Om half 9 in de ochtend staat er een grote groep toeristen klaar in het kantoor van de Gibbon Experience. Grote backpacks zitten achter slot en grendel, daypacks zijn gepakt voor een paar dagen, hoofdlampen zijn gehuurd, en liters water zijn ingeslagen.

Loeizwaar begin

Op het kantoor krijgen we eerst een video over het project te zien. Het geld dat ze verdienen met het organiseren van de treks wordt gestoken in het onderhouden van het nationale park en in de locals die voor het project werken.
We krijgen een pet waar een helm in is vastgemaakt, handschoenen zodat je je niet aan de zipline brandt en een waterfles. We mogen alles houden aan het eind, wat erg goed uitkomt aangezien ik mijn pet net verloren ben :).
En dan is het tijd om in twee groepen op te splitsen, want er worden twee verschillende tours georganiseerd: Classic, 3 dagen waar het vooral om gibbons spotten draait, en Express, 2 dagen waar het meer om de ziplines gaat. De Classic tour is weken van tevoren al volgeboekt, is minder zwaar en een stukkie duurder dan de Express, dus er is een duidelijke scheiding te zien tussen de goed voorbereide en wat oudere Classic-reizigers en alle last-minute, jonge Express-backpackers.
Onze Express groep bestaat uit Izzy en ik, Jacob en Laila (een Engels koppel) Matthias (een Italiaan, maar uit het Duitssprekende deel van Italië) en Vincent (een Nederlander). We worden opgehaald met een truck. Na een gezellig ritje komen we aan in een dorp grenzend aan het national park, en worden we verwelkomd door onze gidsen, Tavrone en Pad Thai (ja, zoals het gerecht; nee, niet zijn echte naam). We krijgen uitleg over hoe ons harnas werkt en wat we op ziplines moeten doen en nemen een eerste "oefenzipline" het park in.
Voordat we aan het ziplinen kunnen beginnen, moeten we eerst een steile trek van ongeveer 2 uur doen door de jungle. Dit is ook de reden dat vooral jonge mensen deze tour boeken. Het is bloedje heet en ontzettend zwaar. Vooral voor Jacob, want die voelt zich niet zo lekker. Maar iedereen van de groep is ontzettend behulpzaam en we slepen elkaar er doorheen. Zo draagt Matthias de rugzak van Jacob voor een groot deel, nemen we extra veel pauzes en voorzien Pad Thai en Tavrone ons van koekjes, baguettes en ORS voor Jacob.
Tijdens de trek is er ook genoeg te zien. De jungle is voor een groot deel heel erg droog, maar dat maakt hem niet minder mooi. Laotianen staan er ook blijkbaar om bekend dat ze bijna alles eten, dus bij ieder insect of reptiel dat we zien grappen Tavrone en Pad Thai met "dinner!". Bovendien worden ons mieren en bladeren aangeboden als snackjungle. Ze smaken eigenlijk allemaal naar citroen, zelfs de mieren.

Zinderende ziplines

Na iets meer dan twee uur komen we moe en voldaan, maar vooral heel enthousiast aan op bestemming: tijd om te ziplinen!
De langste zipline is wel 570 meter lang. Pad Thai en Tavrone zorgen ervoor dat we veilig vastgebonden worden en doordat ze (natuurlijk) met zo veel Nederlanders te maken krijgen, worden Vincent en ik vaak weggezonden met een "doei!", "veel plezier!" of "goed gedaan!".
Het ziplinen, uitkijkend over een gigantisch national park, valt bijna niet te beschrijven. In de verste verte is geen bewoonde wereld te zien, alleen boomtoppen en bergen. Je bent veel te druk bezig met het adembenemende uitzicht om ook maar iets van angst te voelen en de wind terwijl je over het bos zoeft heeft iets magisch.
De kans dat we gibbons gaan zien bij de Express tour is nihil, dus maken we onze eigen gibbongeluiden ("Whoop") en besluiten we dat de échte Gibbon Experience is wanneer je het einde van de zipline niet haalt en je als een aap jezelf verder moet voortbewegen.
Na negen fantastische ziplines over de jungle komen we aan bij de laatste zipline van vandaag: die naar de boomhut. Tenminste, dat dachten we destijds...

Een spannende avond en nacht

In de boomhut zijn voelt onwerkelijk. Je zit op gigantische hoogte in the middle of nowhere, maar stromend water en een keuken zijn er wel. Bizar.
We nemen alle indrukken op, hebben misschien wel de bijzonderste douche van ons leven en spelen spelletjes. Bij zonsondergang komen er twee dames de boomhut in ziplinen die onze bedden komen opmaken en een heerlijke maaltijd voor ons neerzetten.
En dan begint de wind op te steken. Tavrone en Pad Thai zijn meteen op hun hoede. Wind betekent namelijk storm. Na een tijdje strak naar buiten te hebben gekeken, besluiten ze om voor de zekerheid toch maar te gaan evacueren uit de boomhut. Terwijl we onze harnassen en hoofdlampen aantrekken, horen we de eerste donder al en zoeven we in het donker de boomhut uit. Toch nog een extra ziplinetje erbij.
We strijken neer in een klein hutje vlakbij de boomhut, waar we de flitsen bekijken en regendruppels horen vallen. Pad Thai zegt dat het de eerste regenval is sinds oktober!
We doden de tijd met domme spelletjes (chickens are you ready, cheers to the governor, taptap: ook wel "handen" genoemd) en Vincents gedownloade muziek. Tavrone gaat zelfs nog even terug naar de boomhut om zijn "happy water" op te halen: een zelfgebrouwen rijstlikeur die smaakt naar sambucha.
Na een tijdje is de regen weg en zit er genoeg seconden tussen flits en donder, dus kunnen we terug de boomhut in ziplinen. We kunnen vanaf de hut kleine bosbrandjes zien die de bliksemschichten hebben veroorzaakt.
Met onze harnassen weer uit leert Tavrone ons een Laotiaans drankspelletje wat gewoon ezelen blijkt te zijn, alleen moet je een lepel pakken uit het midden in plaats van je duim op tafel leggen.
Als het flesje happy water op is, gaan de gidsen naar bed en kletsen wij nog even na over de dag. Dan horen we opeens een geluid van beneden. Het is een zwaar geritsel in de struiken van het bos, en sommigen menen ook een zware ademhaling te horen. Ademloos luisteren we naar de geluidjes en proberen we tevergeefs een glimp van het beest op te vangen in het pikkedonker. Vincent en Jacob zijn er heilig van overtuigd dat het een beer is. Pad Thai vertelt ons de dag erna dat het hoogstwaarschijnlijk gewoon een varken of zwijn was, haha.
De beesten die we wél kunnen zien zijn de insecten. Ontzettend veel bijen, een gigantische termietenkolonie die zich in een kaarsrechte formatie over de boom beweegt en een dikke, witte rups die niemand durft aan te raken.
Volgespoten met deet kruip ik onder het muggennet waaronder het heel erg warm is, maar de vermoeidheid geeft daar niet zo veel om en ik val zo in slaap.

Wat een dag!

Geschreven door Anna.op.reis