Wat is het toch heerlijk om wakker te worden van een spelend kind. Dominique is vanmorgen als eerste wakker. Half zeven, dus op een redelijk tijdstip. Ze zegt niets, maar stapt stilletjes uit bed om een soort breinpuzzel te pakken. Met dat geluid ontwaak ik en sla haar gade. Zodra ze in de gaten heeft dat ik wakker ben, komt ze lekker bij mij liggen. We knuffelen, tot ze stiekem filmpjes op mijn telefoon zit te kijken. Ik laat haar, zo vaak zien ze hier geen Lalilu of andere rare programma’s.

We eten snel wat ontbijtrepen omdat we straks bij Bellagio willen brunchen, maar eerst nog naar het Welcome to Las Vegas sign willen. Hiermee op de foto hoort bij een bezoek aan de stad. Zelfs nu vanmorgen stoppen er complete bussen. Maar het is nog niet heet en relatief rustig, dus een goed moment om in de rij te staan. Vijf jaar geleden was het zo druk, dat we maar vanaf de zijkant foto’s gemaakt hebben. Nu was er tijd om in het midden te staan en verschillende plaatjes te schieten.

Het wachten op de bus terug was niet erg, vanwege de bedrijvigheid op het vliegveld. Op een steenworp afstand zie je vliegtuigen landen en opstijgen. We stappen uit bij de Venetian. Voor degenen die geld teveel hebben, kunnen een gondeltocht maken die zowel buiten als binnen vaart. De omgeving buiten is prachtig om te zien, maar ook binnen langs de winkeltjes en soms het water lopen is mooi. Dat komt door de luxe authentieke uitstraling en doordat er een mooie lucht geschilderd is op het plafond.
We zijn echter niet alleen voor de Venetian uitgestapt, maar ook voor zijn nieuwe achterbuurman: the Sphere. Dit is een megagrote ronde koepel van 112 meter hoog en 157 meter breed. Hierdoor is er 54.000 vierkante meter aan ledschermen aan de buitenkant die bijna constant van vorm veranderen. Dit is een genot om naar te kijken. Aangezien the Sphere pas in 2023 opgeleverd is, hebben Martijn en ik deze ook nog nooit gezien.
Minder indrukwekkend, maar wel mooi zijn de watervallen van Wynn waar we vervolgens langs lopen. We moeten de straat oversteken om terug naar Bellagio te gaan. Martijn herkent de plek waar we een paar jaar geleden frozen yoghurt gehad hebben en we lopen naar binnen. Helaas is die plek dicht, dus kopen we maar een gewoon ijsje voor de meisjes. Hen is namelijk iets beloofd en het is nog een poosje naar het buffet. Het is vakantie, anders mochten ze niet om tien uur al aan het ijs.

Ook al pakken we de bus voor zover mogelijk, we zitten al op 7.000 stappen voordat we kunnen gaan brunchen. Dit komt ook doordat het buffet midden in de buik van het monster van Bellagio zit. De hotels hier op de strip zijn namelijk monsters van gebouwen vanwege de omvang en je kunt er goed in verdwalen. Aangekomen bij het restaurant staan we in een wachtrij, maar deze loopt goed door. Er zijn namelijk heel veel tafels, voor nog veel meer eten. Alles proeven gaat echt niet lukken. Er is wel wat brood, maar dat sla ik over. Liever wat rauwe groente of kleine hapjes. Of warme en koude vis, sushi, pasta, noedels, warme groente en God weet wat ik nog meer gegeten heb. Dominique begon met pizza en sushi, Mana met spareribs en een kippenkluif. Martijn is los gegaan op oesters en ander zeevoedsel en mam op de groenten. Sommige dingen waren voortreffelijk, ander voedsel te koud. Het omelet station hebben we niet gebruikt en ook hebben we weinig lappen vlees Gelukkig is er ook nog meer dan genoeg te drinken, waarbij ik weer mijn eigen icetea mix (zoet en ongezoet) en geniet van lekkere sapjes.
Het belangrijkste is jezelf inhouden, aangezien het toetjesbuffet reusachtig is. Er zijn zo veel kleine toetjes dat je ze echt niet allemaal kunt proberen, zelfs als je deelt. Hoewel ik er genoeg geproefd heb, omdat ik een hapje van Martijn of de kinderen krijg. Voor mij is de winnaar de cakepop. Het deeg is zo zacht, dat het niet helemaal afgebakken lijkt. En dan te bedenken dat dit het afval van Mana was, omdat zij het niet lekker vond. Zij vond juist het kippenkluifje het lekkerst.

Nadat we allemaal niet meer kunnen, gaan we terug. Martijn en mam stappen een halte eerder uit om het zwembad van MGM park te bekijken. Ik ga alvast met de meisjes naar het hotel om ons om te kleden. Alleen blijk ik geen pasje bij me te hebben. Gelukkig kan ik bij de receptie nieuwe krijgen. En Mana en Dominique krijgen een kroon en kettingen. Hebben we niet voor niets op en neer gelopen. Als we omgekleed zijn, staan mam en Martijn ons al beneden op te wachten. In plaats van bij ons eigen hotel, gaan we bij Park MGM zwemmen. Niet alleen zijn de zwembaden groter, er is ook een lazy river. Het enige nadeel is dat het een stukje lopen is. Het hotel ligt aan de overkant van het kruispunt, maar het is al een stukje om twee wegen (via bruggen) over te steken. En dan ligt het zwembad ook nog eens aan de achterkant, waardoor we weer door de buik van een monster moeten lopen. Als afwisseling lopen we langs een boxring. Maar aangekomen bij het zwembad is het de moeite waard. Vooral de lazy river is heerlijk om in te dobberen, en dat zelfs zonder zwemband. Maar ook de gewone zwembaden proberen we. Deze zijn goed om de zwemtechniek van de meisjes te oefenen en voor trucjes. Zoals de handstand van Mana en een soort van handstand met schoepenrad van Dominique. Mam die vermaakt zich intussen met haar telefoon en rondwandelen.

Na het zwemmen wil Dominique nog terug naar de M&M’s winkel. Naar eigen zeggen omdat ze nog niet met alle kleuren poppetjes op de foto is gegaan. Maar wij weten wel beter: ze heeft zin in snoepjes. Maar dat moet nog even wachten, want Martijn heeft een keer geluk met spienzen of er nog tegoed zit in een gokautomaat. In een andere kast heeft hij prijs, waardoor mam uiteindelijk voor € 5 mag gokken. Mam en ik doen er wel een kwartier over om het geld op te krijgen, omdat we regelmatig geluk hebben. Martijn is van ellende maar alvast naar de winkel met de kids. Waar er tot ongenoegen van Dominique geen M&M’s uitgedeeld worden. Vervolgens willen we bij de Denny’s van gisteren koffie kopen voor oma, maar deze is vandaag gesloten. Het ‘even’ lopen, loopt uit de hand en daarom gaan we maar wat eten. Een sandwich voor mam en mij en McDonalds voor de anderen.

Daarna terug naar onze kamer om even te rusten. Mana doet zelfs een klein tukje. Energie op doen om terug te kunnen naar Bellagio voor meer fonteinshows. Na de eerste kan ik eigenlijk meteen terug. Mooier dan Time to say goodbye wordt het toch niet. Die choreografie van de mannen- en vrouwenstem! En daarna als alles samen komt! Het muziekstuk is zowel klein als bombastisch, met knallen. De opbouw is gewoon zo goed, dat ik door Bellagio het nummer heb leren waarderen. Je merkt het, over deze show kan ik lyrisch worden.
Aangezien om het kwartier een show is, valt het wachten tussendoor wel mee. Zeker omdat vlakbij op straat iemand staat waarbij je geld kunt verdienen als je jezelf lang genoeg optrekt. Dit is entertainment tussendoor. En samen met de chips en drinken tussendoor hoor ik niemand klagen. We zien nog drie nummers, namelijk een mix van Paganini, een mix van Tiësto en het nummer van Titanic. Bijzonder hoe ieder nummer in z’n kracht wordt gezet en geen één show hetzelfde is.
De meisjes zijn intussen moe en ik ook. Het zal er ook mee te maken hebben dat ik vanwege de airco’s en het verschil in temperatuur mijn stem bijna kwijt ben. Vanavond mag ik naast Mana slapen, zo heeft zij besloten. We hebben kinderruil toegepast, Dominique blijft vannacht bij mam slapen. Voor iedereen leuk, om af te wisselen.
Vandaag heb ik 23.000 stappen gezet, dus we slapen allemaal al snel.

Woord van de dag:
Dominique: Reddingsnijlpaard. En intussen op mijn nek hangen in het zwembad.

Geschreven door Roadtripping.MDMD