Om er niet voor te zorgen dat ik mij verslaap, gaat mijn natuurlijke wekker drie kwartier voor de echte wekker af. Jammer van de gemiste slaap, maar zo kan ik rustig wakker worden, is er tijd om aan te kleden, spullen te pakken en te ontbijten. Het ontbijt was weer voortreffelijk, het Engelse deel werd op verzoek gemaakt, de rest was in buffetvorm.
Daarna pakten we weer de boot, deze keer naar de pier een eindje verderop in plaats van de overkant. Een taxi was gelukkig snel gevonden om ons naar de Mahidol universiteit te brengen. Omdat er nog tijd was, zijn we echter eerst doorgereden naar ons hotel, om de koffers achter te laten. Daar kwamen we toevallig Saïda tegen, Martijns collega van de Deense ambassade. Zo konden we met z’n drieën aankomen bij de Mahidol universiteit, waar we gaan controleren of ze in staat zijn om aan de Deense en Europese subsidievoorwaarden te voldoen.

Thaise mensen zijn erger dan Limburgers, zoals om dingen heen draaien en niet zeggen waar het op staat. En intussen vriendelijk lachen. Daar gaan we de komende dagen nog last van hebben. In plaats van een paar mensen te interviewen die van de hoed en de rand weten, worden er bosjes mensen bij gehaald. We beginnen de ochtend met een startvergadering en naast ons drieën zijn er wel een stuk of 8, 9 mensen van de universiteit, diverse faculteiten en het project. Gelukkig is het grootste gedeelte de vice president aanwezig en zij weet in ieder geval waar het om gaat en stelt goede vragen. Anderen weten onze vragen te beantwoorden met meer vragen. Zelfs het rond krijgen van de agenda blijkt lastig vanwege beschikbaarheid. Ik haak tussendoor af en richt mij op mijn eigen werk.

De ochtend verloopt snel en dan is het tijd voor de lunch. Met een open busje worden we over de campus gereden naar de muziek faculteit, die een leuk restaurant in het groen heeft. Het eten, zoals de zalm is ook goed. Als bijgerecht krijgen we blaadjes waarop je zelf ingrediënten zoals nootjes en stukjes limoen of gember kunt doen. Daarna doe je er wat saus op, maakt er een pakketje van en eet het op. Ik vind één stukje peper ertussen al pittig genoeg. Ik vergeet Martijn te waarschuwen. Te laat, hij heeft er al twee lepeltjes pepers op zitten. Ik zie hem worstelen met de hitte die uit zijn mond komt. Het eten is hier nog niet zo taai.

Na de lunch hebben we een vergadering over inkopen en aanbestedingen. We lopen de ruimte in en zien een hele delegatie ons begroeten. Alsof we voor de rechter moeten komen. Deze keer is de stand 15-3 of zoiets. Gedurende de vergadering wordt er regelmatig in het Thais overlegd voordat er antwoord wordt geven. En vooral op het begin worden er wel meer dan 100 foto’s gemaakt. Het is hier echt een andere wijze van werken.
Tussen mijn eigen werk door kan ik het niet laten om af en toe kritische vragen te stellen of mee te doen met de discussie. Alsof ik deel uitmaak van de Deense ambassade.

Gelukkig zijn we redelijk op tijd klaar en kunnen we naar ons nieuwe hotel om in t checken. De komende twee nachten hebben we meer een appartementje. We werken er nog even, voordat we met Saïda afgesproken hebben te gaan eten. Zij is moslima en daardoor beperkt in wat ze mag. Gelukkig komen we bij een foodhall aan, waar ze heel veel dingen hebben. Het wordt uiteindelijk sushi, dat kunnen we fijn delen. Ik drink paarse ijsthee en Martijn bier. Als toetje kiezen we allebei wat anders raars, wat we in het appartement opeten.

Omdat het pas half tien is en de meisjes nog niet thuis zijn, gaan we weer naar buiten.
We willen naar een park die maar 2,5 kilometer verderop is, maar toch op 1,5 uur lopen ligt. We denken dat er een afkorting is, maar helaas. De ingang is echt te ver weg. We moeten namelijk ook nog terug. Het eerste stukje van de tocht zijn er winkels, restaurant en verlichting. Ook zijn er stoepen, hoewel die niet zo goed zijn en er kraampjes op kunnen staan, waardoor je net zo goed op de weg kunt lopen.
Verderop in de straat is de bedrijvigheid over. Gelukkig is Bangkok veilig en ook het voetpad naast de grote weg. Ook hier waar geen wandelaars zijn.
In plaats van naar het park verder te lopen, besluiten we via de campus van de universiteit terug te gaan. Ook hier is het nagenoeg uitgestorven. Het is wel heerlijk lopen. Minder belachelijk heet, goede verlichting en frangipani die heerlijk ruiken. Uiteindelijk hebben we ruim 10 kilometer gelopen. Genoeg voor vandaag. Dus nadat we met de meisjes gebeld hebben, ploffen we nog even op de bank en gaan dan slapen.

Geschreven door Roadtripping.MDMD