Geloof het of niet, maar de wekker staat om kwart voor 5 uur 's ochtends vandaag. Ik heb besloten om mijn leven te beteren en voortaan elke dag voor zonsopgang op te staan.

De aalmoes-"ceremonie"

Haha, grapjuh. Zou wel wat zijn hè? Nee, de échte reden dat ik zo vroeg op ben, is dat er elke ochtend bij zonsopgang een aalmoes-ceremonie plaatsvindt: monniken wandelen door de stad om aalmoezen te verzamelen, een belangrijk boeddhistisch ritueel. Door de vele monniken die in Luang Prabang wonen, is het een mooie plek om het te kunnen gadeslaan.
Nanna, Eva, Theresa en ik hebben dus besloten om vandaag te gaan kijken. Ik heb er veel over gelezen om het respectvol te kunnen zien: aan de andere kant van de weg zitten, stil zijn, je schouders en knieën bedekken en geen foto's van dichtbij of met flits maken. Het enige wat ik niet zo goed kon vinden was wáár je het het beste kon zien, alleen dat het overal in de stad plaatsvindt.
We kiezen er dus voor om in de hoofdstraat te gaan zitten. Het is druk: we worden van alle kanten belaagd door vrouwen die ons sticky rice of snoepjes willen verkopen die we aan de monniken kunnen geven. Maar hier heb ik ook over gelezen: dit zijn vaak dure scams en bovendien is het niet zo netjes om je te mengen in een religieuze ceremonie als het voor jou niets betekent. Dus slaan we alles vriendelijk af en nemen we plek aan de overkant van de straat.
Maar dan gebeurt waar ik al een beetje bang voor was. Een horde minivans komt aangereden met toeristen erin. Hun gidsen zetten ze neer op straat en ze krijgen eten in hun handen geduwd.
Als de monniken hun tempel uitkomen is er nergens een local te bekennen en de toeristen geven hun "aalmoezen", terwijl anderen hun camera's en mobieltjes zowat in de gezichten van de monniken duwen om alles vast te leggen.
We zien nadat de monniken weg zijn de busladingen aan toeristen weer vertrekken, en alle plastic stoeltjes worden weer opgeruimd. Na een tijdje lijkt het alsof er niets is gebeurd.
Al met al dus niet zo'n magische ervaring gehad als ik over gelezen heb. Ik denk dat de keuze van de hoofdstraat ervoor gezorgd heeft dat we ons in het respectloze-toeristen-epicentrum bevonden. Wellicht kan je er in een zijstraatje nog wel van genieten, of wellicht is dit wat er anno 2023 nog over is van de ceremonie. Ik hoop enorm dat het niet het laatste is.

De Kuang Si watervallen

Licht teleurgesteld vervolgen we onze weg weer. We moeten nog een uurtje de tijd doden, want het ontbijt van het hostel is nog niet open, haha. Een stukje verderop is een leuke ochtendmarkt waar we even doorheen slenteren en we halen koffie bij Café Amazon: een soort Thaise Starbucks die ze blijkbaar ook in Laos hebben.
Om half 8 kunnen Nanna en ik gaan ontbijten en vervolgens ontmoeten we de meiden weer, samen met Simon, Paddy en Alessia, en gaan we op onze gehuurde scooters op weg naar de Kuang Si watervallen.
De weg zit vol met kuilen en is hobbelig: het is net België (Simon vond dat geen leuke grap). Ik ben blij dat ik lekker achterop zit.
We stoppen bij een prachtig cafeetje middenin de rijstvelden, omdat Alessia, Simon en Paddy nog moeten ontbijten.
Als we weer wegrijden rijdt Alessia nog even het rijstveld in (ze is niet zo'n held op de scooter). Gelukkig niks aan de hand behalve wat schrammetjes :).
Een klein halfuurtje later zijn we bij het park. We parkeren de scooters en na het betalen van entree worden we in een elektrisch golfkarretje het eerste stukje van de berg op geholpen. De rest moeten we te voet doen, maar er is gelukkig meer dan genoeg te zien.
Zo zit er in dit park ook een opvang voor beren die gered zijn van stropers. Kan ik toch nog zeggen dat ik een beer heb gezien.
Net als bij het Erawan park heeft deze waterval ook meerdere niveaus en we besluiten tevens om eerst helemaal naar boven te lopen. Dit keer is de klim een stukje korter, maar wel weer bloedje heet en erg steil. Het is dus ook een fantastische beloning als we helemaal bovenaan in het koude water kunnen duiken.
Na een heerlijk potje zwemmen vervolgen we onze weg weer naar beneden, stoppen bij de andere niveaus, genieten van het mooie uitzicht en duiken af en toe in het water. We vragen ook een koppel of ze een groepsfoto willen maken. De man stemt in, maar zijn vrouw moet er wel bij, haha.
Helemaal beneden nemen we afscheid van de Italiaanse meiden die hun bus naar Vang Vieng moeten halen.

Een vlezige lunch en diner

Het is inmiddels al een uurtje of 2, dus we sterven van de honger. We willen een restaurantje op de route terug vinden, dus dit korte stukje lijkt mij een prima kans om het scooteren zelf een keertje uit te proberen. Met Nanna achterop als instructeur gaat het verrassend goed. Er is niet zo veel verkeer en de wegen zijn prima, perfecte omstandigheden dus. Wel weiger ik nog harder dan 30 te rijden, wat de hongerige jongens geloof ik niet echt appreciëren.
Heelhuids komen we aan bij de lunchplek die ook weer prachtig uitzicht heeft. Ik bestel een pad thai en dacht dat de ober "prawn" zei, maar als hij een bord met alles behalve garnaal voorschotelt, beseffen we dat hij waarschijnlijk "pork" had gezegd. Het was alsnog wel lekker natuurlijk.
Aangezien ik niet denk dat de jongens nog meer van mijn scooter-sukkeldrafje aan kunnen, positioneer ik me voor de terugweg weer lekker achterop bij Nanna. We spreken af om in onze hostels op te gaan frissen en daarna weer af te spreken voor avondeten. Simon wil namelijk graag gaan hotpotten met een Chinese vriendin die die in Chiang Mai heeft ontmoet.
Een broodnodige douche en chillsessie later stappen we met zn allen in een songthaew naar de hotpot-plek. Ik heb wel eens eerder gehotpot in Amsterdam en vond het toen erg leuk, dus ik ben benieuwd. Voor als je niet weet wat het is: een hotpot is een grote pan soep of bouillion die in het midden van de tafel staat, waar iedereen zijn eigen ingrediënten in kan garen. Eigenlijk een soort blend van fondue en gourmetten.
De Chinese vriendin, Wae, neemt de leiding en zorgt voor een tafel bij het restaurant. Er is een gigantisch buffet met rauw vlees, vis, groente en nog veel meer. Je kan opscheppen wat je wil en dat vervolgens zelf bereiden. Het enige wat ik kan denken is: áls ik voedselvergiftiging ga oplopen, is het hier. Aan de blikken van de rest te zien denken ze hetzelfde. Wae, een ervaren hotpotter, is zelf ook in de war omdat de pan er heel anders uitziet dan bij een Chinese hotpot: dit is meer een barbecue dan bouillion.
Het personeel van het restaurant is ons volgens mij ook keihard aan het uitlachen, omdat we er zo verdwaasd uitzien. Ik denk niet dat ze veel toeristen krijgen. Overigens zit het wel stampvol met locals.
Dapper scheppen we allemaal wat op en beginnen we aan het avontuur. Ik laat alles maar extra lang garen in het kader van liever te doorgekookt dan te rauw.
Ik wilde eigenlijk alleen groente en zeevruchten gaan eten, maar Wae denkt daar anders over. Ze heeft namelijk een gigantische hoeveelheid vlees opgeschept en gaat als een soort barbecue-vader voor iedereen vlees garen. Ik voel me te ongemakkelijk om het af te slaan, dus eet ik het maar gewoon op. De laatste keer dat ik zo veel vlees heb gegeten is érg lang geleden. Vergeten hoe spek en rund ook al weer smaakte, heb ik ook eigenlijk geen idee of het wel lekker was.
Na een tijdje ga ik maar aan het toetjesbuffet waar ze heerlijk fruit en zoete lekkernijen hebben. Het fruit ligt er wel al voorgesneden, wat eigenlijk ook gevaarlijk is, maar op dit moment zal de schade volgens mij al aangericht zijn.
We nemen weer een veekar terug naar het centrum en drinken nog een drankje daar, en dan is het na een lange dag hoog tijd voor bed.
Het was in ieder geval een echte lokale ervaring en wonder boven wonder is uiteindelijk niemand ziek geworden. Maar geef mij volgende keer maar weer een Amsterdams restaurant :).

Geschreven door Anna.op.reis