Dag 1 & 2 stonden volledig in het teken van op bestemming komen. Op dag 1 een vlucht van Amsterdam naar Dubai en dag 2 van Dubai naar Bangkok.
Op 2 april om 12 uur in de middag zijn we op Schiphol. Ik heb een heel uitzwaaicomité mee (ouders, Eva en Nick), de meesten natuurlijk niet. Op een gegeven moment is het dus ook tijd om afscheid te nemen, snik. Tot over 2 maanden!

Een (bijna) vlekkeloze douane

En dan is het, na een groepsfoto waar een random man ook op wilde, toch echt tijd om in te gaan checken. Bij de check-in kwam ik erachter dat mijn backpack 9,6 kilo woog. Trots! Maar verschil moet er wezen, zo heeft Mohamed een koffer van 24,5 kilo mee.
Afgezien van een stressvolle check-in (blijkbaar stonden sommige vliegtickets op stand-by) en een douane die mijn reisgids erg verdacht vond, verliep alles op het vliegveld erg soepel. Op Schiphol hoef je bij de douane tegenwoordig je vloeistoffen niet meer uit je handbagage te halen, omdat de röntgenscanners zijn vervangen door CT-scanners. Nu zul je vast denken: boeien, maar al mijn mede MNW-studenten en ik vinden dat dus super interessant. Het gesprek is vervolgens nog gegaan over welk soort scanner je nou eigenlijk zelf in staat bij de douane. Iets met gelijkgestemden enzo, haha.

Op naar Dubai (met kip)

Eenmaal in het vliegtuig verademen we ons over de Airbus A380 waar we in zitten, het grootste passagiersvliegtuig ter wereld. Ik kan nog van plek wisselen zodat ik naast bekenden kan zitten en we blijven drie kwartier langer op de grond door een storing. Maar dat geeft niet, want dan kan ik alvast aan film nummer 1 beginnen. Ik heb namelijk precies tijd voor 2 films de eerste vlucht!
In de lucht worden we goed verzorgd door het Emirates personeel met drankjes en een avondmaaltijd. Ik had van tevoren gecheckt of ik dieetwensen moest doorgeven, maar toen zag ik in het lijstje alleen allergieën en dingen als kosher en vegan staan, waardoor ik er vanuit ging dat vegetarisch een standaard optie zou zijn. Totdat de stewardess vroeg of ik kip of rund wilde... Vegetarisch deden ze alleen op aanvraag.
Ik had verwacht dat als ik besloten had weer eens kip te gaan eten na drieënhalf jaar, mijn eerste stukje wel een lekkere sappige kippenpoot zou moeten zijn, in plaats van deze droge hap in een vliegtuigbakje. Maar goed, lesson learned. Later hoorde ik dat er dus wel een vega optie was, maar dat die al op waren toen ze eenmaal bij onze rij aankwamen. Emirates zal wel niet gerekend hebben op de hoeveelheid hippe Amsterdammers deze vlucht ;).
Verder vliegt de vlucht voorbij (haha), vooral door the Fabelmans (film 1) en Batman (film 2).

Van Dubai naar Bangkok

Zodra we geland zijn is het even zoeken naar de juiste gate, omdat we een heel stuk met de bus moeten. Tegelijkertijd zijn we Junior ook kwijt. Uiteindelijk zijn de gate en Junior dan wel gevonden en krijgen we nog wel even een reminder om je buddy in de gaten te houden. Met een groep van 25 ga je elkaar natuurlijk geheid kwijtraken, dus is er een buddysysteem opgezet.
Het tweede vliegtuig is ook een A380. Wist je dat je in een A380 met andere stoelen kan bellen? Ik ook niet, totdat er op mijn scherm "Seat 48G is calling" stond, ik die afstandsbediening tegen mijn oor houd en de stem van Fleur hoorde. Altijd handig denk ik?
Deze vlucht is voor mij wat onrustiger. Ik kan drie uurtjes slaap pakken, ontbijt met eieren en laat de ham maar staan. Ik heb niet zo'n zin in een film (ja, snapte er zelf ook niets van), dus speel ik wat vliegtuigspelletjes, schrijf dit blog en maak een begin aan een boek.
Uiteindelijk landen we, twee keer de soundtrack van Hamilton later, om 13 uur Thaise tijd in Bangkok.

Trein, trein, heel erg heet, bus

En dan kan het regelen pas echt beginnen. Om bij Kanchanaburi te komen is nog een heel gedoe, dus de commissie gaat gauw aan de slag om ov-tickets te regelen naar het busstation waar we moeten zijn. Wij pikken onze bagage op, wisselen euro's om naar baht en tikken een SIM-kaartje op de kop. Vanaf het vliegveld moeten we eerst in een soort metro naar een ander station, om weer een andere trein te pakken. In het ov worden we van alle kanten raar aangekeken. Zo'n grote groep lange mensen met allemaal koffers zal ook wel een bijzonder aangezicht zijn.
Op het tweede treinstation ervaren we het eerste moment zonder airco. Ik keek er stiekem wel naar uit: die hete walm die je meteen het gevoel geeft dat je op een andere plek is. Maar deze kwam wel extra hard aan: het was 37°C.
Snel in de volgende airco-trein dan maar. Helaas was dat koele avontuur van korte duur: de volgende etappe was een wandeltocht van 30 minuten naar het juiste busstation. De een (lichte backpack) had het wat makkelijker dan de ander (zware koffer). Ik merkte dat de hitte voor mij toch wel in de achtergrond belandt en plaatsmaakt voor enthousiasme: aan alles is te merken dat we in Azië zijn! Drukte op de weg, overal straatverkopers en marktjes, een smoglucht en de hitte. Ik vind het fantastisch. Anderen konden er wel iets minder van genieten op dit moment, haha.
Het laatste stukje van de helse tocht is over een brug met veel trappen en dan zijn we er eindelijk... toch? Volgens Junior is het om de hoek.
Eerst maar even een plaspauze en wat water halen. De bus ging ook pas over een tijdje, dus we namen ook meteen de eerste indrukken van een Thais marktje op, voor zover onze verhitte hoofden dat aankonden. Junior ging toch maar even checken waar de bus zou stoppen. Je kan het misschien al raden, maar die stopte dus wel weer terug over die hoge brug... Helemaal weer teruggelopen en dus gesloopt komen we dan eindelijk aan bij het busstation, waar we in de wachtruimte weer groot aanzien hebben.
Uiteindelijk gaan we in twee busjes zonder been- en bagageruimte op weg naar Kanchanaburi. Een hele chille rit met airco, waar we vooral van het uitzicht genieten en niet proberen in slaap te vallen om de jetlag te verminderen.

Sam's House

Het busje brengt ons naar het station van Kanchanaburi, echter is het vanaf daar nog 30 minuten lopen naar het hostel. Nu kan je bedenken dat echt niemand daar nog zin in had. Ik zit al naar taxi's te kijken op Grab (een soort Uber), maar eenmaal op het station komen er al mannetjes naar ons toe die ons graag een ritje willen verschaffen. Uiteindelijk komen we met een gezellige rit in een soort trucks aan bij het hostel: Sam's House.
Het hostel is echt fantastisch! Iedereen slaapt met zijn tweeën in een soort hutjes. Anouk en ik krijgen zelfs nog een upgrade naar een grotere hut, omdat onze airco het niet deed.
We sluiten onze avond af met een wandeling door de straat en een tripje naar de supermarkt 7-Eleven voor snacks. Ik haal ook nog wat fruit bij leuk kraampje waarbij de verkoper alles moest laten vertalen door zijn dochter. Wel kon ik eindigen met Kop Khoen Kwa (dankjewel). Uiteindelijk bedacht ik me nog dat het fruit in ijs lag wat vast niet van drinkwater gemaakt was.

Tja, eventuele gevolgen zullen morgen wel verschijnen...

Geschreven door Anna.op.reis