Dag 12: onze eerste volle dag in Kopenhagen! Wel meteen een hele bewogen dag.
Na onze zware dag in Malmö slapen we lekker uit. Rani is wat eerder opgestaan, en verrast ons met ontbijt van de Aldi, dat we vervolgens samen opeten in het hostel. Het schijnt een hele zonnige dag te worden, dus we trekken lekker onze zomerjurkjes aan. Op naar nog een wandelroute!

• Een koninklijke wandelroute

Brechje is vandaag onze reisleidster en heeft tevens weer een van de wandeltochten uit het boekje uitgezocht. Het is een route langs de vele paleizen die Kopenhagen bezit. Maar eerst komen we vast te zitten in een regenbui. Blijkbaar valt er hier regen als er zonnig weer voorspeld wordt, en is het zonnig als er regen voorspeld wordt. Gelukkig hebben we wel mooi uitzicht op de mooie gebouwen van de universiteit van Kopenhagen.
Als de regen is weggetrokken, lopen via het imposante kunstmuseum van Kopenhagen door naar het park van het slot Rosenburg. Hierna halen we wat lunch bij de 7-Eleven om het op een prachtig groot plein op te eten, met straatmuzikanten op de achtergrond.
Hierna gaan we naar dé beroemde straat van Kopenhagen: Nyhavn. De gekleurde huisjes zijn erg leuk om te zien en we maken natuurlijk wat toeristische kiekjes!
Hierna vervolgen we onze weg naar de haven van Kopenhagen en verbaas ik me over het feit hoe groot deze is. We lopen een lekker lang stuk langs het water om uiteindelijk bij Amalienborg: de paleizen van de Deense koninklijke familie. Wat zijn ze groot! De statige paleizen worden ook vergezeld door soldaten in leuke uniformen.

• Meerminnen, migraine en metro's

Na de paleizen bewonderd te hebben, vervolgen we onze weg naar hét bekendste stukje Kopenhagen: de kleine zeemeermin. Maar niet eerst voordat we weer even vast zitten in een regenbuitje.
We bewonderen het standbeeld, en ik kan het niet laten om de meiden te vermaken met het zingen van de hele soundtrack van de Disneyfilm. Of vermaken... misschien is irriteren een beter woord.
Onderweg naar het volgende punt op de wandelroute voelt Fleur helaas een migraineaanval opkomen. Dus we moeten snel terug naar het hostel. Dit zorgt voor ons eerste metroritje in Kopenhagen. De metro's in Kopenhagen rijden zichzelf, en hierdoor heb je als je voorin zit een prachtige view van de metrorit. Nog nooit eerder zoiets meegemaakt, het lijkt net alsof je in een achtbaan zit! Gelukkig zullen er vast nog meer metroritjes aankomen, waar Fleur wel van kan genieten.

• De wijk Nørrebro verkennen met een vervelend einde

We komen aan in het hostel en Fleur gaat lekker slapen. Wij besluiten dat we ook geen zin meer hebben om de route af te maken, en lekker even blijven chillen in het hostel.
Na een tijdje heb ik toch wel zin om de stad te gaan verkennen. Rani heeft ook wel zin om mee te wandelen, en we besluiten om onze eigen wijk te gaan verkennen.
Ons hostel ligt in de wijk Nørrebro, een hippe, bruisende en multiculturele wijk. Overal is prachtige Street Art te vinden. We lopen door een begraafplaats, waar veel bekende Denen begraven liggen, onder andere ook Hans Christiaan Andersen. Maar de begraafplaats is ook uitgegroeid tot een bekend stadspark, dus je ziet overal tussen de oude grafstenen groepjes mensen chillen. Heel bijzonder.
We lopen verder door de andere parken van Nørrebro waar veel groepen jongeren met elkaar afspreken en veel jonge knappe gezinnen komen met hun kinderen. Er rust een heerlijke sfeer!
Aan het einde van de parken komen we uit bij een skateplein, waar we even chillen op coole schommelstoelen.
Na een tijdje beginnen we wel honger te krijgen en spreken we met Brechje en Fleur af dat we over een halfuurtje elkaar ontmoeten bij een Mexicaans restaurant. Dus Rani en ik starten de trip richting het restaurant via een van de grote straten van Nørrebro.
Na een tijdje wandelen merk ik dat er een oude man al een tijdje achter ons loopt. Ik vermoed er zelf niets van, maar toch in een soort reflex sleep ik Rani de eerste de beste winkel in waar we langslopen. Na een tijdje rondstruinen in de winkel zie ik tot onze grote schrik dat de man ons de winkel in gevolgd is. We spreken iemand van de winkel aan, en ze is heel behulpzaam, zal een aantekening maken, en we mogen zo lang in de winkel blijven als we willen.
Na een tijdje gaat de manager van de winkel ook nog even voor ons checken, maar de man lijkt weg. We bedanken ze en volgen onze weg weer naar het restaurant.
We lopen weer verder langs de straat, en na een paar meter zien we de man aan de overkant van de straat zitten op een bankje. Terwijl wij verder lopen, staat hij op en begint hij ons weer te volgen. Getverdemme.
Zonder te twijfelen stappen we het eerstvolgende pand in, wat een kroeg blijkt te zijn. Rani spreekt de barvrouw aan, een stoere chick midden in een kroeg vol met ruig eruitziende mannen. Ze begrijpt ons meteen, roept uit: "he doesn't dare come into this bar", en laat ons de man aanwijzen. We mogen zo lang blijven als we willen, krijgen glaasjes water, en de ze checkt zo nu en dan of de man er nog is. Wat een topvrouw!
Ze vertelt ons na een tijdje dat de man de straat verder in is gelopen, en zegt dat we het beste maar de andere kant op kunnen lopen.
Dat advies nemen we ten harte, en met een grote omweg komen we uiteindelijk toch bij het restaurant terecht.

• De avond leuk afsluiten

Brechje en Fleur wachten ons op bij het restaurant. Na al de commotie hebben we toch wel erge honger gekregen. We bestellen een gigantische hoeveelheid aan street food taco's, gringas en nacho's. Het eten is ontzettend lekker, de straat van het restaurant is heel gezellig, en Fleur is weer helemaal beter, dus we worden snel weer opgevrolijkt.
Na het eten wandelen we naar huis, en maken we gebruik van de shotjesaanbieding van de hostel terwijl we melig spelletjes spelen. De avond toch leuk afgesloten!

Wel lig ik 's nachts met gemixte gevoelens in bed. Terwijl ik dit schrijf komen ze ook weer terug.
Aan de ene kant ben ik ontzettend opgelucht dat het zo goed is afgelopen. Het personeel van de winkel en de kroeg waar we waren was zo ontzettend behulpzaam dat ik geen moment heb gedacht dat het ook écht fout af zou lopen. Ik had het gevoel dat als we hem weer zouden zien, we ieder ander pand in hadden kunnen lopen en iedereen net zo behulpzaam was geweest. Dat is geruststellend, de meeste mensen deugen ontzettend.

Maar aan de andere kant komt boosheid ook opborrelen. Boos dat er nog mensen bestaan die niet deugen. Boos dat ik er opnieuw weer aan herinnerd ben dat vrouwen nog steeds niet normaal over straat kunnen lopen. Boos dat mijn gedachten schoten naar het feit dat we korte jurkjes aanhadden, terwijl dat niet eens een gedachte zou hadden moeten zijn. En boos over het feit dat ík nu vaker over mijn schouder zal gaan kijken, terwijl hij morgen weer lekker hetzelfde kan aandoen bij andere meiden.

Zo zie je maar dat niet elke dag in een vakantie even leuk is. Gelukkig (spoiler incoming) was de volgende dag in Kopenhagen weer fantastisch!

Geschreven door Anna.op.reis