus om dit te gaan regelen. Na veel inventariseren vinden we een groep van 15 die het zouden willen doen, dus ga ik met David (de docent die mee is), Jeroen en Mischa proberen te boeken bij het resort. De man achter de balie, Tom, geeft aan dat er maximaal 8 per les kunnen. Maar op twee verschillende dagen zien we ook niet echt zitten, dus vragen we of het echt niet op één dag kan. Dan stelt Tom voor om eerst met z'n allen naar de markt te gaan, en dan in twee groepen te koken. Terwijl de ene groep kookt kan de andere groep zwemmen in het resort. Nou, tegen deze ultieme win-win situatie zeg je geen nee natuurlijk. Terwijl David uitrekent of hij beter in baht of euro's af kan rekenen, bespreek ik nog even de dieetwensen en allergieën en dan is de cursus geboekt! Werpen de opgedane ervaringen van zo'n bestuursjaar toch weer z'n vruchten af.

Garnalenhersenen en floating cocktails

Na het boeken voegen Anouk en Martijn zich bij ons groepje en gaan we op zoek naar eten. David, Mischa, Jeroen en ik hebben erg zin om bij een echt Thais tentje te dineren. We strijken neer bij een restaurant waar alles krakkemikkig lijkt behalve de enorme flatscreen-tv met een of andere vage soap, waar het lijkt alsof de bediening uit een hele familie bestaat en waar de menukaart vooral onontcijferbare plaatjes en spotgoedkope prijzen bevat. Perfect dus. We bestellen met z'n vieren Pad Thai met garnalen, Martijn heeft Tom Yum soep en Anouk fried rice. Tijdens het wachten proberen we nog te ontrafelen waar de soap over gaat, maar elke vijf minuten is er weer een plot twist waar we niks van begrijpen.
Het eten is heerlijk. Onze garnalen kwamen met kop en al, dus David vertelt dat het hier blijkbaar een delicatesse is om de garnalenkop uit te zuigen. Dat wil ik natuurlijk wel proberen, en alhoewel ik het gevoel had dat er niks in de kop zat (het smaakte nergens naar), mors ik wel op m'n witte shirt. Vervolgens maakt Mischa de legendarische opmerking dat ik nu garnalenbrein op mijn shirt heb, en ik hoor alleen maar mijn moeder achterin mijn hoofd zeggen dat ik geen witte shirts had moeten meenemen.
Nadat Mischa (gekleed in olifantskleren) op de foto is geweest met de kinderen van het restaurant (ook in olifantskleren) en ik mijn fannypack strategisch over de vlek heb geplaatst vervolgen we onze weg naar het influencercafé van gisteren, waar een deel van de groep een drankje aan het doen is. Ze zitten op een groot soort vlot waarbij je aan tafel kan zitten met je voeten in het water, en er is natuurlijk ook weer live muziek. Verder hebben twee Leidse jongens zich bij de groep gevoegd, die ons vandaag moesten verdragen in de bus en in het park. We drinken pootjebadend onze goedkope cocktails en als het hipstercafé sluit, borrelen we nog wat na in het hostel, waar we ons vooral afvragen welk beest we nou de hele tijd horen. Blijkt een gekko te zijn.

Een geslaagde dag. Morgen heel de dag kokkerellen!

Geschreven door Anna.op.reis