Het is tijd om Thailand te verlaten en de grens over te gaan naar Laos. Via het hostel en online heb ik gelezen dat je het prima zelf kan doen met lokaal transport en dus geen (dure) tour hoeft te boeken.

Bus, tuktuk, bus, tuktuk

De bus naar het grensdorp Chiang Kong vertrekt elk hele uur. Ik was eigenlijk van plan om die van 9 uur te nemen, maar een rustig ontbijt, de was nog moeten opruimen en geen zin om te haasten zorgen ervoor dat ik toch om half 10 pas naar het station loop. Het schattige meisje van de toeristenbalie stuurt me (na een selfie) naar de juiste bus. Deze is, naast drie locals en ik, volgeladen met airconditioners en als een soort DHL stopt hij af en toe bij wat huizen om ze af te geven.
Na een ritje met veel bochten stopt de bus langs de snelweg en de buschauffeur schreeuwt "border, border!!". Er is na uitstappen geen hond te bekennen, behalve ik en een meneer met een tuktuk die ook "border" roept. Dus stap ik maar in de tuktuk, die me vervolgens netjes naar de grens brengt.
Het grenskantoor is helemaal verlaten. Bij de enige open balie haal ik mijn uitreisstempel en koop ik een overpriced (ze lieten me betalen voor bagage terwijl die uiteindelijk gewoon bij mijn voeten lag) ticket voor de bus over de grensbrug.
Na de balie zie ik eindelijk een teken van leven in de vorm van een groepje wachtende mensen. Ze kijken allemaal niet echt amused. Ik plof neer naast een Australisch stel en vraag of ze weten wanneer de bus komt. Met een kleine wanhopige ondertoon zeggen ze dat ze hier al meer dan een uur zitten en werkelijk geen idee hebben wanneer de bus vertrekt. Ah. Dus dit is die ene bus waar is over las dat die alleen gaat wanneer er genoeg mensen zijn... Maar goed dat ik niet die bus van 9 uur had genomen.
Gelukkig hoef ik zelf maar iets van 20 minuten te wachten tot er een bus komt die ons binnen 5 minuten over de grensbrug brengt.
Bij de Laotiaanse grens is het een kwestie van papierwerk, onverklaarbare fees betalen en hopen dat je dollars geaccepteerd worden voor het visa. Ze weigeren blijkbaar heel snel briefjes die al een beetje aangetast zijn. Gelukkig gaat het bij mij allemaal heel soepel. Binnen de kortste keren zit ik in een veel te dure tuktuk naar het centrum van Houayxay met een Amerikaan die maar al te graag al zijn paspoortstempels aan me wil laten zien.

Nederlanders óveral

In het hostel wordt ik verwelkomd door een Westers uitziende vrouw. Ze ziet mijn naam en zegt dat het er Nederlands uit ziet. Als ik dat bevestig, volgt er een "oah, dan kunnen wij gewoon Nederlands praten!" in een sterk Brabants accent. We zitten ook echt overal.
Nadat Judith (zo heet ze) me heeft ingecheckt, maak ik mezelf miljonair bij de pinautomaat (1 miljoen kip = 50 euro), boek ik de Gibbon Experience (een jungletrek met ziplines) voor morgen, fix ik een sim-kaart en de boot naar Luang Prabang voor over een paar dagen, en breng ik een bezoekje aan de tempel van het dorp.
Houayxay is een piepklein dorp waar het volgens mij vooral draait om de toeristen die vanaf hier doorreizen naar Luang Prabang of de Gibbon Experience gaan doen. Er hangt een erg chille atmosfeer, wat Laos typeert, en je merkt de Franse invloeden meteen, doordat er overal baguettes worden verkocht.
Terug in het hostel ontmoet ik Izzy, een Engelse meid die morgen ook de Gibbon Experience gaat doen. Eigenlijk had ze hem voor vandaag geboekt, maar ze was toen de enige, waardoor het niet doorging. Ze is dus dolbij dat er morgen wél mensen gaan.
Doordat Izzy vandaag dus een dag niks te doen had, heeft ze vrienden gemaakt met Alex, de hosteleigenaar. Hij neemt ons mee naar een verlaten boot waar je de zonsondergang kan bekijken. Je hebt uitzicht over de Mekongrivier en Thailand, dat maar een rivieroversteek verwijderd is.
Vervolgens eten Izzy en ik een heerlijke sweet & sour tofu en zoeken we bij een leuke rooftop bar wat mensen op die Izzy gisteren ontmoet heeft. Het blijken een groepje Nederlanders (natuurlijk), twee Britten en een Noor te zijn die net allemaal terug zijn gekomen van de Gibbon Experience.
Later voegen Alex, Judith en een paar jongens die morgen ook met ons meegaan zich bij het gezelschap.
Het is erg leuk om iedereen alvast te leren kennen voordat we aan de jungle trek gaan beginnen.

Net iets later dan we zouden willen, maar nog steeds vroeg, gaan we naar bed. Morgen moeten we namelijk fris en fruitig zijn voor het zipline-avontuur!

Geschreven door Anna.op.reis