Vanochtend is het weer opstaan, spullen pakken, ontbijten en naar het werk gaan. Alleen hebben we door het uitchecken net de bus naar de campus gemist. Daarom gaan we maar lopen. Wat prima te doen is qua afstand en op het begin ook qua temperatuur. Echter tegen het einde komt de zon door, waardoor Martijn doorweekt aankomt.

Vandaag beginnen we de vergadering in een kleine setting met drie personen aan beide kanten. Maar als duidelijk is dat als we Personeelszaken niet spreken, er te veel vragen onbeantwoord zijn en er misschien geen subsidie komt. Dus waar PZ al twee dagen niet reageert, is de manager ineens wel beschikbaar. Samen met een heleboel mensen van de faculteit van de afgelopen dagen. Dus ineens zitten we in een andere kamer, met tot wel 15 personen in totaal. En begint het spelletje opnieuw met vragen stellen, niet begrepen worden, tussendoor overleg in het Thais en onduidelijke antwoorden die weer meer vragen oproepen. Maar langzaam wordt het proces duidelijk. En ik ben de gelukkige die documenten mag doorspitten met salarisbetalingen. Ik gebruik mijn telefoon als loep, maar dan om te vertalen. Het is lastig, maar ik worstel mij er doorheen.

Gelukkig is vandaag maar een halve dag. We lunchen vlakbij het hotel. Omdat Saïda moslim is, kiezen we weer voor veilig voor sushi. We bellen nog even met mam tot er de taxi nemen, terug naar het centrum. Deze keer pakken we wel de tolweg, die meer een brug boven de normale weg is. En ook al kijk je uit over alles, je ziet toch minder van de stad. Behalve de skyline met de grote gebouwen, wat wel weer gaaf is.

Wat altijd leuk blijft, is een nieuwe hotelkamer ontdekken. De komende twee nachten slapen we in een boutique hotel, met een warme ouderwetse uitstraling. Het bureau met z’n stoelen en de andere houten aankleding kan ik wel waarderen.
Omdat ik overdag te weinig mijn eigen werk heb kunnen doen, haal ik dat op onze kamer in. Het is al donker als we ons huidige deel van de stad gaan verkennen.
Gezien alle drukte op straat en de geluiden is het duidelijk dat we in een megagrote stad zijn. En ook al komen we nu af en toe zwervers tegen, het is nog altijd veilig om hier te lopen.
De bestemming is King Power Mahanakhon, een toren van 314 meter hoog. Echter we zijn gierige Hollanders en hebben geen zin om € 60 te betalen om naar boven te gaan voor alleen uitzicht in het donker. Dus we dwarrelen door de straten en verkennen de buurt. We zijn in het gedeelte van de nieuwe rijken, met veel grote nieuwe flats. De prijzen van het eten op straat en in de restaurantjes liggen meteen hoger.
Zigzaggend lopen we terug richting ons hotel, via een uitgaansbuurt. Hier kom ik erachter hoe naïef Martijns. We lopen al een stukje in een straat (Soi Si Lom 4) met gaybars totdat hij er achter komt dat hij hier zeer welkom is. Daarom blijft hij graag dicht in mijn buurt lopen.
Ook de volgende straat is bijzonder, deze keer met alle meisjes. Ze zitten in rijen bij elkaar of staan in groepjes, in totaal wel 100-200. Martijn dacht dat ze bij de scouting zaten. Maar gezien de korte jurkjes wist ik sneller waar we terecht waren gekomen. Toen de meisjes gingen joelen voor groepjes mannen, werd het hem ook duidelijk. We besluiten bij een van de vele Japanse restaurants in Thaniya road te eten.
Daarna is het tijd om terug te gaan. We komen toevallig uit bij PhatPhong road, ook een toeristisch straatje dat je gezien moet hebben. Deze staat vol met kraampjes met merkspullen, maar dan niet officieel. Leuk om een keer gezien te hebben. Bijzonderder zijn echter de “menukaarten” die Martijn gepresenteerd krijgt, met allerlei trucjes die de meisjes hier kunnen. Waaronder een variant op ping pong. We hebben geen interesse en lopen fijn terug naar onze kamer. Al is het maar kort, we kunnen de jeugd nog even spreken. En als zij naar Jong Nederland gaan, gaan wij naar bed.

Geschreven door Roadtripping.MDMD