Het is 7 uur in de ochtend en klotsend van het zweet word ik verward wakker in een soort tent onder het genot van keiharde krekelgeluiden. Oh ja: jungle, boomhut, ziplines enzo.

Busy before breakfast

Voordat we gaan ontbijten in de boomhut staan er nog wat ziplines door de jungle op het programma (wat een bizarre zin). Ik dacht na de koffie nog even een sereen toiletbezoekje met uitzicht te houden, maar de gigantische hoeveelheid bijen rondom de toiletpot dachten daar anders over.
We ziplinen de boomhut uit en maken een wandeling naar een open plek in de jungle, waar de keuken en de slaapplekken van alle medewerkers van het project zich bevinden. We krijgen een banaantje aangeboden en Pad Thai, Tavrone, Vincent, Matthias en ik spelen footvolley: een populaire sport in Thailand en Laos. Vincent en ik zijn dramatisch slecht, dus ondanks dat ze met minder zijn winnen Tavrone en Matthias ruim. Sorry Pad Thai.
Daarna maken we een soort blokje met vier ziplines. We hebben onze rugzakken in de hut gelaten, dus het is opeens een stuk moeilijker om naar achter te leunen en je klein te maken ("like a bowl") om zo de overkant volledig te bereiken. Ik ervaar net iets te veel "Gibbon Experiences": jezelf als een aap naar het einde van de zipline te zien krijgen. Maar dat maakt eigenlijk echt helemaal niks uit, want de ochtendzon maakt het uitzicht nóg mooier: in de morgen merk je altijd minder van de smog.
Na het blokje om roetsjen we weer terug de boomhut in en staat er een heerlijk ontbijtje voor ons klaar. Wat een luxe.

Meer ziplines en een verfrissend einde

Dan is het tijd om spullen te pakken en afscheid te nemen van de boomhut (Pad Thai: "doei boomhut!"). Maar niet voordat we wat leuke groepsfoto's maken met Tavrone op de zipline en wij die over de reling hangen.
We mogen nog zeven ziplines ervaren. Er zit ook nog best wel wat hiken bij, maar het is naar beneden, redelijk vlak, minder heet door de regen van gisteren én we worden elke keer beloond met een zipline. Elke tokkel is weer net anders: kort of lang, hoog over de bomen of tussen de bladeren door, snel of juist langzaam. We vouwen onszelf tot bakjes en genieten volop. Vincent heeft zich omgedoopt tot dj, voorziet ons van lekkere deuntjes en we geven een lesje Nederlandse muziek aan de rest. Noodgeval van Goldband en UHUH van $hirak zijn uiteindelijk de favorieten.
De tijd vliegt net zo hard als wij over de jungle en voor we het weten hebben we onze laatste zipline gehad. Maar niet getreurd: aan het einde van de trek is namelijk een rivier. Dat betekent zwemmen!
Compleet bezweet duiken we dankbaar het water in. De rivier is heerlijk verfrissend en de jongens spelen een wedstrijdje stenen ketsen over het water. Het is een nek-aan-nek-race totdat Tavrone het water in komt en ze allemaal keihard inmaakt.
Als we het water uitkomen staat er een heerlijke fried rice op ons te wachten. We kopen een welverdiende Beerlao (hét biermerk van Laos) en proosten op het avontuur.
Maar dat avontuur is nog niet helemaal voorbij: de terugrit achterin de truck is op zijn zachtst gezegd hobbelig. Gelukkig hebben we dj Vincent die ons met wat goede pokoes door het ruige ritje kan slepen.
Eenmaal bij een snelweg aangekomen nemen we afscheid van Tavrone en Pad Thai, die op de scooter verdergaan en wij worden even later bij het kantoor van The Gibbon Experience afgezet.
Compleet uitgeteld ploffen we neer op de banken van het kantoor, eten we watermeloen en vullen we positieve woorden in bij de online evaluatie.
Deze trek stond érg hoog op de bucketlist, en dat de ziplines gaaf zouden zijn was geen twijfel over mogelijk. Maar om dan ook nog eens een kleine (soms hebben ze groepen van meer dan 12), lieve, leuke en gezellige groep te hebben maakte de ervaring echt meer dan fantastisch.

Nog meer storm op komst

We wisselen onze foto's en Instagrams uit en dan gaat iedereen douchen/slapen/opfrissen. Fris en fruitig ontmoeten we elkaar weer bij de rooftop bar van eergisteren voor een afsluitend diner. Een paar mensen voegen zich ook bij ons, waaronder Judith, Alex en Nanna (een Deens meisje). Nadat we eten en Beerlao's hebben besteld, voelen we weer een harde wind opsteken. Dat betekent niet veel goeds. Even later begint het te regenen. De rooftop bar heeft geen waterdichte daken, maar dat maakt ons niet heel veel uit. Het grootste deel van de groep bestaat immers uit Nederlanders en Britten.
Maar dan begint het écht hard te waaien en moet het personeel moeite doen om alle tentdoeken in toom te kunnen houden. Lichtflitsen en donderslagen beginnen steeds dichterbij te komen.
En dan is het opeens donker. Uh oh. Heel het dorp blijkt zonder elektriciteit te zitten. Judith en Alex haasten naar hun hostels om te checken of alles nog leeft. De rest is vooral blij dat we vandáág niet in een boomhut hoeven te slapen.
We worden geleid naar de begane grond van het restaurant, wat volgens mij gewoon de woonkamer is van het gezin dat de bar runt. Ik heb zicht op de keuken, en zie een oude vrouw die verwoed dingen aan het snijden is, terwijl drie mensen om haar heen met de zaklamp van hun telefoon op het aanrecht schijnen. Oh ja, we hadden eten besteld.
Met kaarsen en telefoonlichtjes wordt er gedineerd, maar mijn bestelling blijft uit. Na iets van een uur ga ik toch maar vragen waar mijn gerecht blijft. Die bleek nu onbereidbaar te zijn, aangezien het in de oven moest. Ah. Dat verklaart wel veel.
Wanneer ik mijn nieuwe bestelling op heb, springen alle lichten weer aan. Onder luid gejuich lopen we weer naar het dak om daar de avond af te sluiten. Vincent, Izzy en ik nemen afscheid van Jacob, Laila en Matthias: zij blijven nog een dag in Houayxay. Izzy, Vincent en ik moeten echter vroeg ontbijten voordat we naar onze volgende verblijfplaatsen vertrekken.

Want morgen start er weer een nieuw avontuur: een tweedaagse trip op de slowboat naar Luang Prabang.

Geschreven door Anna.op.reis