We hebben geen kater, daarvoor hebben we gisteren te weinig gedronken, maar wel een loom dagje. Misschien vanwege alle energie gisteren en het meezingen/meedoen met de muziek. Of de nachtelijke wandeling. Of omdat het vandaag warm is. Of een combinatie van alles. We beginnen de ochtend met het bellen van de meisjes, omdat het gisteravond niet gelukt is. Het is fijn om ze weer te zien en te horen. Daarna lopen we naar het busstation, maar ontbijten eerst bij een cafeetje. Eenmaal full English en eenmaal brood met smeersel, een koffie en thee is ruim genoeg voor ons tweeën. Daarna lopen we het laatste stukje naar het busstation, we zijn net te laat voor de trein (die maar een paar keer per dag gaat). En ook op de bus moeten we drie kwartier wachten, terwijl ik dacht dat die iedere 10 tot 20 minuten gaat. Waarschijnlijk in de zomer, maar niet op een gewone dinsdag in mei. Het wachten is niet erg, dat geeft ons de tijd om fruit te kopen. En oké, ook een mango radler, flesje sterke drank, broodje voor de middag en zakje chips. Als de kinderen iedere dag chips en ijs krijgen, mogen wij ook wel wat lekkers.

De bus is ruim op tijd en we zijn niet de enigen. Naast toeristen die net zoals wij naar het Trakai kasteel willen gaan, zijn er genoeg locals. Wij vinden lokaal transport wel fijn. Vier euro enkele reis compenseert voor het diverse keren stoppen. En omdat Trakai 30 kilometer rijden is, zien we iets meer van Litouwen. Niet dat de verschillen megagroot zijn, maar bij ons heb je geen trams in de stad. Of zoveel huizen van hout of met pleisterwerk aan de buitenkant. Je ziet wel (bak)steen, maar de kwaliteit van het metselen is meestal zo slecht (geen strakke lijnen en/of verschillende maten stenen) dat je het maar beter kunt verdoezelen met pleisterwerk. Wat me verder opvalt is dat er zo veel seringen zijn. Ik zag het al in de stad, maar hier zie ik ze ook veel langs de weg en bij mensen in de tuin. Ik hou er wel van.

Het kasteel van Trakai is heel mooi vanwege de ligging op een schiereiland en is alleen via een lange houten brug bereikbaar. Behalve in de winter als het meer bevroren is. Vandaag niet, met al die zon. Omdat we een pad nemen die grotendeels langs het water loopt en er regelmatig bomen staan, is het vooral een lekkere wandeling. Gelukkig maar, vanaf het busstation is het meer dan twee kilometer lopen. Daar merk je niks van, omdat het heerlijk rustig langs het water is. Het voelt als een relaxte zonnige vakantiedag. We zitten dan ook nog even wat te drinken op een trapje voordat we de brug oversteken om het kasteel te bezichtigen. Het kasteel van Trakai dateert al weer van de 14e eeuw, maar is onbewoond sinds de 17e eeuw en in de eeuwen erna een ruïne geworden. Gelukkig is het beetje voor beetje vanaf honderd jaar geleden gerestaureerd en in ere hersteld. Doordat het een oud kasteel is, is het redelijk rechttoe-rechtaan. Bijna alle kamers zijn hetzelfde qua vorm en uiterlijk, alleen de inhoud is anders. Weinig pracht en praal qua bouw, wel in de vitrines. Maar wel mooi om te zien.

Er zijn genoeg (niet al te grote) vertrekken waar je doorheen geleid wordt en genoeg trappen. Buiten het kasteel zijn in de kazematten ook genoeg tentoonstellingsruimten op twee verdiepingen. Genoeg om te zien, maar niet om je uren te vermaken. Dat vullen we op door om het kasteel heen te lopen, langs het water wat te eten en te drinken en een boottocht over het water te doen. We trakteren onszelf op een ijsje en lopen weer langs het water terug naar het busstation. Om met de bus terug te hobbelen naar Vilnius.

Van daaruit lopen we terug naar het hotel, frissen ons op en gaan weer op pad. Martijn heeft een food hal op loopafstand ontdekt, met verschillende eettentjes. Als we er binnen stappen, is het er bijna leeg. Ook zijn niet alle kraampjes gevuld. Er heerst geen sfeer, dus we lopen verder. Ik zie dat een eetgelegenheid dichtbij is die door de Britten is aangeraden. Het is meer een cocktailbar die (zoals men zegt) ook goede sushi heeft. De bar is in ieder geval hip en de cocktails voortreffelijk. Maar de service is slecht, in ieder geval qua eten. Zoveel tafeltjes zijn niet bezet en het duurt veel te lang voordat we onze soep krijgen. Wachten zal wel hip zijn, maar wij houden er niet van. Na meer dan een uur hebben we onze sushi nog niet. Martijn is het beu en zegt er wat van. En warempel, binnen een paar minuten hebben we onze sushi. Inclusief excuses van de serveerster (die er ook niks aan kan doen). Gelukkig smaakt de sushi voortreffelijk en krijgen we van het huis als goedmakertje mochi ijs, ofwel ijs in een deeglaagje. Daarnaast krijgen we een paar euro korting. Dat maakt het lange wachten enigszins goed.

Voor een Baltisch land hebben we tot nu toe weinig bier gedronken, ik in ieder geval. Onze laatste avond gaan we dan ook naar een bier bibliotheek. Achter de bar staan genoeg planken, verdeeld in vakken met vele soorten bier. Er zit veel Belgisch bier tussen en van Pohjala, dus we kennen al veel van de speciaalbieren. Op de tap hebben ze Pime Oo. Deze is wel van Pohjala, maar ik wil hem graag vanuit de tap proberen. Een goede keuze. Martijn zoekt een barley wine met mango en ananas uit, lekker fris ondanks de 11%. Aan de tafel naast ons zit een Brits stel (hoewel zij oorspronkelijk van Litouwen is) en we raken aan de praat over Rammstein en bier. Omdat zij Brits zijn, kennen ze geen sterk bier. Dus raden we ze een Rodenbach aan, wat gewaardeerd wordt. Martijn zoekt nog een flesje voor ons uit, die € 16 blijkt te kosten. Het bier is lekker, maar ook weer niet zo goed.

Net voor twaalf uur komt Fabian ons vergezellen. Maar de bibliotheek gaat dicht en hij krijgt niets meer te drinken. Gelukkig zijn de buren wel nog een uur open en gaan we met z’n vijven die kant op. Buiten staat een groepje met Duitsers, een Deen, Italiaan en God weet wat ons hartelijk welkom te heten en we gaan er bij staan. Binnen is een koelkast met bier en nu grijp ik verkeerd. Niet vanwege de prijs, die valt mee. Maar ik had niet gezien dat het barrel aged biertje gerookt is. En daar houden we minder van. Het mag de sfeer niet drukken. De Deen probeert ons allemaal een Deens (dronkemans?) liedje te leren, ik leer Fabian een beetje Swahili. Ieder kletst met elkaar en ik wissel Duits en Engels af. De sfeer is echt top. Na één uur krijgen we geen drinken meer en mensen vertrekken. De Britten willen nog door naar een plek die tot vier uur open is, maar ik vind het mooi geweest. Het is goed om nu ook te gaan, beter wordt de avond toch niet meer.

Geschreven door Roadtripping.MDMD